Γεια σου, Χειμώνα!

(Κάθε Οκτώβρη, βλέποντας τις πρώτες Χριστουγεννιάτικα στολισμένες βιτρίνες -κι ας μην συμβαδίζουν με τις ηλιόλουστες ακόμη καιρικές συνθήκες- αισθάνομαι "κρίση εποχής", σαν να βρίσκομαι κάπου ανάμεσα στον αποχαιρετισμό του καλοκαιριού και στην προσμονή του χειμώνα, έχοντας μόλις ξεπακετάρει τη χειμερινή μου γκαρνταρόμπα, χωρίς όμως να είμαι και εντελώς έτοιμη να αφήσω τη χρονιά πίσω μου, ώστε να αγοράσω χριστουγεννιάτικο δέντρο και λαμπιόνια).

That's October!

Μεγάλωσε πιστεύοντας ότι ο κόσμος της ανήκει, ότι όλα είναι "κεκτημένα" της, όλα της αξίζουν, της αρμόζουν, της αναλογούν. Κι όσα δεν ήταν ακόμη δικά της, είχαν προορισμό να γίνουν. Δικά της τα υλικά αγαθά, δικά της τα συναισθήματα (ακόμη και των άλλων, έτσι νόμιζε), δικές της οι υποσχέσεις και τα όνειρα, δικοί της οι φίλοι, οι άντρες, οι σχέσεις. Αφιέρωνε χρόνο μετρώντας τα και τοποθετώντας τα σε σειρά, από τα πιο αγαπημένα στα λιγότερο αγαπημένα, ή στα απλώς συμπαθητικά και τα προσωρινά. Μέσα σε αυτή τη μάζα των "δικών" της πραγμάτων, υπήρχαν κάποια (ή κάποιοι) που ξεχώριζαν κατά καιρούς, που τους αφιέρωνε περισσότερο χρόνο ή ενέργεια, που τους αφηνόταν, που δεχόταν να την κατακτήσουν και να την κάνουν με τη σειρά τους δική τους.

Walking in the rain

(Κάθε Οκτώβρη θυμάμαι την πρώτη μου πανεπιστημιακή χρονιά -με μεγαλύτερη νοσταλγία όσο περνούν τα χρόνια και απομακρύνομαι περισσότερο από εκείνη, με περισσότερη συγκίνηση και επιθυμία να γυρίσω το χρόνο πίσω-, θυμάμαι την περίοδο που ο μόνος λόγος που με απασχολούσε το να βρω δουλειά ήταν γιατί δεν ήξερα πώς αλλιώς μπορούσα να γεμίσω την ημέρα μου, εκτός από το να παρακολουθώ μαθήματα και να ζω τη φοιτητική μου ζωή απαριθμώντας καφέδες, επισκέψεις στο ZARA και εισιτήρια μετρό. Θυμάμαι ότι είχα πολλές ελπίδες, για πολλά..)

Αφέθηκε να την κατακτήσουν, άφησε "ελεύθερο" το σώμα και το μυαλό της, παραδόθηκε σε εφήμερες αγκαλιές, σχεδόν ξέχασε αυτά που πραγματικά την ευχαριστούσαν και την έκαναν να αισθάνεται πλήρης, ολοκληρωμένη, ευτυχής. Ξεγέλασε τον εαυτό της, ξεγέλασε το σώμα της, συγχώρεσε λάθη και επανέλαβε επιλογές που δεν έπρεπε, έτσι -γιατί όλα της ανήκαν. Αν ήθελε τα συγχωρούσε, κι αν ήθελε, τα ξαναέκανε.

Happy Birthday!

(Ο Νοέμβρης σήμαινε πάντα για μένα 'γενέθλια'. Δεν θυμάμαι να υπήρξε χρονιά που να μην τα γιορτάσαμε με την δίδυμη αδερφή μου, που να μην διοργάνωσε η μαμά μου ένα πάρτι, ακόμη και στο πρώτο μας σπίτι, του κυρ-Μιχάλη, αυτό το μικρό διαμέρισμα των λίγων τετραγωνικών μέτρων, αυτό που γέμιζε πάντα με γέλια παιδικά, με χρωματιστά μπαλόνια και δώρα και αληθινές μυρωδιές από την κουζίνα, αυτό το σπίτι που το ίδιο βράδυ έμοιαζε με βομβαρδισμένο καταφύγιο...)

"Το Δέρμα που Κατοικώ"

Μόνο ένα πράγμα δεν φρόντισε, το μόνο που της ανήκε πραγματικά, αυτό για το οποίο ήταν και είναι υπεύθυνη για πάντα, για όλη της τη ζωή, αυτό που από εκείνην εξαρτά την εξέλιξή του, την ομορφιά του, την υγεία του (και το αντίστροφο): το Σώμα της. "Μόνο το σώμα σου σού ανήκει πραγματικά. Δικό σου είναι το χέρι, αν θες το κόβεις και το πετάς", της είχε πει κάποτε με δόσεις υπερβολής μία φίλη. Υπερβολικός ήταν και ο Pedro Almodovar στην τελευταία ταινία του, "Το Δέρμα που Κατοικώ", στην οποία χρησιμοποιεί το σώμα για να δείξει μέχρι πού μπορεί να φτάσει η δύναμη, η τρέλα και η παράνοια του νου, ποια είναι η πιο σκληρή μορφή εκδίκησης και γιατί το Σώμα είναι και θα είναι ο φύλακας της ψυχής μας.

(ο δικός μου, ιδανικός χειμώνας...)

(Κάποια στιγμή παρατήρησα πως ο ήλιος μου δίνει χαρά και ελπίδα, τα οποία χάνουν τη δυναμική τους μόλις πέφτει το σκοτάδι. Ο Χειμώνας ώρες-ώρες με τρομάζει, φοβάμαι μήπως με κυριεύσει, μήπως παγώσω κι εγώ μέσα μου, όπως τα πάντα γύρω. Μία μέρα αποφάσισα να ανοίξω όλα τα φώτα, σκόρπισα δεκάδες πολύχρωμα κεράκια στο χώρο και θυμήθηκα όλα εκείνα τα γενέθλια πάρτι, που για να πετύχουν δεν χρειάζονταν ούτε καλοκαιρία, ούτε πολλά χρήματα, ούτε πολύ μεγάλους χώρους. Μόνο αγάπη χρειάζονταν. Κι έτσι, με χαμόγελο και αγάπη υποδέχτηκα κι εγώ το χειμώνα όπως του αναλογούσε. Ζεστά...)