The Red Studio: Cannes 2013: Movie Reviews & Celebrity Snaps

Δεν είδα πολλές ταινίες από το επίσημο διαγωνιστικό τμήμα γιατί πάντα προτιμώ να βλέπω ταινίες που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα βρουν ποτέ διανομή στην Ελλάδα και άρα δεν θα έχω ποτέ την ευκαιρία να τις δω. Οι επιλογές μου λοιπόν, από το Επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα αλλά και το Εκτός διαγωνισμού ήταν αυτές. Ακολουθούν και παπαρατσικά στιγμιότυπα των συντελεστών, για τα οποία ποδοπατήθηκα αρκετά. Αλλά το ευχαριστήθηκα.

Blood Ties

Ο Guilliom Canet σκηνοθετεί τη (σύντροφό του) Marion Cotillard, τον Clive Owen, τον Billy Cutrup, τη (απούσα από τη διοργάνωση) Mila Kunis και τη Zoe Saldana σε ένα αστυνομικό-κοινωνικό δράμα που αφηγείται την ιστορία δύο αδερφών, ενός αστυνομικού και ενός εγκληματία που συγκρούονται κοινωνικά και προσωπικά, που αγωνίζονται καθένας για την επιβίωσή του, που πιστεύουν στον έρωτα αλλά προδίδουν τις αξίες και τις υποσχέσεις τους, που καταλήγουν εχθροί, αλλά πάντα… οικογένεια. Ο σκηνοθέτης δίνει έμφαση στους χαρακτήρες που αν και συχνά γίνονται αντιπαθείς, προκαλούν συγκίνηση γιατί σε αυτούς αναγνωρίζουμε δικά μας χαρακτηριστικά, καθημερινά, οικεία.

And... Mobile snaps

Only God Forgives

Ο Nicolas Winding Refn μετά το Βρ Σκηνοθεσίας που απέσπασε στο Φεστιβάλ Καννών 2011 για το Drive, επέστρεψε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα της 66^ης διοργάνωσης, ξανά με πρωταγωνιστή του τον Ryan Gosling (ο οποίος απουσίαζε λόγω των γυρισμάτων της πρώτης του ταινίας) και παρουσίασε το θρίλερ «Only God Forgives», που απογοήτευσε την πλειονότητα των κριτικών. Καθότι κριτικός δεν είμαι, θα εκφέρω μόνο την προσωπική μου άποψη, όπως πάντα: επιβλητικό, ατμοσφαιρικό με ωραία μουσική και έναν Ryan Gosling που αγαπάει ο φακός και εμείς. Κατά τα άλλα, χωρίς σενάριο, με αβάσταχτη βία (σκηνές που ακόμη και ο πιο χοντρόπετσος θεατής δυσκολεύεται να παρακολουθήσει), χωρίς βάθος στους χαρακτήρες. Παρότι ο σκηνοθέτης προσπάθησε να εξηγήσει στη συνέντευξη τύπου τα «μυστικιστικά» νοήματα της ταινίας του, αυτά μάλλον δεν άγγιξαν τις αισθήσεις μας. Να σημειώσω στα ΣΥΝ την μεταμόρφωση της Kristin Scott Thomas, η οποία υποδύεται την «σεξουαλική-ξανθιά-δεν-δέχεται-το-όχι» μητέρα του Ryan Gosling, η οποία απαιτεί από τον γιο της να εκδικηθεί τη δολοφονία του αδερφού του.

Mobile snaps

Venus in Fur

Ο Ρόμαν Πολάνσκι ήταν η πιο γλυκιά φυσιογνωμία (για μένα, προσωπικά) αυτού του φεστιβάλ. Μικροκαμωμένος, με πολύ επιτυχημένο χιούμορ, ετοιμόλογος και ειλικρινής, δημιούργησε μια πολύ ενδιαφέρουσα και χαλαρή ατμόσφαιρα στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε την προβολή της εξίσου ενδιαφέρουσας ταινίας του. Μεταξύ άλλων είπε πως όταν προβλήθηκε ο Πιανίστας σε περασμένο φεστιβάλ Καννών, εκείνος αναχώρησε την αμέσως επόμενη ημέρα, γιατί η προηγούμενη ταινία του είχε γιουχαριστεί και δεν ήθελε να επαναληφθεί η ίδια σκηνή. Όταν στο τέλος του φεστιβάλ τον κάλεσαν να επιστρέψει γιατί επρόκειτο να τον τιμήσουν, εκείνος σχεδόν απέρριψε τη βράβευση λέγοντας: «Do I need to be honored? I am old enough to know I can direct». Τελικά κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα και το απόλαυσε. Αυτή τη φορά σκηνοθετεί για δεύτερη φορά διασκευή θεατρικού έργου μετά το Carnage, το Venus in Fur. Ένας σκηνοθέτης που αναζητά απεγνωσμένα μία ηθοποιό για το έργο του, ένα θηλυκό που εμφανίζεται την κατάλληλη στιγμή και παρουσιάζεται ως η ιδανική επιλογή του. Αυτή είναι η αρχή μιας κωμικοτραγικής ιστορίας που εκτυλίσσεται σε ένα θέατρο, με τους δύο πρωταγωνιστές να «μπλέκουν» την πραγματικότητα με το έργο, την αλήθεια με το ψέμα και τους ρόλους των δύο φύλων να εναλλάσσονται, εν μέσω «αποκαλύψεων» περί επιβολής, εξουσίας και σαδομαχιστικών ενστίκτων που αγγίζουν ή και ξεπερνούν τα όρια του «φυσιολογικού». «Έχουμε χάσει τον ρομαντισμό μας στη σύγχρονη εποχή» σχολίασε ο Πολάνσκι, ο οποίος σχεδόν παρακαλούσε τους δημοσιογράφους στην συνέντευξη Τύπου να κάνουν ερωτήσεις και στους ταλαντούχους συνεργάτες του. Στο τέλος υπέγραψε αυτόγραφα για αρκετή ώρα, γεγονός που δεν συνηθίζουν συνάδελφοί του.

Mobile snaps

The Immigrant

Ο James Gray σκηνοθέτησε την Marion Cotillard, τον Joaquin Phoenix και τον Jeremy Renner στην καινούργια του ταινία, που προβλήθηκε εντός του διαγωνιστικού τμήματος, με θέμα την παράνομη μετανάστευση στην Αμερική του 1921. Ενθουσιάστηκα από τις ερμηνείες της Marion (στον ρόλο της Πολωνής μετανάστριας, για τον οποίο χρειάστηκε να μελετήσει-αποστηθήσει 20 σελίδες σενάριο στα πολωνικά) και του Joaquin, του προαγωγού που την εκμεταλλεύεται και την ερωτεύεται ταυτόχρονα, που την καταστρέφει αλλά και τη σώζει, που ρισκάρει τη ζωή της και τελικά τη δική του για χάρη της. Ουάου. Κι εδώ η ηρωίδα αναζητά μία καλύτερη τύχη, μια καλύτερη ζωή. Και μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, ο φόβος ξεπερνιέται, και η αξιοπρέπεια ακόμη χάνει τη σημασία της, πρωταγωνιστούν το ψέμα και ο αγώνας για την επιβίωση, ανεξάρτητα από άλλες επιθυμίες. Στόχος είναι η σωτηρία. Η πιο αγαπημένη μου ταινία από το φετινό φεστιβάλ.

Mobile snaps