Δεν είναι εύκολο να συναντιέσαι με ανθρώπους που φέρνουν στην επιφάνεια τον καλό σου εαυτό. Ακόμη πιο δύσκολο, όμως, είναι συναντιέσαι με ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να είσαι ο πραγματικός σου εαυτός. Με τα καλά και τα άσχημά του, με τις τρέλες και τις παραξενιές του, με τις ευαισθησίες και τα δάκρυά του, με τα γέλια και τις φωνές του, με τα άγχη και τους φόβους του, όλα στη φόρα. Κι αν μέσα σε αυτά καταφέρεις εσύ να προβάλλεις τα καλύτερα κομμάτια σου και να νιώθεις πραγματικά όμορφα με αυτό, τότε έχεις κερδίσει. Δεν είμαι τόσο κοντά σε αυτή τη νίκη, το παραδέχομαι, αλλά νιώθω πως τουλάχιστον είμαι ο εαυτός μου με τα καλά και τα άσχημά του, που πια βλέπω καθαρά και θέλω να διορθώσω.
Το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι ήταν μία από τις σειρές με τις οποίες μεγάλωσα, μία από τις ελάχιστες σειρές που έβλεπα ως παιδί, για την ακρίβεια -γιατί άργησα να αποβάλλω το "σύνδρομο" της Disney. Θυμάμαι ελάχιστα στιγμιότυπα από το Μικρό Σπίτι, θυμάμαι όμως πεντακάθαρα το Λιβάδι καθώς και την υπέροχη αίσθηση ελευθερίας, γαλήνης και αγάπης που μου μετέδιδε. Να θες να τρέξεις και να χαθείς στη φύση. Στη μαμά μου λοιπόν, που ήταν εκείνη που μας μύησε και στο Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι, και σε οτιδήποτε σήμερα, τόσα χρόνια μετά, θυμάμαι με συγκίνηση, είναι αφιερωμένο αυτό το ποστ. Και... καλό μας Πάσχα!
ΥΓ: Πόσο υπέροχη είναι η ελληνική φύση, χειμώνα-καλοκαίρι!
Photos by Gianis Evagelioy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Write me your comments