Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

just thoughts

Αυτό το ποστ παραλίγο να ξεκινήσει με θυμό. Μάλιστα, είχα σκεφτεί να προειδοποιήσω όσους θεωρούν ότι ο θυμός δεν είναι cool, να μην το διαβάσουν. Τελικά ξεθύμωσα γρήγορα, οπότε αυτό το ποστ έχει έναν διαφορετικό χαρακτήρα: παρατηρητικό και διευκρινιστικό στα όσα βλέπω και ακούω. Ξέρετε, είναι ωραίο να μπορείς να έχεις μπλογκ, κι ένας από τους λόγους είναι ακριβώς αυτός: ότι σου δίνει την ελευθερία να πεις κάτι που σκέφτεσαι, να το μοιραστείς. Και ξέρετε πόσο μου αρέσουν τα μοιράσματα, ειδικά όταν πρόκειται να πω για μια ταινία ή μια παράσταση που είδα, μια συνέντευξη που πήρα ή ένα ταξίδι που έκανα. 

Δεν είναι όμως μόνο αυτά στη ζωή μας. Ούτε στη δική μου. Υπάρχουν πολλές στιγμές που με θυμώνουν, με αγχώνουν, με στεναχωρούν. Όλα μαζί. Και εσείς που με διαβάζετε ξέρετε ότι γράφω χωρίς κακία, χωρίς εμπάθεια, χωρίς κουτσομπολιό. Εσείς που με ξέρετε. Αυτοί που δεν με ξέρουν, όμως, αρκούνται να σχηματίσουν μία εικόνα για μένα -για παράδειγμα, με βάση το περιοδικό που εργάζομαι. Το οποίο -και κουτσομπολίστικο μπορεί να είναι, και lifestyle, και όπως θέλει καθένας να το πει- είναι η αφορμή για να κάνω τα ταξίδια που λέγαμε και τις συνεντεύξεις για τις οποίες είμαι περήφανη, αλλά και για να πηγαίνω στο θέατρο τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα και μετά να μπορώ να γράφω εδώ, στο red studio. Και φυσικά, είναι το μέσο επιβίωσής μου. 

Παρατήρησα λοιπόν, ότι κάποιοι άγνωστοι (τουλάχιστον μέχρι στιγμής) καλλιτέχνες (ή ούτε καν καλλιτέχνες, ακόμη) στο άκουσμα και μόνο του συγκεκριμένου περιοδικού, απέφυγαν να μου μιλήσουν ή έστω να απαντήσουν στο τηλεφώνημα/μήνυμά μου -φοβούμενοι, τι άραγε; μήπως γίνουν διάσημοι σε μία νύχτα; μήπως τους ρωτήσω τα μυστικά της κρεβατοκάμαράς τους;- κρατώντας μία στάση αγενή και απόμακρη, πριν καν προλάβω να τους πω ότι ενδιαφέρομαι να τους εντάξω στη στήλη των πολιτιστικών. Ξέρω, αγαπητοί μου ηθοποιοί/σκηνοθέτες ότι θα περιμένατε τηλεφώνημα από τη New York Times ή το Vanity Fair και πιστέψτε με, κι εγώ θα ήθελα να παίρνω συνεντεύξεις από τον Martin Scorsese και την Meryl Streep, αλλά δεν σνομπάρω ούτε το καλλιτεχνικό πεδίο της χώρας μου, ούτε τις φιλότιμες προσπάθειες ανθρώπων που απλά κάνουν τη δουλειά τους όσο καλύτερα μπορούν. Δεν νοείται πιστεύω σε τόσο δύσκολες εποχές για όλους, να γυρνάμε την πλάτη μεταξύ μας, τα Μέσα στους καλλιτέχνες ή το αντίστροφο. Όλοι στήριξη χρειαζόμαστε και συνεργασία. 



Εύχομαι "καλή επιτυχία", παρόλα αυτά, σε όσους αρνούνται να υποκύψουν στον πειρασμό και να δώσουν μία συνέντευξη σε έντυπο που πουλάει περισσότερο από 20.000 αντίτυπα την εβδομάδα.

(για να μην παρεξηγούμαι, θεωρώ δικαίωμα του καθενός να επιλέγει την πορεία που θέλει να ακολουθήσει και ακόμη περισσότερο το πόσο ή όχι θέλει να προβάλλεται -αυτό που σχολιάζω είναι η στάση αδιαφορίας/σνομπαρίας/αγένειας ορισμένων που δεν μπαίνουν καν στον κόπο να πουν "όχι, ευχαριστώ")...   


Thank you for reading.
Nat. 

7 σχόλια:

  1. Πολύ σωστά, Ναταλία!
    Νομίζω ότι ένας καλλιτέχνης πρέπει να επιδιώκει να κάνει γνωστό το έργο του σε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται και να κερδίσει για λογαριασμό του όσο πιο πολλούς φίλους γίνεται. Αυτό είναι καλό για την τέχνη, καλό και για τον άνθρωπο, για τον οποίο άλλωστε προορίζεται. Και έναν φίλο να κερδίσει ένα έργο από ένα 'κοσμικό' ή άλλο περιοδικό, δεν είναι όφελος; Δεν συμφωνώ με την άποψη "τέχνη για κλειστό κύκλο".
    Εξάλλου κανείς δεν υποχρεώνει τους ερωτώμενους να απαντήσουν όταν δεν θέλουν. Και η τελική μορφή της συνέντευξης δεν εξαρτάται από τον τίτλο του περιοδικού, ούτε μόνο από τον δημοσιογράφο, αλλά και από τον ερωτώμενο και τις δικές του απαντήσεις.
    Όσο για τη σχέση προσωπικότητας και επαγγέλματος-θέσης είναι ένα τεράστιο θέμα. "Από αγκάθι βγαίνει ρόδο κι από ρόδο βγαίνει αγκάθι" λέει ο λαός. Η επαγγελματική απασχόληση, ιδιαίτερα σήμερα, δεν μας δείχνει την προσωπικότητα του ατόμου, δημοσιογράφου, καλλιτέχνη, υπαλλήλου κλπ.
    Και να πω και κάτι τελευταίο: Αν εγώ, η Αγγελική, για διάφορους λόγους βρεθώ να κάνω την μπέιμπι-σίττερ ή να πλένω πιάτα, θα πάψω να είμαι αυτή που είμαι;
    Ας είμαστε, λοιπόν, τουλάχιστον ευγενείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου αρέσει πολύ όταν ξεκινάει ένας διάλογος από κάτι που σκέφτηκα/έγραψα! Και η αλήθεια είναι αυτό ακριβώς που είπες: η επαγγελματική απασχόληση δεν μας δείχνει την προσωπικότητα του ατόμου. Απλά, διακρίνω -όχι μόνο σε επαγγελματικό, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο- ότι κάποιοι δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να δουν τι προσωπικότητα έχεις και σε κρίνουν αβίαστα από τη δουλειά σου/ θέση σου. δεν μας φτάνει που είμαστε τόσο απομακρυσμένοι σήμερα, τα κάνουμε και χειρότερα!

      Διαγραφή
  2. Nat.....do these people not know that any press is good press,especially in a best-seller magazine....which a million people would give their eye-teeth to work for....idiots!!!
    Forget these wannabe divas,they are not worth it!! As for being rude...there are alot of rude people....that"s life!
    Anger..who say"s anger"s not cool?? It"s great to go ballistic every now and then,you need to let everything out,better out than festering inside!!!
    Have a very happy calm day!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Oh Susan I was sure you would agree, although I cannot imagine you being angry! hehe! It's true that rudeness in unforgivable, although many people are rude. Let them stay away from me, then!

      Διαγραφή
  3. Natalia,it is rare i become very angry but when i do.....clear the decks..lol
    I go wild for about 5 mins,and then it is as it never happened,Yiannis has the same anger thing as me....wild & then forgotten.
    Now.....Nais & Tassos are another thing all together.....the deadly silent treatment that goes on and on and on....not good,prefer a good rant and rave!!!clears the air.
    Steer clear of rude people because they are terrible in every other aspect of their personalities.... says me!! Manners maketh the man.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Write me your comments