Ερωτικές Ιστορίες: Θάρρος ή Αλήθεια;

Θυμάμαι ότι ως έφηβη δεν ήθελα ποτέ, σε πάρτι ή σε εκδρομές, να συμμετάσχω στο παιχνίδι Θάρρος ή Αλήθεια. Το θεωρούσα άχαρο, ανόητο, διόλου αστείο. Γιατί, προκειμένου να αποδείξω το Θάρρος μου, να πρέπει να φιλήσω έναν συμμαθητή μου που δεν μου αρέσει καθόλου; Ή να πάω να χτυπήσω το κουδούνι του γείτονα; Αυτές είναι οι θαρραλέες πράξεις; Όσο για την Αλήθεια, προτιμούσα αυτή την πλευρά του παιχνιδιού γιατί δεν είχα κάτι να κρύψω, δεν τις φοβόμουν τις ερωτήσεις, αφού δεν έκρυβα "πικάντικες" πλευρές. Ναι, ίσως ακούγεται βαρετό, αλλά έτσι ήταν.
 Ανάμεσα στο Θάρρος και την Αλήθεια, επέλεγα τη δεύτερη. 

Ακόμη πιο πριν, από τα παιδικά μου χρόνια ακόμη, θυμάμαι τη μαμά μου κυρίως να μας παροτρύνει, εμένα και τις αδερφές μου, να έχουμε θάρρος, να υποστηρίζουμε τη γνώμη μας, τις επιλογές μας και το δίκιο μας. Να μην φοβόμαστε. Ταυτόχρονα, προσπαθούσαμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στην κοριτσίστικη φύση μας, στην ταπεινότητα, στην ντροπή που αναπόφευκτα δημιουργείται σε συγκεκριμένους χώρους και καταστάσεις.

Μεγαλώνοντας απέκτησα (πιστεύω) αρκετό θάρρος -ίσως και περισσότερο από όσο καμιά φορά χρειάζεται- και σχημάτισα μια συγκεκριμένη εικόνα για τους θαρραλέους ανθρώπους. Για την ακρίβεια, την εικόνα αυτή σχημάτισαν για μένα οι δειλοί άνθρωποι. Και δεν την κατηγορώ τη δειλία, γιατί κανείς δεν γεννήθηκε σούπερ ήρωας, αλλά πολλές φορές με θυμώνει γιατί βλέπω ότι κάποιοι από εμάς θα μπορούσαν, αν είχαν θάρρος, να είναι πολύ πιο ευτυχισμένοι και να κάνουν ευτυχισμένους και τους γύρω τους. Αντίθετα, επιλέγουν να κρύβονται πίσω από μία ασπίδα που δεν τους επιτρέπει ούτε να αφεθούν, ούτε να μοιραστούν, ούτε να δώσουν ή να δοθούν. Κι αυτό, ειδικά στην περίπτωση των ερωτικών ιστοριών, παρασύρει δύο ανθρώπους. Τον δειλό (ας πούμε ότι τον λένε Α) και το αντικείμενο του ενδιαφέροντός του (τον/τη Β). Είτε γιατί ο/η Β. δεν θα μάθει ποτέ για το ενδιαφέρον του Α, είτε γιατί ο Α θα περιμένει μία "ιδανική συνθήκη" προκειμένου να εκδηλωθεί, που δεν θα έρθει ποτέ, γιατί αυτή η συνθήκη είναι μέσα του και όχι έξω του, είτε γιατί ο/η Β θα πάψει να περιμένει ή να επιμένει, θα πάψει να ενδιαφέρεται για έναν άνθρωπο που φοβάται να νιώσει. Ναι, αν με ρωτάτε, θάρρος θέλει το νιώσιμο. Και συρρίκνωση του εγωισμού, γιατί κι αυτό το αίσθημα πια, που μας κάνει να θεωρούμε τους εαυτούς μας καλύτερους από αυτούς που ερωτευόμαστε ή αγαπάμε, είναι μεγάλη βλακεία.

Γνωρίζεις τον Κ. σε μια βραδινή έξοδο. Με κέφι και αλκοόλ. Σε φλερτάρει με θάρρος και θράσος, σαν να μην υπάρχει αύριο. Έλα όμως, που υπάρχει αύριο. Και αυτό το αύριο έρχεται. Και ο νηφάλιος Κ. φοβάται ακόμη και να σε κοιτάξει. Όχι γιατί σήμερα δεν του αρέσεις, ούτε γιατί μετάνιωσε, αλλά γιατί χωρίς τη νύχτα και το αλκοόλ, θυμάται όλες τις αδυναμίες του ή βλέπει δικές σου (πριν καν σε γνωρίσει) μόνο και μόνο για να βρει άλλοθι και μην κάνει ένα βήμα που μπορεί και να είναι λάθος. Σε ένα άλλο μπαρ, μια άλλη νύχτα, η Λ παίρνει το θάρρος να φλερτάρει έναν τύπο που της αρέσει, να γίνει επιθετική, να πάρει το ρόλο του κυνηγού, να κερδίσει το "στοίχημά" της. Θάρρος εδώ, θάρρος παραπέρα. Άνθρωποι μόνοι εδώ, μόνοι παραπέρα. Άνθρωποι που περιμένουν. 

Μπροστά σε αυτές τις αναμονές, και τους δισταγμούς και τους φόβους και τις δικαιολογίες, αλήθεια, η σκέψη να φιλήσω τον συμμαθητή μου που δεν μου άρεσε τότε, 

φαίνεται λύτρωση και στο ερώτημα Θάρρος ή Αλήθεια, 

σήμερα θα επέλεγα χωρίς δισταγμό το πρώτο.