Πόσο, μα πόσο, μου αρέσουν οι ιστορίες στις οποίες διασταυρώνονται οι μοναχικές πορείες δύο ανθρώπων διαφορετικής ηλικιακής ή κοινωνικής κατηγορίας, φαινομενικά τόσο διαφορετικών μεταξύ τους, αλλά στην ουσία τους όμοιων. Τις θεωρώ τρυφερές, γλυκές, συγκινητικές αυτές τις ιστορίες, γιατί προβάλλουν τα πιο απλά και ουσιαστικά συναισθήματα -την αγάπη, τον θυμό, τη λύπη- και τις πιο σημαντικές καταστάσεις -την αποξένωση, την μοναξιά, την απομάκρυνση και την αποδοχή. Τέτοια είναι και η ιστορία του θεατρικού έργου Κάθε Πέμπτη Κύριε Γκρην του Τζεφ Μπάρον που ανεβαίνει στο θέατρο Άνεσις για δεύτερη χρονιά.
Ο κύριος Γκρην είναι απομονωμένος, μονόχνωτος ηλικιωμένος Εβραίος, του οποίου η καθημερινότητα αλλάζει όταν κάνει την εμφάνισή του ένας νεαρός, ο Ρος, οποίος αναγκάζεται κάθε Πέμπτη να τον επισκέπεται στο σπίτι του, ως μέρος κοινωνικής εργασίας. Αυτοί οι δύο άνδρες που στην αρχή δίνουν την εντύπωση πως δεν θα βρουν κανένα σημείο επαφής, μπορούν τελικά να γίνουν φίλοι, να μοιραστούν αγάπη, να αποδεχτούν ο ένας τον άλλον και να αποκαλύψουν προσωπικά δεδομένα που ούτε στον εαυτό τους δεν τολμούσαν μέχρι τότε να μαρτυρήσουν. Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος που υποδύεται τον κύριο Γκρην και σκηνοθετεί την παράσταση με συμπρωταγωνιστή τον Τάσο Ιορδανίδη, έχει παρελθόν με το έργο. Το 1999 είχε ανεβάσει ξανά την παράσταση με συμπρωταγωνιστή του τότε τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση. Must see, γιατί οι μεγάλοι ηθοποιοί κάνουν και τα έργα μεγάλα. (το ίδιο ισχύει και για την Ολεάννα)
Ο κύριος Γκρην είναι απομονωμένος, μονόχνωτος ηλικιωμένος Εβραίος, του οποίου η καθημερινότητα αλλάζει όταν κάνει την εμφάνισή του ένας νεαρός, ο Ρος, οποίος αναγκάζεται κάθε Πέμπτη να τον επισκέπεται στο σπίτι του, ως μέρος κοινωνικής εργασίας. Αυτοί οι δύο άνδρες που στην αρχή δίνουν την εντύπωση πως δεν θα βρουν κανένα σημείο επαφής, μπορούν τελικά να γίνουν φίλοι, να μοιραστούν αγάπη, να αποδεχτούν ο ένας τον άλλον και να αποκαλύψουν προσωπικά δεδομένα που ούτε στον εαυτό τους δεν τολμούσαν μέχρι τότε να μαρτυρήσουν. Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος που υποδύεται τον κύριο Γκρην και σκηνοθετεί την παράσταση με συμπρωταγωνιστή τον Τάσο Ιορδανίδη, έχει παρελθόν με το έργο. Το 1999 είχε ανεβάσει ξανά την παράσταση με συμπρωταγωνιστή του τότε τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση. Must see, γιατί οι μεγάλοι ηθοποιοί κάνουν και τα έργα μεγάλα. (το ίδιο ισχύει και για την Ολεάννα)
Ολεάννα
Στην Ολεάννα δεν χορταίνεις τον Δημήτρη Καταλειφό. Μιλάει, εκφράζεται και κινείται με έναν τρόπο καθηλωτικό, αληθινό και πειστικό που σκέφτεσαι πως αν κάθε ηθοποιός είχε έστω και το 50% αυτού του ταλέντου, όλες οι παραστάσεις θα είχαν τεράστιο ενδιαφέρον. Υπέροχη, για να λέμε όλη την αλήθεια, ήταν και η Λουκία Μιχαλοπούλου στο ρόλο της φοιτήτριας που κατηγορεί τον καθηγητή της για σεξουαλική παρενόχληση. Και στην πραγματικότητα, ο Δημήτρης Καταλειφός είχε μαθήτρια την Λουκία. Ο Μάμετ έχει γράψει ένα τέλειο έργο. Με ρεαλιστικό κείμενο, με ανατροπές, με δύο πρόσωπα που χειρίζονται άψογα την γλώσσα και ο θεατής δεν ξέρει ποιον να πιστέψει τελικά, ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, με ποιανού το μέρος είναι βρε αδερφέ! Είναι τελικά σεξιστής ο καθηγητής, επαναστάτρια η φοιτήτρια, ποιος εκμεταλλεύεται ποιον και σε ποιο βαθμό; Ακριβώς λοιπόν επειδή και το έργο είναι ΠΛΗΡΕΣ και οι ερμηνείες το ίδιο, η σκηνοθεσία, τα σκηνικά, η μουσική και τα φώτα, κινούνται στο πλαίσιο των απολύτως "απαραίτητων". Παρατήρηση: Πρόκειται για τη δεύτερη παράσταση φέτος -μετά την Αφροδίτη με τη Γούνα για την οποία σας έγραψα- όπου μια γυναίκα θέλει να εκδικηθεί γιατί αισθάνεται πως την αντιμετωπίζει σεξιστικά ένας άντρας. Και στις δύο περιπτώσεις τα έργα δεν τα γράφουν γυναίκες, αλλά άντρες. Περίεργα πράγματα. Οι παραστάσεις της Ολεάννας ολοκληρώθηκαν.
Στην Ολεάννα δεν χορταίνεις τον Δημήτρη Καταλειφό. Μιλάει, εκφράζεται και κινείται με έναν τρόπο καθηλωτικό, αληθινό και πειστικό που σκέφτεσαι πως αν κάθε ηθοποιός είχε έστω και το 50% αυτού του ταλέντου, όλες οι παραστάσεις θα είχαν τεράστιο ενδιαφέρον. Υπέροχη, για να λέμε όλη την αλήθεια, ήταν και η Λουκία Μιχαλοπούλου στο ρόλο της φοιτήτριας που κατηγορεί τον καθηγητή της για σεξουαλική παρενόχληση. Και στην πραγματικότητα, ο Δημήτρης Καταλειφός είχε μαθήτρια την Λουκία. Ο Μάμετ έχει γράψει ένα τέλειο έργο. Με ρεαλιστικό κείμενο, με ανατροπές, με δύο πρόσωπα που χειρίζονται άψογα την γλώσσα και ο θεατής δεν ξέρει ποιον να πιστέψει τελικά, ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, με ποιανού το μέρος είναι βρε αδερφέ! Είναι τελικά σεξιστής ο καθηγητής, επαναστάτρια η φοιτήτρια, ποιος εκμεταλλεύεται ποιον και σε ποιο βαθμό; Ακριβώς λοιπόν επειδή και το έργο είναι ΠΛΗΡΕΣ και οι ερμηνείες το ίδιο, η σκηνοθεσία, τα σκηνικά, η μουσική και τα φώτα, κινούνται στο πλαίσιο των απολύτως "απαραίτητων". Παρατήρηση: Πρόκειται για τη δεύτερη παράσταση φέτος -μετά την Αφροδίτη με τη Γούνα για την οποία σας έγραψα- όπου μια γυναίκα θέλει να εκδικηθεί γιατί αισθάνεται πως την αντιμετωπίζει σεξιστικά ένας άντρας. Και στις δύο περιπτώσεις τα έργα δεν τα γράφουν γυναίκες, αλλά άντρες. Περίεργα πράγματα. Οι παραστάσεις της Ολεάννας ολοκληρώθηκαν.
Περισσότερες παραστάσεις εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Write me your comments