Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Theater Number 19

Ποια ακριβώς γυναίκα θεωρείται η πιο δυνατή; Η σύζυγος ή η ερωμένη; Αυτή που συγχωρεί ή εκείνη που εκδικείται; Αυτή που αποχωρεί ή εκείνη που υποχωρεί; Πώς μπορεί να μετρηθεί η δύναμη όταν πρόκειται για συναισθήματα ή ανάγκες, για συνήθειες ή επιθυμίες, ή ακόμη και για παιχνίδια του μυαλού; Πώς να μετρήσει κανείς τη δύναμη όταν υπάρχει πόνος, χωρισμός, αποχωρισμός, ζήλια, λαχτάρα; Κάθε συναίσθημα είναι δύναμη και αδυναμία, ταυτόχρονα. Κάθε συναίσθημα σε καθιστά ευάλωτο και πιο πολύ ο έρωτας που πιστεύεις ότι σε δυναμώνει. Και δεν είναι κακό να είναι ευάλωτος, ούτε να φοβάσαι, ούτε να θες να κρατήσεις έναν άνθρωπο δίπλα σου για τους λάθος λόγους (συμβαίνει σε όλους). Απλά το τελευταίο, μπορείς ίσως να το αποφύγεις. 

Παρακολουθώντας την παράσταση Οι πιο δυνατές της Άννας Ανδριανού (βασισμένη στο έργο Η πιο δυνατή του Στρίντμπεργκ) σκεφτόμουν πόσες γυναίκες έχουν βρεθεί στη θέση της ερωμένης ή της απατημένης συζύγου αλλά ακόμη περισσότερο, πόσες είναι εκείνες που θέλουν την ασφάλεια και την σταθερότητα και την εικόνα της συζυγικής ευτυχίας σε συνδυασμό με το πάθος, την αίσθηση ελευθερίας και τη λαχτάρα της απαγορευμένης ερωτικής σχέσης. Άραγε κατάφερε καμία ποτέ να τα συνδυάσει; 
Η Μαρκέλλα Γιαννάτου και η Άννα Ανδριανού πρωταγωνιστούν
στο έργο Οι πιο δυνατές, θέατρο VICTORIA

Μετά το τέλος της παράστασης, είδα δίπλα μου προβληματισμένες γυναίκες, μερικές σχεδόν ταυτισμένες με όσα είδαν, και κάποιες θυμωμένες γιατί είναι "χαζό δύο γυναίκες να ασχολούνται με έναν άντρα που δεν αξίζει". Μωρέ, και δύο, και τρεις και δεκατρείς γυναίκες έχουν ασχοληθεί και θα συνεχίσουν να ασχολούνται με άντρες που δεν το αξίζουν. Το θέμα μας είναι άλλο: ποια είναι η δυνατή; Αυτή που φεύγει ή αυτή που μένει; Αυτή που τον αφήνει ή αυτή που τον κερδίζει τελικά; Ή μήπως καμία από τις δύο; 

Προσωπική μου άποψη: Απαιτείται περισσότερη δύναμη να μείνεις, παρά να φύγεις. Είναι εύκολο να φύγεις, ειδικά αν αντιμετωπίζεις θέμα απιστίας, έχεις μία πολύ καλή αφορμή (κι εγώ με το μέρος σου είμαι). Δεν αναφέρομαι σε υποχώρηση ή συγχώρεση, ούτε προτείνω να εθελοτυφλούμε και να μένουμε σε μία σχέση που μας προσβάλλει (γιατί περί προσβολής πρόκειται όταν υπάρχει ψέμα και προδοσία). Ας πούμε ότι αν έχουμε μπροστά μας έναν πραγματικά μετανιωμένο άντρα που έχει να μας δώσει περισσότερες όμορφες στιγμές από αυτές που μας στέρησε η πράξη του, κι αν αυτά που μας ενώνουν -σε τελική ανάλυση- ξεπερνούν αυτό το λάθος (αυτό το ξέρει καθένας και καθεμία μέσα του/της), τότε μπορούμε να παλέψουμε και να μείνουμε. Γι' αυτό λέω πως θέλει δύναμη. 


Εγώ, προς το παρόν, δηλώνω αδύναμη. Και θα έφευγα. Πανηγυρικά. 


Δείτε ακόμη σχόλια και σκέψεις για τις παραστάσεις


*Για την απιστία έχω ξαναγράψει εδώ και εδώ (είναι το φετίχ μου, φαίνεται) 

2 σχόλια:

  1. I"m with you on this Natalia,it is the stronger women who stays and i think also the smarter one.
    Everyone makes mistakes,if you have a good ,long,lasting relationship it"s silly to throw it all away for something that happened,finished,forgotten but if it happens again and again,well,that"s another story.
    Of course the best kind of relationships are the open kind....but only in theory.... they only work for a very small minority in practice.
    Every one to their own!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. I wouldn't be able to have an open relationship. I just can't, because if I'm in love, I want my man to be just mine. In the future i might change my mind, but right now i believe in choosing to be with someone and make him/her feel she/he is the ONE.
      But let's be honest: if we don't feel that way, we 'd better let the other half know.
      mmm. I just can keep writing about this subject....

      Διαγραφή

Write me your comments