"Φοβάμαι. Μην ακούς τι λέω..."

Όταν  είδα τον "Λόγο του Βασιλιά", 

σκέφτηκα για άλλη μία φορά, καθώς πρόκειται για σκέψη που επαναλαμβάνεται/επανέρχεται συχνά στο προσκήνιο του μυαλού μου -όχι στο βάθος, όχι-, πόσο σημαντικός είναι ο λόγος και η ομιλία και πόσο ευγνώμων θα έπρεπε να είμαι που μπορώ και μιλώ άνετα και εκφράζομαι διαρκώς και με οποιεσδήποτε λέξεις, ανά πάσα στιγμή. 

Δεν θα ήταν ψέμα να πω ότι ενίοτε το παρακάνω, 

και πως ίσως θα μου χρειάζονταν λίγα λεπτά σιωπής, όπως του βασιλιά, 

για να βάλω σε σειρά όσα θέλω να πω και να τα ξεστομίσω καλύτερα ή και καθόλου.

Το σημαντικότερο, όμως, που μου ήρθε στο μυαλό, 

αυτό που συλλογιζόμουν καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, 

και που γινόταν όλο και πιο έντονο, είναι αυτό το πασιφανές-δεδομένο-πολυσυζητημένο-κι όμως τόσο παραμελημένο- θέμα του φόβου. Το ότι όλα εξαρτώνται από τη θέληση, την επιμονή και την υπομονή, αλλά κυρίως από το θάρρος, την εξόντωση των φόβων. 

"Έχω έναν ασθενή που φοβάται. Φοβάται και τη σκιά του", 

είπε ο λογοθεραπευτής στη γυναίκα του. 

Οι ακόλουθοι του βασιλιά αναζητούσαν θεραπευτή με πτυχία, με αποδεικτικά στοιχεία της γνώσης του. Ο βασιλιάς, όμως, επέλεξε τον θεραπευτή που είχε θράσος, εμπειρία, επιμονή. 

Κι εγώ φοβάμαι. 

Φοβάμαι το σκοτάδι. Την απόλυτη ησυχία. Τα πολλά συγκεντρωμένα έντομα ή ζωύφια.

Τους ξαφνικούς ήχους. Φοβάμαι την απογείωση του αεροπλάνου. Φοβάμαι τα θρίλερ. 

Φοβάμαι το θάνατο, φοβάμαι την απώλεια, φοβάμαι (κι ας προσδοκώ) το αύριο. 

Φοβάμαι τη μοναξιά. 

Φοβάμαι την σύγκρουση, την διαμάχη, την αμφισβήτηση, την αδικία αλλά και το ενδεχόμενό τους. 

Φοβάμαι μήπως δεν πω την τελευταία λέξη. Φοβάμαι μήπως πω την τελευταία λέξη και το μετανιώσω. Φοβάμαι τη μεγάλη ταχύτητα. 

Φοβάμαι τους σαλεμένους. Φοβάμαι αυτά που δεν καταλαβαίνω.

Φοβάμαι.

*Αν συνεχίσω να γράφω για τους φόβους μου, φοβάμαι ότι δεν θα τελειώσω ποτέ. 

                 Fear has a large shadow, but he himself is small.  ~Ruth Gendler