-Δεν μπορώ να καταλάβω τι ζητάς αλλά δέχομαι ό, τι μου δίνεις.
-Ας προσπαθήσουμε λίγο ακόμη.
-Δώσαμε άλλη μία ευκαιρία στη σχέση μας.
-Νομίζω πως χρειαζόμαστε χρόνο χωριστά να σκεφτούμε.
-Δεν είναι ότι δεν με καλύπτει, αλλά να..
-Είμαι ανασφαλής και μένω γιατί δεν μπορώ να φύγω.
(όλα αυτά μαζί ή το καθένα ξεχωριστά, σε περιπτώσεις που το μόνο που θέλεις να πεις είναι αυτό:
'οκ, λοιπόν, δωσ΄μου ένα ψίχουλο κι εγώ θα σ'αγαπώ')
Πώς βρίσκεις πάντα δικαιολογίες και εξηγήσεις, πώς ξαφνικά ανακαλύπτεις κάθε κρυμμένη σου ικανότητα κατανόησης του άλλου και κάθε κομμάτι σου που ξέρει να συμπονά, απλά και μόνο για να μην παραδεχτείς ότι αρκείσαι στα λίγα; Πώς καταφέρνεις απλά να βρίσκεις μία λογική εξήγηση για κάθε συμπεριφορά που σε ενοχλεί ή σε στεναχωρεί, πώς πείθεις τον εαυτό σου ότι δεν σε ενοχλεί και δεν σε στεναχωρεί, και πως "υπάρχουν λόγοι" που συμβαίνει, απλά και μόνο για να μην παραδεχτείς πως δεν σου αρέσει η μοναξιά; Πώς καταφέρνεις να πληγώνεις τον εαυτό σου αντί να διεκδικήσεις για χατίρι του αυτό που πραγματικά θέλεις και επιθυμείς από μία σχέση;
Σε παρακολουθώ να ισχυρίζεσαι ότι δεν περιμένεις τίποτα, ότι δεν έχεις προσδοκίες από το ταίρι σου, ότι αυτά που μοιράζεστε είναι αρκετά, σε παρακολουθώ να πείθεις τον εαυτό σου ότι δεν θέλεις -ποτέ σου δεν ήθελες- κάτι παραπάνω, ότι δεν σε πειράζει που ενίοτε σε προσβάλλει, ούτε που κάποια βράδια δεν είναι σε καλή διάθεση για να σε δει, ούτε που μερικά από τα ευχάριστα που βιώνει δεν θέλει να τα μοιραστεί μαζί σου.
Ναι, υπάρχουν και περιπτώσεις ατόμων που δεν έχουν υψηλές προσδοκίες από τη σχέση τους, για να μην απογοητευτούν και να μην διαψευστούν, και πράγματι, αντ' αυτού τελικά πετυχαίνουν να "πάρουν" πολύ περισσότερα από όσα φαντάζονταν. Και ναι, όσο κυνικό κι αν σου φαίνεται, η σχέση, όπως και η ζωή η ίδια είναι "πάρε-δώσε", ένα ατελείωτο "πάρε-δώσε", συναισθημάτων, σκέψεων, πράξεων, ιδεών, αγγιγμάτων, εικόνων, που μπορεί να μην τα βάζουμε στη ζυγαριά ώστε να είναι δίκαιη η ανταλλαγή, αλλά σίγουρα μέσα μας τα μετράμε και τα υπολογίζουμε, και νιώθουμε ελλιπείς ή κενοί όταν δίνουμε χωρίς να παίρνουμε ή όταν αυτά που μας δίνουν δεν είναι αυτά που έχουμε ανάγκη. Και ναι, στον έρωτα αξίζουν αυτές οι στιγμές και αυτά τα βλέμματα που μιλούν και "ζητούν" και "δίνουν" χωρίς εσύ να πεις λέξη, αυτές οι στιγμές που δεν χρειάζεται να ζητήσεις τίποτα, που απλά ανταλλάσσονται δύο διαφορετικές ενέργειες, που μπλέκονται και γίνονται ένα. Αλλά και οι δύσκολες, εκεί που υπάρχει πόνος και φόβος και δάκρυ και μειωμένη αντοχή και ξέρεις ότι κάποιος είναι δίπλα σου χωρίς να το ζητήσεις, χωρίς να πρέπει να περιμένεις αν θα είναι, χωρίς να αναρωτηθείς καν αν θα τις περάσετε μαζί.
Ναι, θα τις περάσετε μαζί.
κι άλλες ερωτικές ιστορίες:
Να υπερασπιστώ λίγο τους -άνευ προσδοκιών- ; Θα δανειστώ μια φράση του Λουντέμη: "Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ… Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά". Καταλαβαίνω πως τις περισσότερες φορές δεν έχουμε όχι προσδοκίες αλλά απαιτήσεις από τους άλλους λόγω της δικής μας ανασφάλειας ("κι αν του πω κάτι και ξενερώσει και χάσω και τα λίγα που δίνει" τύπου ανασφάλεια), αλλά τι γίνεται στην περίπτωση που συμφωνεί κανείς με τον Λουντέμη; Προσφέρω όχι για τον άλλο αλλά για εμένα, για να εκφράσω εγώ αυτά που έχω μέσα μου και για να ζήσω την αγάπη όπως μπορώ, με όσες δυνατότητες έχω. Αλλά από εκεί και πέρα αναγνωρίζω ότι ο όποιος άλλος είναι διαφορετικός άνθρωπος. Προσδοκώ να με αγαπά όπως εκείνος μπορεί κι όχι όπως εγώ θέλω. Κι αν ο τρόπος που με αγαπά με γεμίζει έχει καλώς. Αν αυτός ο τρόπος δεν μου ταιριάζει, δεν θα μου ταιριάξει ποτέ όσες προσδοκίες ή απαιτήσεις κι αν έχω να αλλάξει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ ότι αγαπώ γιατι έτσι νιώθω και έτσι μου βγαίνει και με γεμίζει. Προσωπικά όμως αισθάνομαι ότι μόνο αν μας αγαπούν όπως το έχουμε ανάγκη κ όπως το θέλουμε -κι εμείς με τη σειρά μας τους άλλους -μόνο τότε μπορεί να λειτουργήσει αυτό το ζευγαρωτό παρόν. Και ναι, έχεις δίκιο δεν θα αλλάξει τίποτα όσες προσδοκίες κι αν έχεις. Αλλά εγώ τουλάχιστον κυκλοφορώ με τη ζυγαριά μου ανά χείρας. Κι όποιος αντέξει.
ΔιαγραφήΤο ταίριασμα έρχεται εξαρχής ή δεν έρχεται καθόλου. Το να αγαπάς και να αγαπιέσαι είναι ήδη τύχη από μόνο του. Το να αγαπάς και να αγαπιέσαι με τρόπο που κάνει και τον ένα και τον άλλο χαρούμενο είναι τζακ ποτ νομίζω. Συμφωνούμε ως προς το ότι αλλιώς δεν μπορεί να λειτουργήσει τουλάχιστον όχι σε μακροχρόνια βάση. Κι αν συνεχίσει τότε το ζευγαρωτό που λες κι εσύ απλά θα υπολειτουργεί :) Γενικά πάντως εγώ συνεχίζω να πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος να αγαπώ είναι να το κάνω χωρίς να περιμένω από τον άλλο να μου αποδώσει τα ίσα. Κι είναι μεγάλη ευτυχία όταν μπορώ να αγαπώ έναν άνθρωπο που κι εκείνος κάνει το ίδιο γιατί τότε η όποια "ανταλλαγή" δεν γίνεται επειδή ο ένας δίνει και ο άλλος πρέπει να ανταποδώσει, αλλά επειδή κι οι δύο νιώθουν ότι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς!
ΔιαγραφήΔεν το συζητάμε αυτό, εννοείται. Ή βγαίνει αυθόρμητα και αληθινά, ή πάμε καθένας στο σπιτι του. Συμφωνώ.
Διαγραφή