Η τυχερή τους μέρα

Νοέμβριος του 2003. Ήταν η πρώτη ημέρα της "δεύτερης" ενηλικίωσής της. Ήταν φοιτήτρια πια, στην πρώτη της ημέρα στο Πανεπιστήμιο, στην Αθήνα, σε έναν άλλο κόσμο που δεν ήξερε τι της επιφύλασσε και ανυπομονούσε να τον γνωρίσει, να τον ρουφήξει ολόκληρο. Φορούσε αθλητική φόρμα και σιδεράκια. Είχε σπυράκια στο πρόσωπό της και ενθουσιασμό στο βλέμμα της. Ήταν χαρούμενη, αν και τελείως αποπροσανατολισμένη. Είχε χαθεί κάπου ανάμεσα στην Πατησίων και τη Στουρνάρη. 

Έψαχνε το Πολυτεχνείο. 

Σαν από μηχανής θεός, την πλησίασε μία κοπέλα. Της φάνηκε συνομήλικη. Μελαχρινή, μικροσκοπική, με αθλητική τσάντα στην πλάτη. Την σταμάτησε. Της ζήτησε οδηγίες. Ο προορισμός τους, ευτυχώς και εντελώς τυχαία, ήταν κοινός. Όχι μόνο εκείνη την ημέρα. Ήταν κοινός και για τα επόμενα 7 χρόνια. Προορισμός τους (ήταν) η αγάπη-η φιλία-η ανταλλαγή εμπειριών-το δόσιμο-η στήριξη-το μοίρασμα. 

Κάθε μέρα έφταναν όλο και πιο κοντά.

Επτά χρόνια μετά, έχουν αλλάξει πολύ, αλλά και καθόλου ταυτόχρονα. Βρίσκονται καθισμένες σε αντίστοιχα μπαράκια (αν όχι στο ίδιο, στο στέκι τους, κάπου στην αρχή της Σόλωνος) και πίνουν μπύρες συζητώντας ΠΑΝΤΑ για αυτό που περίμεναν και ήρθε αργά ή δεν ήρθε καθόλου ή ήρθε κάπως διαφορετικά από ό, τι το περίμεναν ή ήρθε όπως το ήθελαν και δεν ήξεραν να το διαχειριστούν. Και ΠΑΝΤΑ διαφωνούν μέχρι αηδίας ως Σκορπιός με Αιγόκερω, γιατί -αν και ευαίσθητες και οι δύο και τρυφερές και με κεντρική τους ανάγκη το αληθινό "άγγιγμα"- δεν αντιμετώπισαν ποτέ τις καταστάσεις με τον ίδιο τρόπο. 

Ούτε καν με παρόμοιο. 

Ο Σκορπιός φωνάζει. Εκρήγνυται. Θέλει εκδίκηση. Θέλει να πει κάτι και να εννοεί κάτι άλλο, με στόχο ο παραλήπτης να καταλάβει κάτι τρίτο που θα τον πονέσει ή θα τον κάνει να μετανιώσει. Μάταια. Θέλει να ξεχάσει και ξεχνάει. Καταργεί από τη ζωή τους τις παρουσίες που δεν χρειάζεται, που τον πλήγωσαν, που δεν του φέρθηκαν όπως (νόμιζε ότι) του άξιζε. Κι ας βλέπει εφιάλτες μετά επί μήνες. 

Ο Αιγόκερως μιλάει σιγά. Θυμώνει σπάνια. Συγχωρεί πάντα. Λέει αυτό που σκέφτεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Δε μετανιώνει. Δεν του αρέσει να είναι αυτός που θα χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο. Κάθε εμπειρία του, ακόμη και οι πιο οδυνηρή, ήταν πολύτιμη και είναι ευγνώμων για αυτή. Δεν ξεχνάει, δεν διώχνει από τη ζωή του. Κρατάει (ενίοτε και εις βάρος του) πρόσωπα που είναι απρόσωπα στο "χάρτη" του. Κλαίει σιωπηλά.  

Δεκέμβριος 2010. 

Κάθονται σε ένα αγαπημένο μπαράκι. Έχουν καιρό να τα πουν, μιλούν ακατάπαυστα, πίνουν κρασί, διαφωνούν. "Ας μην χαθούμε", λέει η ανασφάλεια του Σκορπιού. 

"Μην αφήσεις να χαθούμε. Θα πονάει πολύ".

"Δεν γίνεται να χαθούμε. Είναι πια γεγονός. Απλά δεν γίνεται",

απαντάει η καλοσύνη του Αιγόκερου. 

Καθησυχάζουν η μία την άλλη. Μεγάλωσαν και το ξέρουν. 

Η ζωή τους άρχισε να συναντά τα πραγματικά εμπόδια. Αυτά που δεν ήξεραν ότι υπήρχαν και δεν φαντάζονταν ότι θα έβρισκαν εκείνες μπροστά τους, όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά, αυτή την ημέρα του Νοεμβρίου 2003,

στην οδό Στουρνάρη... 

Αυτή την τυχερή τους ημέρα.