Όσα μου έμαθε το καλοκαίρι

Σκιάθος, Ιούλιος 2011

Όσο γρήγορα θέλω κάθε Άνοιξη να έρθει το Καλοκαίρι, τόσο γρήγορα (κι ακόμη περισσότερο) θέλω να τελειώσει, να φύγει. Το φθινόπωρο, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, για μένα ισούται με μία νέα αρχή, μία συνειδητοποίηση των όσων έγιναν ή θέλω να γίνουν, μία διάθεση για στιγμές πιο τρυφερές, για ένα μοίρασμα ανάμεσα σε λίγους, πιο συγκεκριμένους ανθρώπους. Ο μπαμπάς μου θυμάμαι ότι το έλεγε απλά, με λίγες μόνο λέξεις: «τα κεφάλια μέσα». Τότε ακουγόταν στα αυτιά μου ως το χειρότερο βασανιστήριο, ως ένα είδος τιμωρίας μου που όλο το καλοκαίρι είχα περάσει τόσο καλά και δεν είχα ασχοληθεί με τίποτα παραπάνω από τον εαυτό μου και την καλοπέρασή του. Τώρα το καταλαβαίνω. Από το καλοκαίρι κρατάω πια τη θάλασσα, τις στιγμές στην παραλία ή σε εορταστικά δείπνα με την τρελή, θεοπάλαβη οικογένειά μου (όλοι μας μαυρισμένοι και κατά τα άλλα ίδιοι), τις όμορφες (αλλά μετρημένες πια) βραδιές με φίλους στα αγαπημένα μου στέκια που όλο λέω πως τα βαριέμαι και ποτέ δεν τα αλλάζω, και τις «ερωτευμένες» μου διακοπές στα νησιά. Να τι μου έμαθε το φετινό καλοκαίρι -εκτός από την υπενθύμιση ότι ο χρόνος τρέχει και πάλι δεν κατάλαβα πότε έκανα την πρώτη μου βουτιά και πότε έφτασε ο Σεπτέμβρης στη μέση.

Μιλάνο, Ιούνιος 2011

Τον Ιούνιο ταξίδεψα για δύο 24ωρα στο Μιλάνο, για επαγγελματικού λόγους. Εκτός από το γεγονός ότι δύο μήνες αργότερα έγινε υποκλοπή της κάρτας αναλήψεώς μου από ATM που είχα χρησιμοποιήσει εκεί, και παραλίγο να μείνω χωρίς διακοπές και με πολλά νεύρα, όλα ήταν υπέροχα. Το κάλεσμα της Swarovski (το σχετικό κείμενο και οι φωτογραφίες είναι  εδώ) ήταν εντυπωσιακό,πλουσιοπάροχο, παραμυθένιο, σε πλήρη αντίθεση με την εικόνα της χώρα μας, με εμάς τους Αγανακτισμένους και τον πόνο μας. Για λίγες στιγμές, είδα απ’ έξω και υπό άλλη οπτική γωνία αυτό που ζούμε (ενίοτε πολύ έντονα) εδώ. Σκέφτηκα ότι οι συγκρίσεις είναι μάταιες, όπως και η μιζέρια, την οποία από μικρό παιδί έμαθα να αποφεύγω (έως και να σνομπάρω), σκέφτηκα ότι αυτές είναι κάποιες από τις μικρές απολαύσεις της ζωής, που συχνά (πολύ συχνά, ας μη γελιόμαστε) έχουν τη μορφή υλικού, οικονομικού αγαθού. Το έχω ξαναπεί: σε όλους αξίζει ένα παραμύθι πού και πού. Από την άλλη, αυτό το καλοκαίρι μου έδειξε πως σχεδόν μεγάλωσα σε παραμύθι, πως όλα αυτά που για μένα ήταν πάντα δεδομένα και σίγουρα, για κάποιους άλλους δεν ήταν ποτέ, ανεξαρτήτως κρίσης ή ευημερίας του κράτους.  

Σκιάθος, λιμάνι. 

Μερικές σύντομες αποδράσεις μου σε νησιά, πότε για να πάρω συνέντευξη από ένα πρώην Χολιγουντιανό ζευγάρι, το οποίο εγκατέλειψε το ματαιόδοξο Λος Άντζελες για χάρη μίας ήσυχης, παραδεισένιας ζωής στο Αιγαίο, και πότε για να μοιραστώ τη χαρά φίλου μου που βάπτιζε το πρώτο του παιδί σε ένα υπέροχο μέρος στο Ιόνιο, μου έδειξαν σε μεγάλο βαθμό ότι:  

Πολύ συχνά όλη μας η ύπαρξη εξαρτάται από αυτό που έχουμε ορίσει ως οικογένεια, από τις ανεξάρτητες ή ενοχικές αποφάσεις μας, από την επιθυμία μας να "απογαλακτιστούμε" και ταυτόχρονα να έχουμε την έγκριση των ανθρώπων που αγαπάμε στο οτιδήποτε κάνουμε.  

Σκιάθος, στο σπίτι του Richard και της Anthea. 

 

Ο Ρίτσαρντ και η Άνθια όρισαν ως "οικογένεια" ο ένας τον άλλο. Ούτε καν ο γιος τους δεν αποτέλεσε τροχοπέδη στην απόφασή τους να φύγουν και να ξεκινήσουν μία νέα ζωή, σε μία νέα χώρα, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, δίπλα σε νέους ανθρώπους. Βρήκαν ο ένας στον άλλο το άλλο του μισό, και μαζί το νόημα της ζωής. Στη βάπτιση του παιδιού του φίλου μου του Κ. δεν έλειψαν τα απρόοπτα και οι μικροπαρεξηγήσεις μεταξύ συγγενών, μεταξύ του ίδιου και της συζύγου του ή μεταξύ των φίλων καλεσμένων και των γονιών του ζευγαριού (καμιά φορά πιστεύω πως όλα αυτά είναι απλά αναπόφευκτα και θα έπρεπε να είναι και καλοδεχούμενα). 

Τζια, Αύγουστος 2011

Φαίνεται (ακόμη δεν έχω δημιουργήσει τη δική μου οικογένεια για να μιλήσω με μεγαλύτερη σιγουριά) πως όταν οι οικογενειακές σχέσεις γίνονται πολλές και περίπλοκες, πρέπει να τίθενται προτεραιότητες και όρια και να μη δίνεται υπερβολική έμφαση στο κυνήγι της ισορροπίας μεταξύ των διαφορετικών ρόλων όλων των μελών. Κατά τα άλλα, παρηγορήθηκα ότι η δική μου οικογένεια δεν είναι η πιο τρελή που υπάρχει. Απλά είναι μία οικογένεια στην οποία (όπως λέει και η μαμά μου) αν μη τι άλλο, δεν πλήττει κανείς ποτέ.

Λουτράκι, Αύγουστος 2011

Λένε ότι το

καλοκαίρι ευνοεί τις εφήμερες σχέσεις και τους έρωτες που δεν έχουν προδιαγραφές να συνεχιστούν το φθινόπωρο.

Λένε επίσης, ότι τα ετερώνυμα έλκονται ή ότι η πρώτη εντύπωση είναι πάντα καθοριστική για την εξέλιξη μίας γνωριμίας.

Μέχρι πρόσφατα, συμφωνούσα και με τα τρία. Τώρα όχι. Αυτό το καλοκαίρι με επανέφερε στην  πιο παιδιάστικη εκδοχή του έρωτα, αυτή που υποστήριζα στο γυμνάσιο, που λέει ότι ο έρωτας δεν γνωρίζει από όρια και φραγμούς, από καλοκαίρια και χειμώνες, από ομοιότητες και διαφορές. Χρειάζεται μόνο ένα καλό timing, ψυχικό & συναισθηματικό ταίριασμα και διάθεση να τον ζήσεις. Δεν ζητάει πολλά.