Με το 24 hour plays μπορεί να σου συμβεί το εξής: να θες να το παρακολουθήσεις, αλλά να μην το βάλεις καλά στο μυαλό σου και μιας και πρόκειται για μία και μοναδική ημέρα, να περάσει χωρίς να το καταλάβεις, και... να το χάσεις. Δεν με δικαιολογώ, αλλά κάτι τέτοιο μου είχε συμβεί τα προηγούμενα δύο χρόνια της διοργάνωσης: άκουγα γι' αυτήν, ήθελα να είμαι εκεί, αλλά κάπως περνούσε εκείνη ημέρα χωρίς εμένα στο κοινό του 24 hour plays. Ευτυχώς, φέτος, τα κατάφερα. Και ήταν sold out.
Για να "επανορθώσω" για τις προηγούμενες απουσίες μου, κάθισα στην πρώτη σειρά
(και όπως θα προσέξετε παρακάτω, παρακολουθούσα με ανοιχτό το στόμα).
Εν συντομία να σας εξηγήσω: 24 ώρες πριν την παράσταση στο θέατρο ΚΑΠΠΑ, συναντήθηκαν έξι συγγραφείς, έξι σκηνοθέτες και 20 ηθοποιοί. Οι ηθοποιοί παρουσίασαν καθένας με τη σειρά τον εαυτό του καθώς και ένα αντικείμενο που έφεραν μαζί τους -από ένα κοστούμι, μέχρι έναν κουμπαρά ή μία υδρόγειο σφαίρα (ευτυχώς, για εμάς που δεν ήμασταν εκεί, η Βάσω Βασιλάτου έκανε πλήρη αναμετάδοση στο Facebook). Με βάση τις συγκεκριμένες παρουσιάσεις, κάθε συγγραφέας εμπνεόταν για να δημιουργήσει ένα θεατρικό έργο διάρκειας 20 περίπου λεπτών, το οποίο έπρεπε να ολοκληρώσει μέχρι τις έξι το πρωί της ημέρας που ξημέρωνε. Από εκεί και πέρα, αναλάμβαναν οι σκηνοθέτες που είχαν ήδη επιλέξει τις ομάδες τους -τριών ή τεσσάρων ατόμων- και ξεκινούσαν πρόβες για να παρουσιάσουν το έργο στις 9 το βράδυ.
Ναι, πρόκειται για αγώνα δρόμου, που όμως πιστεύω πως και οι ίδιοι οι συντελεστές απόλαυσαν όσο το κοινό, και πως δεν ήταν απλά "μια πιο δύσκολη μέρα στη δουλειά". Παρόλο που πολύ μικρές λεπτομέρειες ίσως (σχεδόν καθόλου) "πρόδιδαν" ότι δεν είχαν γίνει οι απαραίτητες πρόβες ενός ανεβάσματος, εγώ σε αρκετά σημεία αισθανόμουν αγχωμένη, φοβόμουν για λογαριασμό τους, μήπως κάποιος ξεχάσει τα λόγια του ή τη σειρά του. Δεν είχε όμως αυτό σημασία. Γιατί ακόμη κι αν τα ξεχνούσε -νομίζω συνέβη στην Στεφανία Γουλιώτη που έκανε παύση για λίγα δευτερόλεπτα, στη συνέχεια, επανήλθε δριμύτερη, εξαιρετική όπως πάντα- ή αν γινόταν κάποιο λάθος ή ένας αυτοσχεδιασμός, το μήνυμα ήταν ένα:
η Τέχνη δεν θέλει χρόνο και τελειότητα, θέλει αγάπη και αφοσίωση.
Τα έργα που παρουσιάστηκαν ήταν:
Νιώθω
του Στρατή Πασχάλη σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά
Με τους: Ορφέα Αυγουστίδη, Ευγενία Δημητροπούλου και Μάρκο Παπαδοκωνσταντάκη.
Η Πτήση 747
της Δήμητρας Παπαδοπούλου σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού
Με τους: Ιωάννη Παπαζήση, Σοφία Γεωργοβασίλη και Ντίνο Καρύδη.
Η Πληγή
του Χρήστου Χωμενίδη σε σκηνοθεσία Αργυρώς Χιώτη
με τους: Δημήτρη Πιατά, Γιώργο Χρανιώτη, Άλκηστη Πουλοπούλου και Μαργαρίτα Πανουσοπούλου
Μικρό Μονόπρακτο Για Μια Άδεια Σκηνή
του Άκη Δήμου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Τσεμπερόπουλου
με τους: Στεφανία Γουλιώτη, Rafika Chawishe και Αυγουστίνο Ρεμούνδο
Το Τυφλό Γουρούνι του Πάουλο Κουέλιο
του Γιώργου Αγγελόπουλου, σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη
με τους: Αντιγόνη Κουλουκάκου, Μαρίνα Κανελλοπούλου, Βασιλική Τρουφάκου, Δημήτρη Αγαρτζίδη
Lebenraum
του Θανάση Τριαρίδη σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου
με τους: Ηλία Κουνέλα, Γιώργο Νανούρη, Σίσσυ Τουμάση
*υπέροχες οι φωτογραφίες που έβγαλε η Πηνελόπη Γερασίμου.
Ραντεβού του χρόνου!
χχχ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Write me your comments