Από τον Πολάνσκι στον Χάρι Πότερ

Ο Πολάνσκι μου  αρέσει γιατί ΔΕΝ έχω δει το Μωρό της Ρόζμαρι, γιατί αν τον δω ξέρω ότι θα τον ταυτίσω με αυτό, και με όλες τις νύχτες που θα πετάγομαι ιδρωμένη από τους εφιάλτες και δεν θα μπορώ να πάω ούτε μέχρι την κουζίνα να πάρω ένα ποτήρι νερό χωρίς να ανοίξω όλα τα ενδιάμεσα φώτα και να ακούσω δέκα θορύβους που θα μου κόψουν την ανάσα. Ο Πολάνσκι μου αρέσει για τον Όλιβερ Τουίστ, για αυτή τη συγκεκριμένη μεταφορά στην οθόνη, του αγαπημένου μου βιβλίου του Ντίκενς, του βιβλίου που έχω διαβάσει περισσότερες φορές στη ζωή μου μέχρι τώρα. Ακόμη δεν έχω συνειδητοποιήσει γιατί αγάπησα τόσο πολύ τον Όλιβερ. Ίσως γιατί από τη μοναξιά βρέθηκε σε οικογένεια και από την κλοπή  στα πλούτη, ίσως γιατί στο τέλος αποδίδεται η δικαιοσύνη (ναι, έχω ένα έντονο κόλλημα με το δίκαιο και το άδικο και τον τροχό που γυρίζει και δίνει στον καθένα αυτό που του αξίζει). Δεν ξέρω, αλήθεια.

Ο Χάρι Πότερ λοιπόν, διαπίστωσα πως μου θυμίζει τον Όλιβερ Τουίστ. Ένα παιδί μόνο, χωρίς οικογένεια, που βρίσκει τη στοργή, τη συντροφιά και την υποστήριξη που του λείπει, στο σχολείο των μάγων, το οποίο επίσης είναι ένας μικρόκοσμος του έξω κόσμου, με το καλό και το κακό να συγκρούονται μέχρι να υπερτερήσει -ευτυχώς- το πρώτο. Δεν καταλαβαίνω την άποψη ότι ο Πολάνσκι και γενικότερα, οι σκηνοθέτες της κατηγορίας του και οι ταινίες που σκηνοθετούν είναι ποιοτικές και ο Χάρι Πότερ δεν είναι (άσε που δεν λες ποιοτική ταινία την Ένατη Πύλη με τον Τζόνι Ντεπ, τη λες;). Δεν φαντάζεστε πόσες φορές έχω συγκρουστεί με ανθρώπους που κρίνουν τον Χάρι σαν να είναι ένα κινηματογραφικό "σκουπιδάκι" (αυτοί που τον κρίνουν, βάζω στοίχημα ότι έχουν δει από τους πρώτους το "Transformers"). Όχι, δεν μεγάλωσα με τα βιβλία του Χάρι Πότερ, αν και θα μπορούσα, αφού όταν κυκλοφόρησε το πρώτο ήμουν 13 ετών -λίγο μεγαλύτερη από τους πρωταγωνιστές δηλαδή. Ούτε έχω δει από δέκα φορές την κάθε ταινία. Κάπου λίγο πριν το φινάλε του εντάχθηκα στο φανατικό κοινό του. Από τους τελευταίους δηλαδή. Και ναι, έκλαψα πάρα πολύ στην τελευταία ταινία, εντάξει; Η ψευτοκουλτούρα ποτέ δεν ήταν στη λίστα με τα χαρακτηριστικά μου. Βλέπω Πολάνσκι, βλέπω Χάρι Πότερ, βλέπω Σκορσέζε και αμέσως μετά Τζένιφερ Άνιστον με Τζέραρντ Μπάτλερ -και τα απολαμβάνω όλα. 

To θέμα είναι ότι αυτό το παραμυθάκι με τη μαγεία και τα ραβδιά και τα περίεργα πλάσματα έχει ως κεντρικό του θέμα -κατά έναν πολύ περίεργο τρόπο- το θάνατο. Έχει και την αγάπη, το πεπρωμένο, τη φιλία, τη ζήλια, την προκατάληψη, την υποστήριξη, το θάρρος, τη γενναιότητα. Γιατί λοιπόν δεν είναι ποιοτικό; Άσε που ανεξάρτητα από όλες αυτές τις δικές μου σκέψεις, είναι συγκλονιστικό το μέγεθος του φαινομένου που δημιούργησε η έμπνευση μίας γυναίκας αλλά και το πώς τρία παιδιά (και πολλοί ακόμη) αφιέρωσαν όλη τους την παιδική και εφηβική ηλικία για να ΓΙΝΟΥΝ ο Χάρι, ο Ρον και η Ερμιόνη (με το αζημίωτο, πάντα). 

Σας στέλνω μαγικά χαριποτερίστικα φιλιά.