Οι Κάννες & τα 7 Θανάσιμα Αμαρτήματα

"Το Φεστιβάλ είναι σαν ταινία του Φελίνι. Είναι ένα ραντεβού με την τρέλα και τη μαγεία", είπε η Πενέλοπε Κρουζ σε συνέντευξη που έδωσε σε ένα γαλλικό έντυπο κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ των Καννών (11-22/5/2011). Και σωστά το έθεσε. Αν ακόμη κι εκείνη, που ζει μέσα (και από) τις ταινίες, νιώθει παραμυθένια εκεί, τότε εύκολα απαλλάσσομαι από κάθε ίχνος παραλογισμού που ίσως χαρακτήριζε την άποψή μου πως το φεστιβάλ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ.

Είναι μία οποιαδήποτε ταινία (του Φελίνι, του Γούντι Άλεν, του Μισέλ Γκοντρί, του Ανγκ Λι), ακόμη και μία από αυτές τις αμερικανικές χαζομάρες που όμως περιλαμβάνουν απλώς τα απαραίτητα για να πετύχουν: α) ένα όμορφο μέρος, β) πολλά (πολλά) ρούχα, γ) μία (τουλάχιστον) ερωτική ιστορία, και δ) μερικά δάκρυα στο φινάλε. Αυτή η ταινία, όπως την έχω σχηματίσει στο μυαλό μου, περιλαμβάνει πολλά συναισθήματα, πολύ τρέλα (όπως λέει και η Πενέλοπε) αλλά και τα 7 Θανάσιμα Αμαρτήματα. 

Είναι απλό: στις Κάννες, συγκεκριμένα την περίοδο του φεστιβάλ, δεν χρειάζεται να κάνει κανείς τίποτα για περάσει καλά. Μπορεί απλά να είναι ένα οκνηρός άνθρωπος (Οκνηρία: Αμάρτημα Πρώτο) που πάει εκεί που τον πάει ο άνεμος, που δεν ανησυχεί για τίποτα, δεν κουράζεται για τίποτα και απλά απολαμβάνει το πώς η καλή του τύχη τον οδήγησε σε αυτό το ταξίδι, σε αυτό το μέρος, αυτή τη χρονική περίοδο. 

Για μερικές (αρκετές θα έλεγα) στιγμές αισθάνεται πως είναι κάπου ψηλά, πως βρίσκεται κι εκείνος έστω μερικά εκατοστά μακριά από αυτό το πολυπόθητο κόκκινο χαλί που τόσα διάσημα πέλματα έχουν διασχίζει, πως δικαιούται κι εκείνος λίγη από τη λάμψη και τη χρυσόσκονη που του στερεί η καθημερινότητά του, αυτή εκεί, ανάμεσα στους άλλους, από τους οποίους τώρα (προσωρινά) έχει απομακρυνθεί για χάρη ενός καλύτερου τοπίου (Αλαζονεία: Αμάρτημα Δεύτερο). 

Τρώει πολύ και καλά. Απαρνείται τους διατροφικούς κανόνες και αφήνεται να δοκιμάσει κάθε στιγμή ένα διαφορετικό πιάτο (η γαλλική κουζίνα, άλλωστε φημίζεται για τις gourmet συνταγές της). Τρώει όσο μπορεί, όπου μπορεί, τα θέλει όλα. Δεν χορταίνει. Βλέπει ταινίες, τρώει, κοιμάται, τρώει, περπατά στην Κρουαζέτ, τρώει (Λαιμαργία: Αμάρτημα Τρίτο). 

Επιτρέπει στον εαυτό του να νιώσει παντελώς ελεύθερος, απαλλαγμένος από όλα και όλους (αυτό άλλωστε, είναι γενικότερο αίσθημα των ταξιδιών), ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων, που χωρίς ενδοιασμούς μπορεί να θαυμάζει (και όχι μόνο) αρσενικά και θηλυκά γύρω του, χωρίς ντροπή. Λάγνα μάτια που λέμε. (Λαγνεία: Αμάρτημα Τέταρτο). 

Αναπόφευκτα, όσο κι αν παραμείνει εκεί, όσες όμορφες εμπειρίες κι αν γεμίσουν τις αποσκευές και το μυαλό του, όσα διαφορετικά συναισθήματα κι αν βιώσει, πάντα θέλει κι άλλα. Λίγες ταινίες ακόμη, λίγο κρασί ακόμη, λίγες μέρες, λίγες ώρες, λίγα λεπτά. Ακόμη (Απληστία: Αμάρτημα Πέμπτο). 

Όταν πια όλα έχουν τελειώσει κι έχει επιστρέψει στους ρυθμούς της καθημερινότητας και της ρουτίνας του, για κάποιες στιγμές (αυτές τις αθεόφοβες πνιγηρές στιγμές της προσαρμογής) θυμώνει συγκρίνοντας το εκεί με το εδώ, το τότε με το πάντα, το κάποτε με το συνέχεια. Θυμώνει που δεν μπορεί να αλλάξει κάποια δεδομένα της ζωής του και μετά θυμώνει που θυμώνει γιατί τουλάχιστον είχε την πολυτέλεια να ζήσει κάτι διαφορετικό και πρέπει να το εκτιμήσει. Και να προχωρήσει παρακάτω. Χωρίς θυμό. Με χαμόγελο (Θυμός: Αμάρτημα Έκτο).

Κι εκεί, πάνω που νιώθει πλήρης (τουλάχιστον μέχρι το επόμενο φεστιβάλ, το επόμενο ταξίδι, την επόμενη αλλαγή) έρχεται να αντιμετωπίσει (εμ πώς, μετά από τόσες αμαρτίες, θα γλίτωνε;) το έβδομο αμάρτημα, αυτό που δεν νιώθει εκείνος αλλά ενδεχομένως νιώθουν κάποιοι άλλοι: τη ζήλια (Ζηλοφθονία: Αμάρτημα Έβδομο). Μα συγνώμη, κι αυτός ήταν πολύ προκλητικός, τι ζητάει τώρα, να περάσει απαρατήρητος; Να μην τον σχολιάσει/κρίνει/στραβοκοιτάξει κανείς; Δεν γίνονται αυτά. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε.

Ελπίζει, με την εξομολόγηση, να σωθεί.