Καλή (Βωβή) Χρονιά!

Σήμερα είδα την ταινία "The Artist" και για πολλοστή φορά, αλλά με διαφορετικό τρόπο, κατάλαβα τι πραγματικά σημαίνει "Καλλιτέχνης", "Τέχνη", "Τιμή", "Υπερηφάνεια", "Ανταγωνισμός", "Έρωτας", "Δόξα", "Επίκαιρη φήμη". Μα το σημαντικότερο: νόμιζα ότι δεν θα κατάφερνα να δω μία ολόκληρη βωβή ταινία (ναι, πρόκειται για μία ασπρόμαυρη και βωβή επιστροφή στο παρελθόν, η οποία χάρισε στον πρωταγωνιστή της Jean Dejardin το βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών τον περασμένο Μάιο και αναμένεται να του χαρίσει κι άλλα).


Στην αρχή της ταινίας κουνούσα νευρικά τους αντίχειρες μου. Στη συνέχεια, άλλαξα τουλάχιστον τρεις φορές στάση στο σταυροπόδι. Μετά το πρώτο δεκάλεπτο, όμως, συγκεντρώθηκα σε αυτό που έβλεπα και απορροφήθηκα πλήρως από την βωβή (το τονίζω, γιατί η σιωπή πάντα με τρόμαζε και με τρομάζει) μα τόσο αληθινά δοσμένη ιστορία. Θα μπορούσα, αλήθεια, έως και να εθιστώ σε αυτό το είδος ταινιών.

Μερικές φορές τα λόγια δεν χρειάζονται. Κι αν ο ομιλών κινηματογράφος αποδείχθηκε πως πράγματι "ήταν το μέλλον", όπως αναφέρεται κάποια στιγμή στο σενάριο, αυτή η ταινία απέδειξε (τουλάχιστον σε μένα, αλλά και σε μερικές ακόμη χιλιάδες σινεφίλ που την αγάπησαν) ότι δεν χρειάζεται ούτε το 3D, ούτε οι κραυγαλέες εικόνες και οι δεκάδες διάλογοι για να ειπωθεί όμορφα, ζεστά και ρεαλιστικά μια ιστορία.

Μάλλον, τώρα -περισσότερο από ποτέ- χρειαζόμαστε αυτή τη σιωπή, αυτή την παύση και την άφεση των λόγων μέσα στη μουσική. Μέσα στη ζωή. Πόσο πολύ μίλησα τη χρονιά που πέρασε (και όλες τις προηγούμενες, βέβαια)... Αν αναλογιστεί κανείς ότι κάνουμε εκατομμύρια σκέψεις μέσα στην ημέρα, τότε τουλάχιστον τις μισές από αυτές τις έκανα έκφραση, λόγο. Τρομακτικό μου φαίνεται τώρα που το διαβάζω, γραμμένο. Και πόσες φορές τα λόγια με οδήγησαν σε παρεξηγήσεις, ασυνεννοησίες, προσβολές, συγκρούσεις. Και πόσες φορές ακόμη αισθάνθηκα τελικά ελλιπής, ότι δεν είχα πει όσα ήθελα.

Κι ενώ μέσα σε όλα είχα πει πως αυτή τη νέα, ολοκαίνουργια χρονιά δεν θα βάλω εκ των προτέρων στόχους που ενδέχεται να μην υλοποιήσω ποτέ, τελικά έθεσα τουλάχιστον έναν: 

Να δώσω χώρο στη σιωπή. Χώρο στη σκέψη, στο όνειρο, στην πράξη. 

Το ίδιο εύχομαι σε όλους. 

Καλή Βωβή (και κινηματογραφική) Χρονιά, λοιπόν!