O άνθρωπος από ατσάλι, και κυρίως, ο Henry Cavill που τον υποδύθηκε, πολύ με εντυπωσίασε, κατ' αρχήν γιατί ανέκαθεν ήμουν μεγάλη φαν των σούπερ ηρώων, κατά δεύτερον γιατί επιτέλους έδωσε στον Σούπερμαν ένα προφίλ που ταιριάζει στο σήμερα και εντελώς διαφορετικό από αυτό του Christopher Reeve, και τέλος γιατί δίνει την αίσθηση του ανίκητου (μέχρι αποδείξεως του εναντίου). Για την Lois Lane, όσο κι αν εκτιμώ την Amy Adams, θα προτιμούσα μία νεότερη πρωταγωνίστρια, βλ. Mila Kunis. Κατά τα άλλα, περιμένω την συνέχεια, που όπως δήλωσε ο Zack Snyder, ενδέχεται να φέρει κοντά τον Σούπερμαν με τον πολυαγαπημένο μας Μπάτμαν.
.JPG)
Μια "συμμορία" που αποτελούν η Isla Fischer, o Jesse Eisenberg, ο Dave Franco και ο Woody Harelson δεν θα μπορούσε να περάσει αδιάφορη, πόσο μάλλον όταν την καταδιώκει ο Mark Ruffalo και η Melanie Laurent με τη βοήθεια του Morgan Freeman και τα εκατομμύρια του Michael Cane. Παρόλο που το εξαιρετικό The Prestige (2004) ανέβασε πολύ ψηλά τον πήχη στην κατηγορία των ταινιών που έχουν ως θέμα τη μαγεία, η συμμορία αυτή που θυμίζει και λίγο Ρομπέν των Δασών -κλέβω από τους πλούσιους για να δώσω στους φτωχούς- είχε ένα απολαυστικό μίγμα δυνατού καστ, έξυπνου σεναρίου και άφθονων μαγικών κόλπων που πάντα έχουμε ανάγκη.
Αγαμέμνων του Αισχύλου
Λόγω της αδυναμίας μου στις αρχαίες τραγωδίες δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να δω ξανά την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη ως Κλυταιμνήστρα (την είδα και πέρυσι στην Ιφιγένεια, και φέτος, στη συνέχειά της), μαζί με τον Μηνά Χατζησάββα (στον ρόλο του Αγαμέμνονα, με πολύ μικρή παρουσία στη σκηνή), τη Θεοδώρα Τζήμου ως προφήτισσα και ερωμένη του Κασσάνδρα, και τον Βασίλη Μπισμπίκη ως Αίγισθο, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση της Νικαίτης Κοντούρη. Με συνεπαίρνουν οι τραγωδίες, αυτό είναι γεγονός, αυτή τη φορά όμως -με εξαίρεση το φινάλε- δεν μπορώ να πω ότι παρασύρθηκα όσο περίμενα -αντίθετα, σε κάποια σημεία έχασα τη συγκέντρωσή μου
Λόγω της αδυναμίας μου στις αρχαίες τραγωδίες δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να δω ξανά την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη ως Κλυταιμνήστρα (την είδα και πέρυσι στην Ιφιγένεια, και φέτος, στη συνέχειά της), μαζί με τον Μηνά Χατζησάββα (στον ρόλο του Αγαμέμνονα, με πολύ μικρή παρουσία στη σκηνή), τη Θεοδώρα Τζήμου ως προφήτισσα και ερωμένη του Κασσάνδρα, και τον Βασίλη Μπισμπίκη ως Αίγισθο, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση της Νικαίτης Κοντούρη. Με συνεπαίρνουν οι τραγωδίες, αυτό είναι γεγονός, αυτή τη φορά όμως -με εξαίρεση το φινάλε- δεν μπορώ να πω ότι παρασύρθηκα όσο περίμενα -αντίθετα, σε κάποια σημεία έχασα τη συγκέντρωσή μου
Περλιμπλίν και Μπελίσα του Φ. Γκαρσία ΛόρκαΓια αυτή την παράσταση θα αρκεστώ να πω ότι προτιμώ να έχω δει κάτι και να έχω άποψη, παρά να μην το έχω δει και να φαντάζομαι πώς θα μπορούσε να είναι. Η σκηνοθετική προσέγγιση του Δήμου Αβδελιώτη, με τους ηθοποιούς να κινούνται και να μιλάνε σαν μαριονέτες σε κουκλοθέατρο, δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισε, ούτε πιστεύω ότι ήταν απαραίτητη η χρήση μικροφώνων (σε αυτό ίσως ευθύνεται ότι καθόμουν δίπλα στο ηχείο και παραλίγο να αποχωρήσω με κώφωση),
ενώ οι ήρωες ήταν σχεδόν καρικατούρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Write me your comments