Dialogue in the Dark

Θυμάμαι από παιδί ότι το χειρότερο που θα μπορούσε κανείς να μου στερήσει ήταν η ομιλία μου. Δεν αντέχω χωρίς να μιλάω, να εκφράζομαι, να επικοινωνώ. Παρόλο που η γραφή είναι μια υπέροχη διέξοδος, η ομιλία για μένα είναι αυτό που είμαι. Μιλάω = Υπάρχω. 

Ε, λοιπόν όχι πια. 

Θα άντεχα και χωρίς να μιλάω, αλλά δεν θα άντεχα χωρίς να βλέπω. 

Εχτές πέρασα περίπου 70 λεπτά στο απόλυτο σκοτάδι. Στο ΑΠΟΛΥΤΟ σκοτάδι. Ήμουν δίπλα σε επτά ακόμη άτομα, που με την καθοδήγηση ενός ατόμου μειωμένης όρασης, ζήσαμε μια μοναδική εμπειρία: είδαμε ένα μέρος του τι σημαίνει να μην βλέπεις, να είσαι τυφλός. Δεν περιγράψω αυτή την εμπειρία, γιατί πιστεύω πως αξίζει να τη ζήσετε, αλλά θα σας περιγράψω το πώς ακριβώς αισθάνθηκα. 

Τα πρώτα δευτερόλεπτα που βρισκόμουν στο σκοτάδι, τα πόδια μου ρίζωσαν στο πάτωμα, έχασα την αίσθηση του χώρου και του χρόνου, δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο χώρο έχω δεξιά και αριστερά μου, και προτιμούσα να μην κάνω βήμα. Τα επόμενα λεπτά, άρχισα να μετακινούμαι ακούγοντας μόνο την φωνή της οδηγού μας, που μας καθησύχαζε τον καθένα ξεχωριστά και βεβαιωνόταν πως βαδίζουμε σωστά. Στη συνέχεια άρχισα να αντιλαμβάνομαι διαφορετικά τους ήχους, τα βήματα, τις φωνές, ακόμη και τα αγγίγματα των διπλανών μου -ήταν αγγίγματα βαθιά, που τα ένιωθα πιο έντονα από ποτέ. 

Σε κάποια σημεία βούρκωνα, όχι γιατί φοβόμουν το σκοτάδι, αλλά γιατί ανατρίχιαζα στη σκέψη πως αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα, για κάποιους άλλους δεν είναι. Κι όμως, χαμογελούν περισσότερο από εμάς. 

Πού έγιναν όλα αυτά; 

Στο Dialogue in the Dark, στο θέατρο Badminton, μια ξενάγηση που έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Πληροφορίες στο 210 8840600

http://www.dialogue-in-the-dark.com/