Ζωάρα ή τίποτα

Η γυναίκα, η γυναικάρα, το ταξίδι, η ταξιδάρα, η μαγαζάρα, η φαγητάρα, η παραστασάρα, η ζωάρα. Όλα στον υπερθετικό βαθμό, στη μεγέθυνσή τους, πιο μεγάλα από ότι είναι, πιο ωραία, πιο άξια σχολιασμού. (Για την αγάπη άραγε γιατι δεν υπάρχει αυτή η μεγέθυνση; Όχι αγαπάρα, αλλά αγαπούλα, όχι αγαπάρα αλλά αγαπάκι. Εκεί πάντα πιο συγκρατημένοι οι άνθρωποι στα λόγια- πόσο μάλλον στις πράξεις). Και η ζωάρα, η αγαπημένη της πλειοψηφίας λέξη από τις παραπάνω, συνήθως ως επισήμανση όμως, της σπουδαίας ζωής των άλλων. Της αξιοζήλευτης ζωής. Της ζωής των social media. Ποια ειναι αυτή η ζωάρα, αλήθεια; 

Ζωάρα ειναι να ξεκινάς τη μέρα σου χαρούμενος και με τον αγαπημένο σου δίπλα σου, 

να τρως καρπούζι το μεσημέρι στο μπαλκόνι ή μακαρόνια με κιμά της μαμάς στο πατρικό σου,

να κολυμπάς σε μια θάλασσα που νιώθεις όλη δική σου, ή απλά να βλέπεις τη θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα, 

Ζωάρα ειναι να περνάς χρόνο με τους φίλους σου (και όχι να «βλέπεστε» στα σοσιαλ μίντια και να συναντιέστε μία στο τόσο για να σχολιάσει ο ένας «σε βλέπω, ζωάρα κάνεις»). 

Ζώαρα ειναι να έχεις χόμπι και να τα εξασκείς συχνά, να αγαπιέσαι, να έχεις στέκια, να σε καλοδέχονται, να γελάς, να διαβάζεις, να μετράς εμπειρίες που σου ανοίγουν το μυαλό και την καρδια, 

ζωάρα ειναι να δουλεύεις με φίλους, να σου αρέσει η δουλειά σου, να μπορείς να κάνεις υπερωρίες χωρίς να υποφέρεις.

Ζωάρα ειναι να περνάς το Σαββατοκύριακο εκεί που νιώθεις σπιτι σου.

Ζωάρα ειναι να μετράς αγκαλιές, ζεστασιά. 

Να γελάς μέχρι δακρύων με τα αδέρφια σου επειδή θυμηθήκατε μια ιστορία από το παρελθόν σας που μόνο εσεις ξέρετε και καταλαβαινετε. 

Ζώαρα είναι αυτό που για σένα ή για μένα ή για εκείνον ή εκείνη αντιπροσωπεύει τη χαρά τους. Αυτό που μας ολοκληρώνει, μας ισορροπεί, μας γαληνεύει ή μας ξεσηκώνει, μας συγκινεί, μας κάνει να κοιμόμαστε καλά το βράδυ. 

Ζωάρα είναι επιλογή. Επιλογή αυτή τη μια ζωή που μας ήρθε, σε αυτό τον ατελή μα τόσο ωραίο κόσμο να τη ζήσουμε σε «μεγεθυντικό» βαθμό -να κάνουμε τη ζωή...ζωάρα. Για μένα μπορεί να σημαίνει να ζω κάθε στιγμή και να κάνω εκατό πράγματα μέσα σε μια ημέρα που χωράει τα μισά, για σένα μπορεί να είναι ο μεσημεριανός ύπνος και το άραγμα στο netflix. Κι εγώ ζωάρα, κι εσύ ζωάρα, αν αυτό πραγματικά θες.

Δεν είναι τα μαγιό που φοράμε, δεν είναι οι πόζες και οι πισίνες, δεν ειναι τα ποστ στο ίνσταγκραμ που δείχνουν ένα κομμάτι μας μόνο, δεν είναι το τσάμπα, δεν είναι η ύλη, δεν είναι το πορτοφόλι μας. Και σίγουρα δεν είναι να παρατηρούμε τις ζωές των άλλων και να τους επισημαίνουμε σε κάθε ευκαιρία «τι ζωάρα κάνουν», λες και είναι κάτι περίεργο- λες και δεν οφείλουμε όλοι να κάνουμε ζωάρα, λες και δεν ειναι σχεδόν υποχρέωσή μας, μιας και ΜΙΑ την εχουμε. 

Εκτός κι αν βρε παιδιά, εσείς που το λέτε και το ξαναλέτε, ξέρετε κάτι παραπάνω περί αυτού -πείτε το και σε εμάς να χαλαρώσουμε. Μήπως δεύτερη ζωή έχει; 

(Από σήμερα θα βάλω στο λεξιλόγιο μου τη λέξη «αγαπάρα». Στέλνω Αγαπάρες προς όλους και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού)