Ερωτικές Ιστορίες: You jump, I jump

Όχι, όχι. Μη βιάζεσαι. Με εξαίρεση τον τίτλο, αυτή η ιστορία που θα σου αφηγηθώ σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με τον Τιτανικό. Αυτός ο τίτλος συμπεριλαμβάνει με λίγα λόγια και καλά, που πολύ τα εκτιμώ είναι αλήθεια, όχι μόνο την επιθυμία του Χ. και της Ψ. να ενώσουν ψυχές και σώματα, αλλά να αφεθούν τόσο απόλυτα ο ένας στον άλλο (άραγε μετριέται το απόλυτο;;;), και στη συνέχεια να αφεθούν και οι δύο μαζί σε αυτό που ορίζεται ως μοίρα, ακόμη κι αν χρειαζόταν να κάνουν άλματα για να ξεπεράσουν τα εμπόδια ή να πέσουν μαζί στην τρικυμία και να παλέψουν με τα κύματα-γιατί απλούστατα, στο δικό τους ταραγμένο, ερωτευμένο μυαλό, δεν υπήρχε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει άλλη επιλογή. 

Για να σας είμαι ειλικρινής, εξ' αρχής χρειάστηκε να πιαστούν ο ένας από τον άλλο, έτσι γνωρίστηκαν δηλαδή, πιασμένοι ο ένας από τον άλλο. Και μετά ήταν μάλλον αδύνατο να αλλάξουν αυτή την κατάσταση. "Βοήθεια, πέφτω!". Αυτή ήταν η αρχή. Η Ψ. έπεσε. Ο Χ. τη βοήθησε να σηκωθεί, στη μέση του δρόμου, σε κατηφόρα, φορτωμένη με σακούλες του σούπερ μάρκετ οι οποίες αραδιάστηκαν εκεί και οι ντομάτες κατρακύλησαν στο πουθενά. Τα υπόλοιπα έγιναν ακόμη πιο γρήγορα και από αυτό το κατρακύλισμα. Είδαν τις αναστολές τους να γίνονται σκόνη, τον εγωισμό τους να γίνεται καπνός, τους φόβους τους να μεγεθύνονται και να εξατμίζονται ταυτόχρονα, είδαν στο τώρα τους και στο αύριο τους μόνο ένα πρόσωπο: ο ένας του άλλου. 

Πώς αυτή η σαχλή γνωριμία οδήγησε σε αυτό τον έρωτα, μη με ρωτάς. Το περίεργο, άλλωστε, θα ήταν να ξεκινούσε από αυτές τις γνωριμίες τις πολλά υποσχόμενες που καταντούν σαχλές στην πορεία. Συνεχίστηκε με σαχλά μηνύματα, για εκείνους όμως γεμάτα επιθυμία και πόθο, γεμάτα καρδιά, μηνύματα που ήταν αρκετά για να χαμογελούν επί σειρά ωρών, να σκέφτονται χίλιους τρόπους να πουν κάτι ξεχωριστό και μοναδικό και να καταλήγουν σε ένα "σε σκέφτομαι" που γέμιζε το στόμα τους και την ψυχή τους και φάνταζε σαν ποίημα που δεν είχε γράψει ποτέ κανείς πριν από αυτούς. 

Δεν ήταν εύκολη η πορεία τους. Ούτε σαχλή ήταν. Ούτε το πρώτο τους φιλί σφράγισε ένα... happily ever after. Πόσα προβλήματα μπορείτε να φανταστείτε να κυριεύουν έναν ερωτικό δεσμό; Τόσα τους βρήκαν. Διαφωνίες στην καθημερινότητα, οικονομικά προβλήματα, απολύσεις, καταθλίψεις, υποψίες απιστίας (ή σκέτο απιστία), ρουτίνα, μοναχικές περίοδοι, απόσταση, γκρίνια. Και κάποια από αυτά τους πτόησαν στ' αλήθεια. Τους έκαναν να αναρωτηθούν πολλές φορές αν αυτή η σαχλή γνωριμία που έγινε θυελλώδης έρωτας θα ολοκληρωθεί και με ένα σαχλό φινάλε, όμως κάθε φορά που ο ένας έπεφτε, ο άλλος τον βοηθούσε να σηκωθεί, κι αν έπεφταν κι οι δυο, έπαιρναν λίγο χρόνο μέχρι να ξανασηκωθούν. Είναι απλό. Στο δικό τους ταραγμένο αιώνια ερωτευμένο μυαλό, δεν υπήρχε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρχει άλλη επιλογή. 

Σαν τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας (καλά, όχι όλους) που δεν θεωρούσαν τον χωρισμό ως τρόπο οριστικής επίλυσης των προβλημάτων της σχέσης τους, και τους βλέπαμε, ακόμη και στα γεράματά τους να φροντίζουν ο ένας τον άλλο με μια αυθόρμητη τρυφερότητα που νόμιζες πως αν τους την στερήσεις, θα σταματούσε η γη να γυρίζει. Κι ας ξεκινούσαν οι σχέσεις τους τότε με άλλους "οιωνούς", συχνά χωρίς καν έρωτα. Μάθαιναν να αγαπιούνται και αγαπούσαν μέχρι το τέλος. Έτσι λοιπόν και η Χ. με τον Ψ. Χωρίς να καταπιέζονται, χωρίς να παραμένουν στο "μαζί" από εξάρτηση ή λύπηση ή γιατί δεν μπορούσαν να μείνουν μόνοι τους, συνέχιζαν να χτίζουν το δικό τους happily ever after, ακόμη κι αν χρειαζόταν κατά διαστήματα να ανταλλάζουν αυτά τα σαχλά μηνύματα που μόνο εκείνοι καταλάβαιναν και μόνο εκείνοι εκτιμούσαν. 

-You jump, I jump, right? -Right.