tag:blogger.com,1999:blog-7700391064450829905.post4614972500113866453..comments2023-06-06T14:08:00.218+03:00Comments on The Red Studio: Eρωτικές Ιστορίες: Η ζυγαριάNatalia Argyrakihttp://www.blogger.com/profile/02718081846560578103noreply@blogger.comBlogger4125tag:blogger.com,1999:blog-7700391064450829905.post-15645337062686124462014-08-26T15:29:01.175+03:002014-08-26T15:29:01.175+03:00Δεν το συζητάμε αυτό, εννοείται. Ή βγαίνει αυθόρμη...Δεν το συζητάμε αυτό, εννοείται. Ή βγαίνει αυθόρμητα και αληθινά, ή πάμε καθένας στο σπιτι του. Συμφωνώ. Natalia Argyrakihttps://www.blogger.com/profile/02718081846560578103noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7700391064450829905.post-75570944160503546042014-08-26T15:24:17.004+03:002014-08-26T15:24:17.004+03:00Το ταίριασμα έρχεται εξαρχής ή δεν έρχεται καθόλου...Το ταίριασμα έρχεται εξαρχής ή δεν έρχεται καθόλου. Το να αγαπάς και να αγαπιέσαι είναι ήδη τύχη από μόνο του. Το να αγαπάς και να αγαπιέσαι με τρόπο που κάνει και τον ένα και τον άλλο χαρούμενο είναι τζακ ποτ νομίζω. Συμφωνούμε ως προς το ότι αλλιώς δεν μπορεί να λειτουργήσει τουλάχιστον όχι σε μακροχρόνια βάση. Κι αν συνεχίσει τότε το ζευγαρωτό που λες κι εσύ απλά θα υπολειτουργεί :) Γενικά πάντως εγώ συνεχίζω να πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος να αγαπώ είναι να το κάνω χωρίς να περιμένω από τον άλλο να μου αποδώσει τα ίσα. Κι είναι μεγάλη ευτυχία όταν μπορώ να αγαπώ έναν άνθρωπο που κι εκείνος κάνει το ίδιο γιατί τότε η όποια "ανταλλαγή" δεν γίνεται επειδή ο ένας δίνει και ο άλλος πρέπει να ανταποδώσει, αλλά επειδή κι οι δύο νιώθουν ότι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς!Anonymoushttps://www.blogger.com/profile/14605491661852736729noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7700391064450829905.post-11833555592829285052014-08-26T15:13:00.309+03:002014-08-26T15:13:00.309+03:00Συμφωνώ ότι αγαπώ γιατι έτσι νιώθω και έτσι μου βγ...Συμφωνώ ότι αγαπώ γιατι έτσι νιώθω και έτσι μου βγαίνει και με γεμίζει. Προσωπικά όμως αισθάνομαι ότι μόνο αν μας αγαπούν όπως το έχουμε ανάγκη κ όπως το θέλουμε -κι εμείς με τη σειρά μας τους άλλους -μόνο τότε μπορεί να λειτουργήσει αυτό το ζευγαρωτό παρόν. Και ναι, έχεις δίκιο δεν θα αλλάξει τίποτα όσες προσδοκίες κι αν έχεις. Αλλά εγώ τουλάχιστον κυκλοφορώ με τη ζυγαριά μου ανά χείρας. Κι όποιος αντέξει. Natalia Argyrakihttps://www.blogger.com/profile/02718081846560578103noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7700391064450829905.post-68104358570353178052014-08-26T13:59:10.130+03:002014-08-26T13:59:10.130+03:00Να υπερασπιστώ λίγο τους -άνευ προσδοκιών- ; Θα δα...Να υπερασπιστώ λίγο τους -άνευ προσδοκιών- ; Θα δανειστώ μια φράση του Λουντέμη: "Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ… Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά". Καταλαβαίνω πως τις περισσότερες φορές δεν έχουμε όχι προσδοκίες αλλά απαιτήσεις από τους άλλους λόγω της δικής μας ανασφάλειας ("κι αν του πω κάτι και ξενερώσει και χάσω και τα λίγα που δίνει" τύπου ανασφάλεια), αλλά τι γίνεται στην περίπτωση που συμφωνεί κανείς με τον Λουντέμη; Προσφέρω όχι για τον άλλο αλλά για εμένα, για να εκφράσω εγώ αυτά που έχω μέσα μου και για να ζήσω την αγάπη όπως μπορώ, με όσες δυνατότητες έχω. Αλλά από εκεί και πέρα αναγνωρίζω ότι ο όποιος άλλος είναι διαφορετικός άνθρωπος. Προσδοκώ να με αγαπά όπως εκείνος μπορεί κι όχι όπως εγώ θέλω. Κι αν ο τρόπος που με αγαπά με γεμίζει έχει καλώς. Αν αυτός ο τρόπος δεν μου ταιριάζει, δεν θα μου ταιριάξει ποτέ όσες προσδοκίες ή απαιτήσεις κι αν έχω να αλλάξει. Anonymoushttps://www.blogger.com/profile/14605491661852736729noreply@blogger.com