Dare to make a choice (ή Επιλογές & Ευθύνες)

Όσα απέρριψα μέχρι τώρα στη ζωή μου, ήρθαν και με βρήκαν λίγο παρακάτω, στη Διαδρομή μου. Όσα έκρινα με βιασύνη, χωρίς σκεπτικισμό, αλλά με ενθουσιασμό που συμβάδιζε με το νεαρό της ηλικίας (ή με την αφέλειά του), τα απέρριψα η ίδια λίγο αργότερα. Τα υπερασπίστηκα όμως με πολύ Σθένος όσο τα πίστευα, τα υποστήριξα με όλες μου τις Δυνάμεις και έπεισα τον εαυτό μου ότι χωρίς αυτά δεν θα έφτανα ποτέ εδώ που έφτασα. Ίσως είναι πράγματι έτσι. 

Όλες μου τις Επιλογές τις υπερασπίστηκα, γιατί ήταν εκατό τοις εκατό δικές μου. Ήταν αυτό ακριβώς που ήθελα τη στιγμή που το επέλεξα, αν όχι με σωστό πάντα μυαλό, σίγουρα με πλήρη Συνείδηση. Όταν οι Ευθύνες μου χτύπησαν την πόρτα, προσπάθησα να τις απομακρύνω βίαια, απότομα, βιαστικά. Προσπάθησα να σβήσω όλα αυτά που είχα η ίδια κάνει, σαν να μην είχαν συμβεί ποτέ, ρίχνοντας νερό και αφήνοντάς τα, απλώς, λίγο πιο θολά. Αλλά ήταν εκεί, παρόντα, υπαρκτά, Γεγονότα. Οι Ευθύνες επέμειναν και ήρθαν κοντά τους και τα Αποτελέσματα. Ευθύνες και Αποτελέσματα στην πόρτα μου. 

Η επιλογή ήταν και πάλι δική μου. Να ανοίξω και να αναμετρηθώ μαζί τους, να αναλάβω τις Ευθύνες και να δεχτώ τα Αποτελέσματα. Ή να κρυφτώ, να προσποιηθώ πως τίποτα δεν συνέβη Ποτέ, πως Τίποτα δεν έφερε αυτές τις Ευθύνες και αυτά τα Αποτελέσματα κοντά μου. 

Αποφάσισα να κάνω το πρώτο. Άνοιξα και δέχτηκα να αντιμετωπίσω με Ηρεμία, Σοβαρότητα και Υπευθυνότητα, χωρίς Επικρίσεις, Ενοχές ή περιττές Απογοητεύσεις όλα όσα είχα κάνει μέχρι τώρα. Θυμήθηκα πόσος Κόπος και πόση Τόλμη χρειάζεται ακόμη και για την πιο μικρή επιλογή, πόση Δύναμη και πόση Πίστη για την υλοποίησή της. Τα ίδια στοιχεία επιστράτευσα για να τοποθετήσω όλες αυτές τις Επιλογές στα δικά τους ξεχωριστά και μοναδικά κουτιά, εκεί στο βάθος του Μυαλού, εκεί που βρίσκονται οι Αναμνήσεις, τα Πεπραγμένα, το Παρελθόν, η Ιστορία.   

Δεν θυμάμαι πολλές Ιστορίες από την παιδική μου ηλικία. Θυμάμαι όμως πολλές από την ενήλικη Ζωή μου. Θυμάμαι κάθε καρδιοχτύπι, θυμάμαι την πρώτη μου ημέρα στο Πανεπιστήμιο, την πρώτη μου μέρα στη δουλειά (σε κάθε δουλειά), την τελευταία φορά που νόμιζα ότι ερωτεύτηκα έναν ακατάλληλο άνθρωπο ή εκείνη τη φορά που έπεισα τον εαυτό μου ότι είμαι πολύ καλύτερη από όσο νόμιζα, ή από όσο νόμιζαν οι άλλοι. Από την παιδική μου Ηλικία θυμάμαι (μεταξύ πολλών ευχάριστων στιγμών!), τις Πτώσεις μου. Και το γεγονός ότι σήμερα είμαι εδώ και γράφω αυτές τις γραμμές, σημαίνει ότι κατάφερα να σηκωθώ ξανά. Ακόμη κι όταν έσπασα το Κεφάλι μου (κάταγμα κρανίου, όταν ήμουν περίπου τεσσάρων ετών) ή όταν έσκισα τα δύο μου φρύδια (λίγο μεγαλύτερη, σε δύο διαφορετικές περιστάσεις) ή όταν έσκισα μόνη μου με ένα ξυράφι το αριστερό μου μπούτι (ενάμιση έτους, με τάσεις ωραιοπάθειας από τότε), κατάφερα να επιστρέψω δριμύτερη. 

Αν ένα μικρό Παιδί καταφέρνει να ξεπεράσει κάθε Αντιξοότητα με μερικά δάκρυα ή και ουρλιαχτά ακόμη, τότε ένας ενήλικας Μπορεί να εξασφαλίσει στον εαυτό του μία γλυκιά Καθημερινότητα, με μάχες αλλά χωρίς ενοχές, με πτώσεις αλλά και Νίκες, με Πράξεις ή με Προσευχές. Έτσι, για καλύτερες μέρες.