Ξεχασμένοι στον Πλανήτη "Έλλειψη Επαφής"

Ξύπνησε με την αίσθηση των φιλιών της από το προηγούμενο βράδυ ακόμη στο σβέρκο του. Ή ίσως ήταν απλώς το άρωμά της. Εκείνη είχε ήδη σηκωθεί από το κρεβάτι, είχε φύγει από το σπίτι. Είχε αποφύγει να τον ξυπνήσει. Ένα βραδινό καρδιοχτύπι, το οποίο ακολουθούσε ένα πρωινό κενό. Κενό το μισό του κρεβατιού, του τραπεζιού του πρωινού, του σπιτιού. Άχρωμος ο καθρέφτης, άσκοπο το χαμόγελο, ατάραχο το βλέμμα. Αυτό φοβόταν: μην συνηθίσει στο κενό και στο μισό, μην μείνει ατάραχος μπροστά στην αταραξία των άλλων και τις ελλείψεις της εποχής. Στη σκέψη και μόνο, άρχισε να καρδιοχτυπά. Τουλάχιστον, είχε ακόμη τον έλεγχο των σκέψεών του, μπορούσε να ορίζει τα συναισθήματά του -όσο ορίζονταν. «Έχω χρόνια να κάνω σχέση, σχεδόν έχω ξεχάσει πώς είναι» του είχε πει λίγες μέρες πριν, λες και θέλει μνήμη η ψυχή και το σώμα για να αφεθούν, λες και έπρεπε να θυμάται τους «κανόνες» της σχέσης για να σχετιστεί. Ας το παραδεχτούμε, ήταν μια πρώτη άρνηση, είπε στον εαυτό του, παρόλο που και ο ίδιος είχε ξεχάσει ακόμη και τα τυχαία αγγίγματα. Εντάξει, ίσως δεν είχε νόημα να τον ξυπνήσει. Εξάλλου, εκείνος δεν ξυπνάει ποτέ πολύ νωρίς τα πρωινά.  

(Εκείνη δεν είχε ξεχάσει πώς να κάνει σχέση. Να αφήνεται είχε ξεχάσει. Είχε επιλέξει να μείνει προστατευμένη για καιρό, με το ένα πόδι έτοιμο να κάνει μεταβολή και να φύγει. Πάντα έτοιμη να βάλει τελεία στα μισά της πρότασης. Ετοιμοπόλεμη, ποτέ "ετοιμοπαράδοτη". Τον τελευταίο χρόνο δεν είχε χρειαστεί καν να προετοιμαστεί για καμία μάχη. Θυμήθηκε, όταν πριν ξεκινήσει το "κακό", κάποιος γνωστός, πάνω σε μία κουβέντα, της είχε πει ότι ήταν πολύ ρομαντική –και το είχε πει σαν να ήταν το μεγαλύτερο ελάττωμα που μπορούσε να έχει κανείς. Θυμάται ότι για μερικά δευτερόλεπτα δεν ήξερε τι να του απαντήσει, σχεδόν αισθάνθηκε υποχρεωμένη να πει «όχι, δεν είμαι!», λες και θα της απαγορευόταν η είσοδος στις σχέσεις των "μεγάλων", των μη ρομαντικών, των «σωστών». Αναρωτήθηκε στιγμιαία πώς πέρασε αυτός ο ένας χρόνος για εκείνον). 

Είχε νόημα, όπως κάθε μοίρασμα. Είχε νόημα το χθεσινοβραδινό αγκάλιασμα, τα φιλιά που αισθάνονταν ακόμη. Είχε νόημα η ύπαρξη του ενός στη ζωή του άλλου, είχε όμως φόβο πολύ, είχε νευρικότητα, ανασφάλεια, αβεβαιότητα. Εκείνος αισθανόταν αποδυναμωμένος από τη δυναμική της, σχεδόν "ψαρωμένος" ενίοτε, προτιμούσε να παριστάνει τον άνετο, επιμελώς αδιάφορο, ακόμη και στα νάζια της, άλλωστε καιρό η ουσιαστική επαφή είχε πάψει να φαίνεται σαν στέρηση, αλλά σαν πραγματικότητα. Σαν κάτι κανονικό. Εκείνη, σχεδόν πεπεισμένη για την προσωρινότητα κάθε επαφής, μετρούσε αντίστροφα στον χρόνο που του έδινε αφού "αλλιώς το είχε φανταστεί, κι αλλιώς το πράγμα της προκύπτει". Ξεχνούσαν πως ακόμη και η γνωριμία τους, μέρα με τη μέρα, ήταν μία έκπληξη. Κάθε μικρή ή μεγάλη ανακάλυψη του εαυτού τους αλλά και των εαυτών τους μαζί, ήταν μια έκπληξη. Εκείνοι όμως, φοβισμένοι, ξεχασμένοι στον πλανήτη Έλλειψη Επαφής, έναν χρόνο τώρα, ήταν στο κενό, κάπου ανάμεσα στο μαζί και το χώρια, στη φαντασία και τον κυνισμό, στο "ναι" και στο "όχι". Αιωρούμενοι, αβέβαιοι, κρατημένοι από τη μία στην επιθυμία τους να μην έχουν ανάγκη κανέναν –και να το καταφέρνουν!- και από την άλλη στην επιθυμία τους να τα δοκιμάσουν όλα, σαν να μην τα έχουν ζήσει ξανά, κι ας εξαρτηθούν για πάντα από αυτά. Φοβισμένοι και παθιασμένοι. Δειλοί και θαρραλέοι.

(Ούτε ο φόβος, όμως, ούτε η δειλία ήταν το πρόβλημα στον Πλανήτη Έλλειψη Επαφής. Το πρόβλημα είναι ότι χωρίς επαφές, με αποστάσεις και κλεισμένες πόρτες, χωρίς μουσική και χορό, χωρίς Τέχνη και απόδραση, χωρίς τη λέξη "παρέα" στο λεξιλόγιο, χωρίς αγκαλιές και "κάτσε να σου βγάλω μία τρίχα από το πρόσωπο", χωρίς χειραψίες και χάρτες ταξιδιωτικούς στην τσάντα, χωρίς δίσκους γεμάτους μεζέδες και πλατείες κινηματογράφων και θεάτρων γεμάτες περιέργεια και δίψα, χωρίς ορμή, δεν έχουν νόημα ούτε καν αυτά τα συναισθήματα. Ακόμη κι ο φόβος που ζούμε τόσο καιρό μαζί του, δεν είναι ο φόβος που ξέραμε. Κι εμείς τα θέλουμε τα συναισθήματα αυτά όπως τα ξέραμε. Όλα τα συναισθήματα.

Τα θέλουμε πίσω.

Ήρθε η ώρα να γυρίσουμε πίσω).