Ένας βρικόλακας να με δαγκώσει

Το πρώτο μέρος του "βαμπιρικού" απωθημένου μου γράφτηκε τον περασμένο Ιούλιο, για το blog του myself.gr, της πρώτης μου διαδικτυακής οικογένειας, που με συγκίνηση και υπέροχες αναμνήσεις αποχαιρέτησα λίγο αργότερα για να βρεθώ σε μία διαφορετική, καινούργια οικογένεια (αλλά αυτό αφορά μία άλλη ιστορία που θα σας διηγηθώ σύντομα). Εκείνο το blog ήταν αφιερωμένο στον Edward (Cullen, ντε!), στην έκφραση της απορίας του πώς βρέθηκα εξαρτημένη από μία εφηβικών προδιαγραφών σειρά βιβλίων (και ταινιών) και στο συμπέρασμα (?) πως ίσως τελικά εγώ και οι όμοιες μου, αυτές που έχουν περάσει την ηλικία των 18 ετών, αλλά θα ήθελαν πολύ να εμφανιστούν στην Leicester Square του Λονδίνου με πανό που ζητά "έναν βρικόλακα να της δαγκώσει", παθιαζόμαστε με τους βρικόλακες εξαιτίας της διαρκούς ανάγκης μας να πιστέψουμε στο παραμύθι και το happy end. 

Το δεύτερο μέρος ακολουθεί επτά μήνες αργότερα. Ένα κομμάτι του εαυτού μου θέλει με χαρά να σας ανακοινώσει πως "Nαι, ξεπέρασα τον Edward'. Το άλλο κομμάτι μου θέλει να ομολογήσει πει πως τώρα βρίσκομαι ανάμεσα σε δύο βρικόλακες -τον Stefan και τον Damon της σειράς "Vampire Diaries". (Μη χτυπάτε. Δεν είναι εύκολο να καταρριφθεί ο μύθος του ιππότη με το άσπρο άλογο. Εμένα η ανυπαρξία του μου έχει στοιχίσει). 

Αυτή τη φορά ανακαλύπτω άλλα κομμάτια του εαυτού μου, καταπιεσμένα ίσως, πιθανώς φοβισμένα και δειλά, αλλά σίγουρα (και) ματαιόδοξα, που μπορούν να ταυτιστούν με τους ήρωες και να παθιαστούν μαζί τους. Στο Μέρος Πρώτο είχα αμφισβητήσει το κατά πόσο έπαιζε ρόλο η ομορφιά του ήρωα στην εμμονή των θαυμαστριών, από τη στιγμή που έχουν παρελάσει από τις οθόνες μας δεκάδες  άνδρες που η ομορφιά τους ξεπερνά κατά πολύ το μέσο όρο. Αναθεωρώ. Η ομορφιά έπαιξε και παίζει ρόλο στην επιτυχία. 

(Ας το δούμε ρεαλιστικά: ποιος θα έβλεπε μία σειρά/ταινία που οι πρωταγωνιστές είναι αντικειμενικά απωθητικοί; Στη συγκεκριμένη σειρά, βάζω στοίχημα ότι το ταλέντο μέτρησε τελευταίο, αφού έχουν όλοι αναλογίες μοντέλων). Εκτός από την εικόνα, όμως, εμένα με ελκύει και κάτι άλλο: το διαφορετικό, το κατά βάθος καλό αλλά εξωτερικά επικίνδυνο έως και θανατηφόρο, αυτό που θες να αγγίξεις αλλά δεν πρέπει γιατί μπορεί να καείς, αυτό που πλησιάζεις γνωρίζοντας ότι θα πονέσεις πολύ, αλλά απλά δεν μπορείς να μην το κάνεις (ο μαζοχισμός και η αυτοκαταστροφή είναι ανάμεσα στα πιο συνηθισμένα ανθρώπινα γνωρίσματα). Με ελκύει να βάζω τον εαυτό μου στη διαδικασία να δει μία σκοτεινή σειρά (παρότι θεωρώ πως μου ταιριάζει το φως και το χρώμα), μία σειρά που έχει φόντο τα νεκροταφεία (στη ζωή μου τα τρέμω), μία σειρά που θέτει ερωτικά διλήμματα (τα απεχθάνομαι, πάντα ήμουν σίγουρη και ξεκάθαρη), μία σειρά που ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙ (μεγάλωσα πια για πιστεύω σε αυτά).

Παρόλα αυτά, θα παραμείνω σταθερή ως προς την άποψη που είχα εκφράσει ότι το παραμύθι, όσο παραμυθένια παραμυθένιο κι αν είναι, το έχουμε ανάγκη. Όσο ρεαλιστικά κι αν θέλουμε να δούμε τον κόσμο, όσο κι αν η ματιά μας ξεχωρίζει το υπαρκτό από το ανύπαρκτο, το λογικό από το παράλογο, το ψεύτικο από το αληθινό, μπορούμε να μας επιτρέψουμε μερικές ψευδαισθήσεις. Δεδομένου ότι η φαντασία αντιγράφει τη ζωή και η ζωή τη φαντασία, τίποτα δεν είναι ουτοπικό. Ούτε καν ο ιππότης με το άσπρο άλογο. Μη μου στερείτε το όνειρο, τουλάχιστον για απόψε.