I 'd rather be happy, than right

Από τότε που με θυμάμαι, ήμουν ένα παιδί ζωηρό και δυναμικό, συχνά νευρικό, αλλά πάντα υπεύθυνο και φιλότιμο. Και πολλές φορές ενοχικό. Και με θυμάμαι πάντα να προσπαθώ να βρω το δίκιο μου. Κι αυτό, πάντα χαμένο. Αυτά τα χαρακτηριστικά, αν και με μικρές μεταβολές, τα διατήρησα μέχρι τώρα. Με τη διαφορά ότι πλέον προσπαθώ πολύ να σταματήσω τις ενοχές και να μην αναζητώ απονομή δικαιοσύνης. Ενοχή για κάτι που είπα ή για τον τρόπο που το είπα ή για κάτι που παρερμηνεύτηκε ή δεν έγινε αντιληπτό όπως το εννοούσα. Ενοχές γιατί δεν μπόρεσα να είμαι σούπερ άνθρωπος και να είμαι όπως και όπου με χρειάζονται, με τις κατάλληλες κουβέντες και τις απαραίτητες ικανότητες. Και μια διαρκής αίσθηση αδικίας, γιατί -αναπόφευκτα- κανείς δεν μπορεί να δει μέσα από τις δικές μου σκέψεις και προθέσεις, παρά να συμπεράνει από αυτά που βλέπει ή αντιλαμβάνεται. Αναπόφευκτο, το ξαναλέω.

Λυπάμαι. Μέχρι εδώ. 

Μπορώ να αλλάξω τον τρόπο που λέω κάτι (κι αυτόν όχι πάντα, γιατί έτσι χάνεται και ο αυθορμητισμός και θα έχω τύψεις απέναντι στον εαυτό μου), αλλά όχι την άποψή μου. Από τη στιγμή που έμαθα να έχω σεβασμό προς όλους, δεν φοβάμαι πια. Ξέρετε, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να φοβάσαι τι θα πεις και πώς αυτό θα ερμηνευτεί, και μήπως ο τάδε παρεξηγηθεί ή στεναχωρηθεί. Έχω περάσει από δεκάδες παρεξηγήσεις, με φίλες, φίλους, με συντρόφους, με συγγενείς, με συναδέλφους, με οικογένεια. Πολλές από αυτές μόλις πρόσφατα έσβησα από το μυαλό μου οριστικά, γιατί κουράστηκα να είμαι ένα παρεξηγημένο κορίτσι που κρατά δεύτερες σκέψεις και σκοτεινά συναισθήματα. Σταμάτησα να περιμένω πως θα δικαιωθώ, πως θα γυρίσει ο τροχός, και τα σχετικά.  

Αγαπητοί μου φίλοι και συγγενείς και σύντροφοι, και, και, και.. 

δεν θέλω να πληγώσω κανέναν σας, αλλά θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα αν αποδεχόσασταν ότι είμαι συχνά χειμαρρώδης και έχω έντονο ύφος, χωρίς αυτό να σας προσβάλλει ούτε να σας θίγει, ούτε να σημαίνει ότι δεν σας αγαπώ. Δείτε την ουσία, όχι το περιτύλιγμα. Ακούστε τι λέω και όχι την ένταση της φωνής μου. Κι αν αγαπάτε τις παρεξηγήσεις, εγώ δεν μπορώ να συμμεριστώ αυτή την αγάπη σας. Ούτε θέλω να βρω το δίκιο μου. Θέλω να είμαι ήρεμη, ευτυχισμένη, χωρίς βάρη, χωρίς σκέψεις, χωρίς φόβο πως θα μείνω μόνη. Μόνη είμαι. Μόνοι είμαστε όλοι.  Όπως λέει κάποιος σοφός: I 'd rather be happy, than right.