Match Point

Λατρεύω και μισώ. Λατρεύω (και μισώ) αυτές τις στιγμές που τίποτα δεν είναι στο χέρι μου, που όλα εξαρτώνται από αυτή τη μαγική καταραμένη δύναμη που λέγεται Τύχη, η οποία μπορεί να καθορίσει μία πορεία, να αλλάξει τα προδιαγεγραμμένα, να με ενθουσιάσει και να με αδειάσει μέσα σε λίγα λεπτά. Μπορεί να κάνει θαύματα, να με αφήσει άφωνη, να με κατακεραυνώσει και να με αποσυντονίσει. Όλα την ίδια στιγμή. Τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή μου, όμως, όπως και τα μεγαλύτερα λάθη μου, έγιναν τυχαία. Ο αγαπημένος μου Woody Allen της έδωσε μορφή στην ταινία "Match Point", όπου όλα δείχνουν προμελετημένα κι όμως είναι αδιανόητα και συναρπαστικά τυχαία. Με εξιτάρουν οι τυχαίες συνομιλίες, τα τυχαία αγγίγματα, οι τυχαίες αποφάσεις, οι τυχαίες συναντήσεις, αυτές που όταν στρίβεις στη γωνία του τετραγώνου δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσουν και πόσο ρόλο μπορεί να παίξουν στο "τώρα" σου, στο "αύριο", στο πάντα.

Πάντα. Είχαμε (πάντα) μία σχέση Αγάπης και Μίσους. Ερχόταν στη ζωή μου ξαφνικά, απροσδόκητα, όταν δεν τον περίμενα, όταν δεν ήμουν έτοιμη να τον δεχτώ, να του αφεθώ, να τον καταλάβω, να τον αισθανθώ. Όταν τον περίμενα, όταν τον αναζητούσα και ήθελα να με κυριεύσει, με απαρνιόταν. Έχανα κάθε σημείο επαφής μαζί του. Όταν νόμιζα πως τον αγγίζω, έπαιρνε άλλη μορφή, άλλαζε, γινόταν σκληρός, απότομος. Σπάνια συμβαδίζουμε. Κάποιος πρέπει πάντα να προπορεύεται και κάποιος να μένει πίσω. Όταν αποφάσισα τελικά να τον μισήσω, έκανε τα πάντα για να μου αποδείξει πως χωρίς αυτόν η ζωή μου δεν έχει νόημα, δεν έχει ουσία. Είναι κενή. Ναι, για τον Έρωτα μιλάω.

Μιλάω. Μιλάω ακατάπαυστα, ναι. Θα μπορούσα να πω ότι με εκφράζει απόλυτα η Julia Roberts στο The Mexican, όπου είναι η υστερική, γκρινιάρα γκόμενα που δεν σταματάει να μιλάει, να απαιτεί, να κάνει τρελούς συνειρμούς και να καταλήγει μόνη της σε συμπέρασμα, χωρίς τη συμμετοχή του άλλου. Αγαπώ αυτή την ταινία. Όπως αγαπώ και την "Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού", όπου στη μάχη αγάπης και μίσους, κερδίζει η αγάπη και η ζωή, όχι το κενό και η λήθη (Would you erase me?).
Αγαπώ κάθε ταινία που μου αφήνει το περιθώριο να σκεφτώ πως σε αυτό τον κόσμο, όπου όλοι κοιτάζουν (και αναγκάζονται να το κάνουν, δεν τους κατηγορώ) τον εαυτό τους, το πώς θα περάσουν εκείνοι καλά, αυτή τη δεδομένη στιγμή, χωρίς σκέψεις για το αύριο, χωρίς υποσχέσεις, χωρίς όνειρα (!), υπάρχει κάπου ένα μικρό παράθυρο που όταν το ανοίγεις βλέπεις μόνο.. φως.

(Παρακαλώ μόνο, αν κάποιος ξέρει το δρόμο για το παράθυρο αυτό, ας με καθοδηγήσει. Ευχαριστώ).