Θεατρικό Καλοκαίρι (Παραστάσεις 60-63)

 Λυσιστράτη

Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο. Το είπε πρώτος ο Αριστοφάνης. Η Λυσιστράτη είναι ένας ύμνος στη συμφιλίωση, στο τέλος του πολέμου, του πραγματικού αλλά και του "μεταφορικού", της μάχης ανάμεσα στα δύο φύλα. Είναι ένας ύμνος στην ειρήνη και στην αγάπη (και στη δύναμη του γυναικείου μυαλού, θα συμπληρώσω, χωρίς να είμαι φεμινίστρια). Στο έργο οι γυναίκες των αντιπάλων παραστάσεων (Αθηναίοι, Σπαρτιάτες και οι σύμμαχοί τους) αποφασίζουν να κατέβουν σε ερωτική απεργία, μην επιτρέποντας στους άντρες να τις αγγίξουν. Οι Αθηναίες με πονηριά καταλαμβάνουν την Ακρόπολη, όπου φυλάγεται ο θησαυρός της πόλης και αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση. Στον ρόλο της Λυσιστράτης πρωταγωνιστεί η Μαρία Καβογιάννη. Μαζί της: Αντώνης Λουδάρος, Καίτη Κωνσταντίνου, Θανάσης Τσαλταμπάσης, Νάντια Κοντογεώργη, Μαργαρίτα Βαρλάμου, Θανάσης Κουρλαμπάς, Τζίνη Παπαδοπούλου, Μαρία Φιλίππου, Δημήτρης Παπανικολάου, Θωμάς Γκαγκάς, Ελίνα Μάλαμα, Βασίλης Πουλάκος, Γεράσιμος Σκαφίδας. Σκηνοθεσία: Τσέζαρις Γκραουζίνις. Περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Εισιτήρια στο viva.gr

Η Κοιμωμένη Ξύπνησε

«Η Κοιμωμένη ξύπνησε» είναι ό, τι πιο χαρούμενο είδα στο θέατρο εδώ και καιρό. Και δεν αναφέρομαι τόσο στη χαρά με την έννοια του γέλιου ή του ανέμελου θεάματος, αλλά στη δική μου χαρά όσο παρακολουθούσα αυτό το σύγχρονο παραμύθι, έχοντας στα διπλανά καθίσματα γονείς με παιδάκια -στην ηλικία που ήμουν κι εγώ όταν με πήγε η mm για πρώτη φορά στο θέατρο με τις αδερφές μου. Και μου ξύπνησε τους λόγους για τους οποίους αξίζει ως ενήλικας να ξαναβλέπεις (ακόμη περισσότερο) παιδικό θέατρο και να εστιάζεις σε αυτά τα δύο-τρία βασικά νοήματα που τόσο εύκολα ξέχασες μεγαλώνοντας κι έχεις τόση ανάγκη κάποιος να σου τα υπενθυμίσει. Εδώ, λοιπόν, η Ξένια Καλογεροπούλου και ο Θωμάς Μοσχόπουλος κάνουν ακριβώς αυτό: σου υπενθυμίζουν. Πόση αξία έχει να αγαπάς πραγματικά και να σε αγαπούν άλλο τόσο, πόσο ριψοκίνδυνα θαρραλαίο σε κάνει ο έρωτας και η άγνοια και πώς με αυτό τον τρόπο ζεις και γνωρίζεις τον κόσμο μέσα από μια αφελή και όχι καχύποπτη ματιά. Α, και με την ωραία διασκευή τους του κλασικού παραμυθιού, φερμένου στη σύγχρονη εποχή, σου υπενθυμίζουν ακόμη κάτι: ότι τα παραμύθια δεν βγαίνουν αληθινά παρά μόνο αν παλέψεις γι' αυτά. Η κοιμωμένη, σε αυτή την περίπτωση, βρίσκει η ίδια τον πρίγκιπά της... 

Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. Πρωταγωνιστούν: Αμαλία Αρσένη, Ανθή Ευστρατιάδου, Χρήστος Πίτσας, Σταύρος Σβήγκος, Ευαγγελία Συριοπούλου, Ορέστης Τζιόβας, Φωτεινή Τιμοθέου. Η παράσταση περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα. 

Η Μεγάλη Χίμαιρα

Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο ότι δεν είχα διαβάσει το βιβλίο του Καραγάτση ή ότι τελευταιά με συγκινούν πολύ οι ανεκπλήρωτοι έρωτες -ειδικά με φόντο ένα ελληνικό νησί μερικές δεκαετίες πίσω, βλ. Μικρά Αγγλία- αλλά η Μεγάλη Χίμαιρα με κράτησε καθηλωμένη στην καρέκλα μου και τις δυόμιση ώρες που διήρκεσε. Με ενθουσίασε η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Αλεξάνδρας Αϊδίνη, βρήκα εξαιρετικά εμπνευσμένο το κινηματογραφικό μέρος της παράστασης και τη σύνδεση μεταξύ του θεάτρου-οθόνης, με σαγήνευσε η ιστορία μιας γυναίκας που προσπάθησε από την αρχή μέχρι το τέλος να αγγίξει το φως και να απαλλαγεί από το σκοτάδι που την καταδίωκε -δεν τα κατάφερε. Καθένας μας διώκεται από τέτοιου είδους χίμαιρες... (Μοναδική "πληγή" ότι στο πίσω κάθισμα καθόταν ένας δήθεν κουλτουριάρης και διανοούμενος κριτικός των πάντων που δεν διέθετε καν την ευγένεια να παρακολουθήσει σιωπηλός- έστω για ένα λεπτό) Η παράσταση θα ανέβει στο θέατρο Πορεία από τον Νοέμβριο. Παίζουν: Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Νίκος Ψαρράς, Όμηρος Πουλάκης, Σοφία Σεϊρλή, Ηλιάνα Μαυρομάτη, Κατερίνα Τράμπα, Βασιλική Παναγιώτογλου, Αλίκη Αλεξανδράκη, Δημήτρης Τάρλοου. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου.

Η Μήδεια είναι ο φυσιολογικός άνθρωπος, που το ερωτικό πάθος του σκοτίζει το λογικό, όπως στον κάθε φυσιολογικό άνθρωπο, Μ. Καραγάτσης

Φιλοκτήτης

Για τον Φιλοκτήτη να σας πω κατ'αρχάς ότι: όσοι δεν είδατε την παράσταση, έχετε μόνο μία ευκαιρία να τη δείτε, στις 4 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο, και θα σας σύστηνα να μην την χάσετε. Η συνάντηση στη σκηνή του Μιχαήλ Μαρμαρινού, του Αιμίλιου Χειλάκη και του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη (υπέροχοι!) , σε ένα σπουδαίο κλασικό έργο, είναι αυτό ακριβώς που θέλεις να δεις σε ένα αρχαίο θέατρο. Εγώ τους είδα στην Επίδαυρο. Είμαι σίγουρη πως δεν θα μπορούσα να πω αντικειμενικά τη γνώμη μου για την παράσταση, γιατί ο χώρος και ο αψεγάδιαστος λόγος των αρχαίων τραγικών, από μόνοι τους, με παρασύρουν. Η τόλμη, η μετάνοια, το δίλημμα ανάμεσα στη διάπραξη του σωστού και του λάθους, η μοναξιά, ο πόλεμος, η ειλικρίνεια και το ψέμα, η ανάγκη για επιβίωση και η αυτοκαταστροφή. Όλα μαζί σε ένα έργο. Συγκινητικός πολύ ο Μιχαήλ Μαρμαρινός ως Φιλοκτήτης, που απομονωμένος και πληγωμένος, εγκαταλειμμένος από όλους, έχει ανάγκη "όχι από τροφή, αλλά τροφής ελπίδα". (Την ελπίδα μας θέλουμε όλοι).

ΙΝΦΟ, όπως το έγραψε ο σκηνοθέτης Κώστας Φιλίππογλου: Βρισκόμαστε στον δέκατο χρόνο του Τρωικού πολέμου. Ο χρησμός λέει πως χωρίς τον Φιλοκτήτη και το φονικό του τόξο, δώρο του ίδιου του Ηρακλή, η Τροία δεν πέφτει. Πρέπει να τον φέρουν πίσω. Πριν δέκα χρόνια τον εγκατέλειψαν στη Λήμνο, πληγωμένο από το δάγκωμα ιερού φιδιού, γιατί δεν άντεχαν τις κραυγές του πόνου του και την βρώμα της πληγής του.Πως τώρα θα τον πείσουν να έρθει να βοηθήσει; Για άλλη μια φορά επιστρατεύεται ο πολυμήχανος Οδυσσέας. Σύντροφός του σε αυτή την αποστολή ο Νεοπτόλεμος. Το μίσος του Φιλοκτήτη για τον Οδυσσέα είναι άσβεστο, άρα τα λογικά επιχειρήματα δεν θα τον πείσουν. Όσο για τη βία ούτε λόγος. Μην ξεχνάμε το «υπερόπλο», το τόξο του Ηρακλή. Άρα λοιπόν το μόνο που μένει είναι ο δόλος.