Αναδρομή: Η πρώτη μου εμπειρία από το Φεστιβάλ των Καννών

Αποφάσισα να δημοσιεύσω εδώ το πρώτο blog που έγραψα τον Ιούνιο του 2010, λίγες μέρες μετά την επιστροφή μου από το 63ο Φεστιβάλ των Καννών, έτσι όπως δημοσιεύθηκε στο myself.gr την πρώτη μου διαδικτυακή οικογένεια. Σε λίγες μέρες, το blog αυτό θα αποκτήσει αδερφάκι και ανυπομονώ να δω τις ομοιότητες και τις διαφορές τους. Τα λέμε σύντομα, με αέρα Γαλλικής Ριβιέρας  

Θα ξεκινήσω αντίστροφα. Από την ημέρα που έλαβα ένα e-mail από το Βερολίνο, από έναν φίλο -ας μου επιτραπεί να τον αποκαλώ έτσι- που γνώρισα στις Κάννες την τελευταία ημέρα του 63ου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ. 

Για την ακρίβεια, το βράδυ της τελετής λήξης του, κι ενώ είχα πια εγκαταλείψει τις προσπάθειες να δω από πιο κοντά (και πιο κοντά, και πιο κοντά..) τον Javier Bardem, την Penelope Cruz, τη Salma Hayek και τον Gael Garcia Bernal. Ο (Έλληνας) φίλος αυτός, μαζί με έναν δικό του φίλο, ταξίδεψαν από το Βερολίνο -εκεί ζουν, εμπνέονται, δημιουργούν- στις Κάννες για να παρουσιάσουν την ταινία του δεύτερου -δεν θυμάμαι σε πιο ακριβώς section του φεστιβάλ- και αποτελούσαν μία ευχάριστη ελληνική φωνή ανάμεσα σε τόσα ακαταλαβίστικα γαλλικά. Επίσης, μου υπενθύμισαν την δυναμική παρουσία των νέων στο χώρο της τέχνης και του κινηματογράφου, που δεν αρκείται σε μία σκοτεινή κινηματογραφική αίθουσα με ένα κουτί ποπ-κορν στην αγκαλιά.

Γνώρισα κι άλλους νέους δημιουργούς -πχ. τον Joe και τον Benoit από τον Καναδά, που παρουσίασαν μία ταινία με μία τσιχλόφουσκα στην αφίσα!- αλλά και αρκετά μεγαλύτερους ηλικιακά -ένας συμπαθέστατος παραγωγός, σκηνοθέτης και ηθοποιός από την Αυστραλία βρισκόταν στο Φεστιβάλ για 36η συνεχή χρονιά! Και είδα ακόμη περισσότερους σινεφίλ να φορούν τα καλά τους και να περιμένουν σε τεράστιες ουρές αναμονής για να παρακολουθήσουν μία ταινία (από τις χιλιάδες που προβάλλονταν!) σε κάποια από τις αίθουσες του Palais de Festival και σε άλλους χώρους -ή να αποχωρούν 
άπραγοι (δικό τους το ρίσκο).

Η δική μου εμπειρία «ακροβατούσε» με δεξιοτεχνία ανάμεσα στον τουρισμό και την αναζήτηση νέων εμπειριών και αποτελούσε μία περιπλάνηση ανάμεσα σε 200.000 άτομα που είχαν κάνει το αντίστοιχο ταξίδι από όλο τον κόσμο με βάση τα δικά τους κίνητρα και τις επιθυμίες -άλλοι για να διασκεδάσουν στα club και τα VIP party της Γαλλικής Ριβιέρας δίπλα στην Paris Hilton και τον Jesus Luz, άλλοι για να «κλέψουν» έστω λίγη από τη χρυσόσκονη των αστέρων που πατούσαν ανά λίγες ώρες στο κόκκινο χαλί, και άλλοι για το concept: καινούργιες ταινίες - διαφορετικές κουλτούρες - νέες επαφές. Προσωπικά, αν πρέπει να επιλέξω, θα καταταχθώ ΕΞ’ ΑΝΑΓΚΗΣ, στην τελευταία κατηγορία.


ΥΓ: Η στιγμή που δε θα ξεχάσω, ήταν στην προβολή της ταινίας του Bollywood, «UDAAN», σε μία αίθουσα χωρητικότητας 1068 ατόμων, όταν ο 33χρονος Ινδός σκηνοθέτης, εξέφρασε τη χαρά του που για πρώτη φορά θα παρακολουθήσουν την ταινία του περισσότεροι από 50 θεατές...! Κι αυτό, γιατί κατάλαβα ότι το δικαίωμα στο όνειρο, συχνά δεν απέχει πολύ από την απόλαυση της εκπλήρωσής του.