Το lifestyle, o μέντοράς μου & η Μπάρμπρα

Aρκετά συχνά με πείθω πως αν ο χρόνος γυρνούσε ποτέ πίσω, θα ακολουθούσα πολύ διαφορετικά μονοπάτια στη ζωή μου, θα αγωνιζόμουν σκληρά να γίνω μία επιτυχημένη αθλήτρια ενόργανης γυμναστικής ή μία διάσημη μουσικός της λυρικής σκηνής. Αλήθεια, θα προσπαθούσα. 

Ο μπαμπάς μου με ρώτησε όταν πέρασα στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης -και τότε ένιωσα πληγωμένη από την ερώτηση- πώς ακριβώς θα απασχοληθώ μετά την αποφοίτησή μου, ποιο θα είναι το επάγγελμά μου. Ξέρω πως θα προτιμούσα μία μονολεκτική απάντηση: γιατρός, δικηγόρος, καθηγήτρια ή κάτι τέτοιο. Δεν ήξερα να απαντήσω. Κι ακόμη δεν ξέρω.

Ίσως, αν μου δινόταν ποτέ η ευκαιρία, να άλλαζα τη διαδρομή μου. Από την αρχή της. Να μην έμπαινα ποτέ στον κόσμο της lifestyle πλατφόρμας, αυτής που άνθιζε, εντυπωσίαζε, απορροφούσε, απέδιδε, ΤΟΤΕ. Θα ήταν πολύ πικρόχολο, κλαψιάρικο ή εκδικητικό το blog αυτό, αν πραγματικά μοιραζόμουν μαζί σας αυτά που με έκαναν να καταλάβω πως για να μπεις και με τα δύο πόδια στην πλατφόρμα του lifestyle, θα πρέπει πρώτα να έχεις μάθει πολύ καλά ότι δεν κρίνονται αυτοί για τους οποίους γράφεις, οι λεγόμενοι ΔΙΑΣΗΜΟΙ, περισσότερο από όσο κρίνεσαι ΕΣΥ ο ίδιος από τους γύρω σου, τους συνεργάτες σου, τους διπλανούς σου. 

Τη στιγμή που το alter ego σου κάνει πάρτι στον χρωματιστό κόσμο της showbiz, ανάμεσα σε πρόσωπα που θαυμάζεις ή θαύμαζες όταν ήσουν μικρός, ανάμεσα σε λέξεις που εσύ περήφανα υπέγραψες, ο άλλος σου εαυτός απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τα φώτα αυτά, απλούστατα γιατί δεν χωράνε πολλοί από κάτω.

Κάπου εκεί, έξω από τα φώτα αυτά, γνώρισα τον Μ. Ήμουν 20 χρονών ακριβώς. Ας πούμε πως ήταν ο άνθρωπος που με υποδέχτηκε στον κόσμο αυτό, που μου χάρισε το πρώτο χαμόγελο και την πρώτη χειραψία, ενώ κοιτούσα τριγύρω σαν χαμένη, προσπαθώντας να δω με μια ματιά, πώς είναι το making of ενός lifestyle εντύπου. Εκείνος ήταν που μου έδωσε το πρώτο μου θέμα για να γράψω ένα μικρό κείμενο, για δύο από τους πιο διάσημους σταρ του Χόλιγουντ. Από τότε, δεν με άφησε ποτέ από τα μάτια του, από την έννοια του. Προσπαθούσε να με προφυλάξει από αυτά που εκείνος ήξερε ότι θα με τρομάξουν ή θα με πληγώσουν -αυτά, που αναπόφευκτα κάποια στιγμή συνάντησα, και με τρόμαξαν και με πλήγωσαν. 

Ο Μ. προσπαθούσε να μου δείξει μόνο τη φωτεινή πλευρά του νέου αυτού κόσμου, την πλευρά που αφορούσε αληθινές ιστορίες για βασιλείς και αριστοκράτες, κληρονόμους και βαθύπλουτους επιχειρηματίες. Πράγματι, ήταν φωτεινός ο κόσμος του Μ. Περισσότερο όμως -κι αυτό το αντιλαμβάνομαι κοιτώντας τώρα, πίσω- φωτεινός ήταν ο ίδιος. Η αλήθεια του, η εμπιστοσύνη του, η στήριξή του, τότε και τώρα και πάντα. Τα αγαπημένα τραγούδια του της Μπάρμπρα Στρέιζαντ, τα άγχη του για το πέρασμα των χρόνων, οι συχνές συγκινήσεις του, τα γέλια του. 

Τα χρόνια πέρασαν και, αναπόφευκτα, όπως γίνεται σχεδόν πάντα, μας χώρισαν. Πήραμε διαφορετικούς δρόμους, στην ίδια πάντα πλατφόρμα, στον ίδιο κόσμο. Στον αποχωρισμό, εξάλλου, φαίνονται οι αληθινές σχέσεις. Ο Μ. παρέμεινε ο μέντοράς μου, ο δάσκαλός μου, ο δεύτερος "μπαμπάς" μου, όπως τον αποκαλούσα, κι ας μην μας χωρίζουν πολλά χρόνια. Δεν μπορώ πια να τρέξω σε κάθε δύσκολη περίσταση να τον συμβουλευτώ -κι ίσως είναι καλύτερα, γιατί δεν θα με είχε αντέξει, είμαι και πολυλογού-, όμως ξέρω πως αν ήθελα να το κάνω, θα ήμουν ευπρόσδεκτη κοντά του. 

Σε εκείνον είναι αφιερωμένο το blog αυτό. Για να ξέρει πως πάντα θα είμαι ευγνώμων για όσα μου έδειξε, κι ας έκανε το λάθος να με κάνει να πιστέψω πως όλοι όσοι θα συναντούσα στο εξής, θα ήταν σαν κι αυτόν. 

Υ.Γ: Για να μην παρεξηγούμαι, η lifestyle πλατφόρμα στην οποία βαδίζω εδώ και επτά χρόνια, μου έχει χαρίσει και πολύ μεγάλες χαρές κι εκπλήξεις. Απλά αυτή τη στιγμή, έχω πιο νοσταλγικο-τρυφερή διάθεση.