Η εξέλιξη, η ουτοπία, ο Χάρι και τα Χριστούγεννα.

"Το μόνο κοινωνικό ίδρυμα που αρνείται την εξέλιξη είναι το νεκροταφείο", έχει πει ένας Βρετανός πολιτικός του περασμένου αιώνα, επιβεβαιώνοντας την διαρκή ανάγκη αλλαγής και προόδου, της συνεχούς αναζήτησης και της επίτευξης του ονείρου. Τουλάχιστον έτσι ερμήνευσα εγώ τα λόγια του. Κατάλαβα ότι οι απόψεις περί εξέλιξης και προόδου ποικίλουν. Μου φαίνεται αστείο, αλλά ποικίλουν. Για κάποιους, μπορείς να προοδεύσεις όντας "ριζωμένος" κάπου, ατενίζοντας την ίδια θέα, με την ελπίδα ότι ΕΣΥ θα την αλλάξεις με τον τρόπο σου. Για άλλους, ανάμεσά τους και για μένα, η πρόοδος απαιτεί αλλαγή. Αλλαγή οριζόντων, αλλαγή φόντου, αλλαγή προοπτικής, θέας, περιβάλλοντος. Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι πιο ουτοπικό.


Έχω την εντύπωση ότι η ουτοπία δεν χωράει ούτε στα παραμύθια πια. Τελευταία διαβάζω μανιωδώς τον "Χάρι Πότερ". Ξεκίνησα να "ταξιδεύω" στον παραμυθένιο κόσμο και στις περιπέτειές του από το 6ο βιβλίο, λίγο πριν την ενηλικίωση του ήρωα και των φίλων του, του Ρον και της Ερμιόνης. Ακόμη και αυτός ο φανταστικός κόσμος, που θα μπορούσε να περιλαμβάνει άφθονα ουτοπικά ζητήματα και ευτυχισμένα φινάλε σε κάθε κεφάλαιο, θίγει θέματα με έναν ρεαλιστικό και σκληρό τρόπο. Αναρωτιέμαι ποιο θα είναι το τέλος του Χάρι (μην μου το πείτε, δεν θέλω να το μάθω, το καλοκαίρι παραλίγο να αδειάσω όλο το  αντιηλιακό επάνω σε μία παρέα που λιαζόταν δίπλα μου και εξιστορούσε το τέλος του!!!). Όλη η ουτοπία, βέβαια, και η μαγεία του παραμυθιού  το οποίο η συγγραφέας, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ ήθελε να απευθύνει σε μικρούς και μεγάλους, άγγιξε την ίδια και τους συντελεστές των ταινιών του "Χάρι Πότερ" σε όλο της το μεγαλείο (είναι μάλλον περιττό να αναφέρω ότι η συγγραφέας δημιούργησε σε μία φάση ανεργίας της ένα φαινόμενο που έγινε brand, το οποίο κοστίζει σήμερα 24 δις. δολάρια και πως η ίδια πλουτίζει 5 λίρες το δευτερόλεπτο!). Αν αυτό δεν φάνταζε ως ουτοπία πριν μερικά χρόνια, τότε να μου τρυπήσετε τη μύτη. 


Άρα σε τι να πιστέψει κανείς, όταν το ουτοπικό γίνεται πραγματικό και το πραγματικό ουτοπικό, έτσι ξαφνικά και ανεξέλεγκτα; 


Μόλις στολίσαμε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι οι Τρεις Μάγοι με τα δώρα και οι Άγιοι Βασίληδες με τα δώρα (οι πρώτοι είναι χρυσοί, οι δεύτεροι κόκκινοι με κοιλίτσα). Επίσης μου αρέσει η επαναλαμβανόμενη διαδικασία του στολίσματος, αυτή η διαδικασία που αρνείται την εξέλιξη και προσκολλάται στο παρελθόν, στην παιδική ανυπομονησία των γιορτών και στα χριστουγεννιάτικα δώρα που ανοίγονται με λαχτάρα, στις φωτογραφίες που το μόνο που αλλάζει είμαστε εμείς, λίγο μεγαλύτεροι, λιγότερο αθώοι, περισσότερο αφηρημένοι και βιαστικοί μέχρι να βγει το φλας, αλλά προσωρινά (τουλάχιστον όσο διαρκούν οι γιορτές) πιο επιρρεπείς στην... ΟΥΤΟΠΙΑ.