Ο Οβελίξ ήταν πάντα ένας από τους αγαπημένους μου ήρωες -μαζί με τον Γκούφι, τον Ντόναλντ και τον Σκούμπι Ντου. Ο ελαφρώς ανόητος, καλοκάγαθος και παρορμητικός χαρακτήρας τους που τους καθιστούσε -συνήθως κατά λάθος- ήρωες, με κέρδισε από μικρή. Μου άρεσαν φυσικά και οι δυνατοί ήρωες, οι πιο έξυπνοι, αυτοί που έλυναν τα μυστήρια (όπως ο Μίκι) και είχαν μία απάντηση σε όλα, που είχαν και σεξαπίλ και είχαν κι ένα όμορφο κορίτσι. Αλλά οι χαζούληδες ήταν οι αγαπημένοι μου. Μεγαλώνοντας, πρόσθεσα κι άλλους ήρωες στη λίστα μου.
Λες και μπορούσα να διαλέξω, λες και πάντα ήρωες θα συναντούσα..
Θυμάμαι ότι στο σπίτι μου κυκλοφορούσα (και κυκλοφορούν ακόμη) βιντεοκασέτες με τις αγαπημένες μας ταινίες της Disney. Καθόμουν με τις αδερφές μου επί ώρες μπροστά στην οθόνη και κλαίγαμε με το θάνατο του Μουφάσα στο "Lion King", μαθαίναμε απέξω όλα τα τραγούδια του Αλαντίν και του Τζίνι στο "Aladdin" και γελούσαμε με τον Σεμπάστιαν στην "Μικρή Σειρήνα".
Αυτή η τελευταία, η Άριελ, ήταν η αγαπημένη μας. Ήταν πανέμορφη, τραγουδούσε υπέροχα, κατάφερε να ζήσει και στο βυθό και στη στεριά (πόσες φορές προσπαθούσαμε να κολυμπήσουμε χωρίς να κουνάμε τα χέρια μας, σαν γοργόνες, δεν θυμάμαι), πέρασε από πολλές περιπέτειες (όπως κάθε ηρωίδα) και έκλαψε (μέχρι και τη φωνή της έχασε) αλλά στο τέλος νίκησε την κακιά μάγισσα, έπεισε τον πατέρα της να της δώσει την ευχή του και έζησε (αυτή καλά, κι εμείς καλύτερα) με τον πρίγκηπα της (όμορφος, καλός, τρελός για εκείνη).
Κάπως έτσι φανταζόμουν την ενήλικη ζωή μου.
Αρκετά χρόνια μετά την ενηλικίωσή μου, όμως, το μόνο πράγμα που με κρατάει συνδεδεμένη με την εποχή που έβλεπα Άριελ και Αλαντίν και διάβαζα "Αστερίξ και Οβελίξ" και "Άρτσι και τα κορίτσια του" και έπαιζα με Playmobil, είναι ακριβώς αυτές οι αναμνήσεις και το γεγονός ότι δεν με πειράζει καθόλου να ξαναδώ το "Lion King" και να ξανακλάψω στο θάνατο του Μουφάσα. Τώρα, ακόμη περισσότερο από τότε που ήμουν μικρή.
Ο Πρίγκιπας (ο καλός, ο όμορφος, αυτός που θα είναι τρελός για μένα) δεν ήρθε ποτέ.
Και αποδέχτηκα πως δεν θα έρθει (όπως δεν θα έρθει και ο Άγιος Βασίλης). Ο μόνος πρίγκιπας στον οποίο αναφέρομαι συχνά-πυκνά, και μου αρέσει να τον έχω ενίοτε ως σημείο αναφοράς, είναι ο Μικρός Πρίγκιπας. Αυτός που (μας) έμαθε ότι αυτό που εξημερώνουμε, είναι το μόνο που γνωρίζουμε πραγματικά. Αυτό είναι το πιο όμορφο από όλα τα όμοιά του, το πιο ξεχωριστό. Και ότι είμαστε για πάντα υπεύθυνοι για αυτό που εξημερώσαμε.
Μεγάλωσα πια αρκετά, για να πιστεύω σε ήρωες, πρίγκιπες και παραμύθια. Μεγάλωσα για να πιστεύω ότι, όπως η Άριελ, έτσι κι εγώ, θα περάσω από πολλές περιπέτειες αλλά στο τέλος θα κερδίσω και τη μάχη και το όμορφο αγόρι. Ή ότι όπως ο Σίμπα, θα πολεμήσω τον Σκαρ και τις "ύαινες" και θα τους έχω όλους με το μέρος μου.
Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που μεγάλωσα.
Μετά από τα χρώματα των κόμικ, των καρτούν και των κινουμένων σχεδίων, ήρθαν τα χρώματα της πραγματικότητας, τα ρεαλιστικά χρώματα. Είναι θολά ή μου φαίνεται; Παντού γύρω μου, αλλά και στην οθόνη. Ήρθαν οι "ταινίες τρόμου" και οι "δράσης" στη ζωή μου, και η πραγματική ανάγκη για ηρωισμούς, για υπομονή, επιμονή και θάρρος
-χαρακτηριστικά που είχαν όλοι οι ήρωες που με μεγάλωσαν.
Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Βλέπω μία ταινία με την Γκρέις Κέλι στη Nova, παρατηρώ νοσταλγικά και αφηρημένα τα φωτάκια να αναβοσβήνουν στο μπαλκόνι μου και μέσα στην ηρεμία της βραδιάς, σκέφτομαι πως ναι, όλα πήγαιναν καλά μέχρι που μεγάλωσα...
Η αισιόδοξη εσωτερική φωνή μου λέει ότι τα καλύτερα είναι μπροστά.
Ο χρόνος θα δείξει.
Ο χρόνος θα δείξει.
ΥΓ: Τον τίτλο τον δανείστηκα από το βιβλίο "Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που μεγάλωσα", εκδ. Αιώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή