Biutiful feelings (but) take me home

Πριν 9 μήνες ξεκίνησα να οδηγώ. 

Φοβόμουν πολύ μπροστά στο τιμόνι. Και περισσότερο φοβόντουσαν οι άλλοι (βλ. γυναίκα οδηγός, ξανθιά, καινούργια, παναγία μου). Δημιούργησα μία σχέση αγάπης με το αυτοκίνητό μου. Του μιλούσα, του έλεγα να μη φοβάται και πως όλα αυτά τα οχήματα που έβλεπα από όλους τους καθρέφτες δεν μας καταδιώκουν. Επίσης του έλεγα ότι θα είμαστε φίλοι με όλους (όχι όμως σε σημείο να "αγκαλιαστούμε"). Προχτές ξεπέρασα τα 15.000 χιλιόμετρα και έχω μετρήσει δύο σπρωξιές σε ταρίφες και μερικές γρατζουνιές. Ανόητες, ασήμαντες. Ακόμη αγαπιόμαστε με το αυτοκίνητό μου. Απλά έπαψα να κλαίω κάθε φορά που του προκαλώ πόνο.

 

Πριν 2 μήνες αποχωρίστηκα τα ξανθά μαλλιά μου. 

Αποφάσισα να αλλάξω μυαλά και ξεκίνησα από εκεί. Δεν ξέρω αν άλλαξα, αλλά σίγουρα ικανοποίησα τη ματαιοδοξία μου, γιατί οι τρίχες μου προκάλεσαν πολλές συζητήσεις και σχόλια (τα περισσότερα θετικά σε σημείο παραληρήματος, αλλά και ένα που χαρακτήρισε το κεφάλι μου "κομοδινί"-γέλασα). Και δεν ξανάκουσα αυτή την ανοησία περί ξανθιάς, και αυτά τα ανέκδοτα που ποτέ δεν γελούσα ή γελούσα βρίζοντας από μέσα μου αυτόν που τα ξεστόμιζε. Και αποφάσισα να αγαπήσω περισσότερο το νέο πρόσωπο που έβλεπα στον καθρέφτη και να του δίνω αυτά που του αξίζουν. Έτσι, γιατί πάντα στην αρχή είμαστε καλύτεροι. 

Πριν τρεις μέρες, ένας φίλος είπε πως το blog μου είναι πολύ προσωπικό για τα γούστα του. 

Τον καταλαβαίνω. Άθελά του, μου έκανε ένα μεγάλο κοπλιμέντο, γιατί αυτός ήταν ο στόχος μου. Να γίνω προσωπική. Λίγο ακόμα. Ο Γούντι Άλεν λέει ότι κάνει ταινίες για τους φίλους του (και ας τις βλέπουν εκατομμύρια). Κι εγώ γράφω για τους φίλους και αυτούς που με αγαπάνε (και ας με διαβάζουν 2-3 ακόμη). Κι έτσι ικανοποιώ τη ματαιοδοξία μου.

Τα τελευταία βράδια, βλέπω τον Χαβιέ Μπαρδέμ στον ύπνο μου. 

Όχι, δεν τον έχω ερωτευτεί. Είδα στο σινεμά το "Biutiful", του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου, όπου πρωταγωνιστεί και ταρακουνήθηκα γερά. Ήταν από εκείνες τις παρανοϊκές στιγμές που πονάς και το απολαμβάνεις, που κλαις και λυτρώνεσαι, που δεν θες να μπεις στη θέση του ήρωα και τελικά γίνεσαι αυτός χωρίς να το καταλάβεις, που η γκρίζα εικόνα είναι τόσο μα τόσο.. biutiful. Μετά είδα το "The Fighter" με τον εκπληκτικό Κρίστιαν Μπέιλ (όχι, αυτός δεν με καταδίωξε στα όνειρα). Κι ενώ απεχθάνομαι όσο τίποτα την πυγμαχία, με είχε συνεπάρει τόσο που είχα ιδρώσει, κι ας ένιωθα πως μου έριχναν γροθιά στο στομάχι, και ήθελα να φωνάξω μέσα στην αίθουσα προβολής. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή που έβλεπα εκείνη την ταινία με τον Τομ Κρουζ και τη Νικόλ Κίντμαν, που εκείνος οδηγείται τυχαία στον κόσμο της πυγμαχίας και γίνεται μαύρος από το ξύλο. Μακρινός Ορίζοντας νομίζω είναι ο τίτλος. Από τότε, φοβάμαι την πυγμαχία. Υποφέρω. 

Πριν λίγα λεπτά, γύρισα στο σπίτι από το γραφείο, ακούγοντας στον δρόμο Phil Collins, το "Take me home" σε live. Exactly. Take me home, coz I 've been a prisoner all my life.  

  

Tώρα. Ακούω θορύβους. Φοβάμαι. Κλείνω...