Ερωτικές Ιστορίες: Η ιστορία της Β.

"Συχνά, νομίζω, δεν τον συμπαθώ τον εαυτό μου. Ούτε τον νταντεύω, ούτε τον μαλώνω, απλώς τον αγνοώ. Ή μάλλον όχι. Τον λυπάμαι νομίζω. Ναι, υπάρχουν μέρες που δεν μπορώ να μείνω λεπτό μαζί του, χωρίς να τον λυπηθώ. Τον βρίσκω άτυχο, ανεπαρκή, λανθασμένο, ενίοτε και δυστυχισμένο, απλό παρατηρητή της χαράς των άλλων. Τον παρακολουθώ να θέλει να ξεσπάσει σε κλάματα χωρίς να προσπαθήσει επί της ουσίας να αλλάξει τις καταστάσεις που τον ζορίζουν. Είναι η ευκολία του, βλέπετε, να αντιστέκεται στις δυσκολίες, απλώς παρακολουθώντας τες να τον περικυκλώνουν. 

Υπάρχουν, βέβαια, και φορές που του βγάζω το καπέλο, γιατί τολμάει να κάνει βήματα μπροστά και να ρισκάρει, γιατί αποφασίζει να σταματήσει τη μιζέρια που τον κυριεύει, και να χαμογελάσει, να εξισορροπήσει καταστάσεις, να διασκεδάσει, να σταματήσει να προβληματίζεται, να ζήσει. Δεν επιβιώνει απλώς. Ζει. Ναι, δεν συμβαίνει συχνά, είναι δύσκολο να ζεις κάθε μέρα με την ίδια ένταση, όμως εκείνος το προσπαθεί, ακόμη κι αν αυτός είναι ο τρόπος του να κουκουλώσει αυτά που τον πονάνε. 

Ο εαυτός μου στον έρωτα χάνεται και γιγαντώνεται, ταυτόχρονα. Μη με ρωτήσετε πώς του συμβαίνει αυτό, κανείς δεν ξέρει. Ερωτεύεται -ή έστω, πάει να ερωτευτεί- και αυτομάτως ξεχνάει πώς ζούσε μέχρι χτες. Ξεχνάει τι τον έκανε χαρούμενο μέχρι χτες. Συνειδητοποιεί πόσο άδειος είναι ο κόσμος χωρίς τον έρωτα και αποφασίζει να τον ακολουθήσει. Από την άλλη, κι ενώ ακολουθεί τον έρωτα σ χ ε δ ό ν τυφλά, δεν του επιτρέπει να τον κυριεύσει πλήρως. Τον αγγίζει μέχρι εκεί που δεν ταράζει τα δεδομένα του, την ασφάλεια και τη σιγουριά του, τις συνήθειές του, ακόμη και τα κουσούρια του. Μα τότε, θα μου πείτε, πώς ακριβώς ερωτεύεται ο εαυτός σου, όταν δεν είναι διατεθειμένος να ταραχτεί;;; 

Και έχετε δίκιο, θα σας απαντήσω, αλλά πραγματικά, προσγειωθείτε. Πόσους ανθρώπους γύρω σας βλέπετε να ταράζουν επί της ουσίας τα δεδομένα τους για έναν έρωτα; Πόσους άνδρες έχετε γνωρίσει που στην πρώτη ταραχή δεν φεύγουν τρέχοντας, αλλά επιμένουν και διεκδικούν (με τη μαγκιά τους, με το στυλ τους, όχι σαν φλώροι, ούτε σαν ηττημένοι, αλλά πάντως διεκδικούν) τη γυναίκα που τους ενδιαφέρει; Πόσες γυναίκες συναντήσατε που ξέρουν έστω και τι σημαίνει η λέξη ταραχή, που δεν είναι έτοιμες ανά πάσα στιγμή σαν αρπακτικά να κυνηγήσουν κάθε τους πόθο, που δεν παριστάνουν τις δήθεν άνετες και cool; Πόσοι γύρω μας αποδέχονται την ταραχή της ζωής τους, της συμπεριφοράς τους, του χαρακτήρα τους, της καθημερινότητάς τους; Εσείς, εκεί έξω είστε διατεθειμένοι να ταραχτείτε στ' αλήθεια προκειμένου να ζήσετε στο 100% μια ερωτική ιστορία;

Γι΄αυτό σας λέω, ο εαυτός μου γιγαντώνεται και χάνεται στις ερωτικές ιστορίες του. Και καταλήγει συνήθως μόνος μαζί μου, να μετράει λάθη, απορρίψεις, ωραίες στιγμές, κρίσεις και θυμούς, να μετράει ακόμη και τα άστρα, να στεναχωριέται αλλά και να ανακουφίζεται που βρίσκεται ξανά στο σημείο μηδέν, και τελικά να επιβεβαιώνει τη γαλήνη αλλά τον πόνο αυτή της... ατάραχης ύπαρξής του. 

Ναι, συχνά δεν τον συμπαθώ τον εαυτό μου".