Είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι έτσι δημόσια ως άποψη ή ως homage για κάποιο πρόσωπο και μου μοιάζει κάπως περίεργο, όμως είναι πολύ μεγάλη η ορμή που με οδήγησε εδώ για να την προσπεράσω.
Θα ξεκινήσω φανερώνοντας την μεγάλη μου λατρεία στο γυναικείο φύλο, τον θαυμασμό μου στις γυναίκες και την τεράστια ανάγκη μου να τις εξυψώσω μέσα από την ιστορία, την πορεία, την ενέργεια μιας πολύ αγαπημένης μου φίλης εικοσαετίας, και αυτό γιατί είναι θαυμαστή στα μάτια μου και σπάνια.
Τρέφω τεράστια εκτίμηση και με ελκύουν οι άνθρωποι -και δη οι γυναίκες- που μάχονται για να καλυτερεύσουν τον κόσμο τους και εκείνον γύρω τους χωρίς να βροντοφωνάζουν, χωρίς να έχουν την αδυσώπητη ανάγκη της διαρκούς επιβεβαίωσης, που μέσα στην εποχή της εικόνας και του απόλυτου βομβαρδισμού μας από αυτήν, εκείνοι επιλέγουν να εισχωρήσουν στην εποχή με μια οξύνοια που τους παρέχει το προνόμιο να μην γίνονται θύματά της. Και αυτό γιατί διατηρούν μια ταπεινότητα, μια πίστη σε ουσιώδη στοιχεία, μια στωικότητα και ταυτόχρονα μια δύναμη εσωτερική που δεν γίνεται έρμαιο των διαρκώς εναλλασσόμενων προτύπων ή της μεγάλης ανασφάλειάς μας για επιβεβαίωση σε καθημερινή βάση και σε όλους τους τομείς.
Και δεν θα μιλήσω για τις γυναίκες-θύματα μιας δύσκολης, παρανοϊκής κατάστασης, που a priori είναι αξιοθαύμαστες, αλλά για εμάς τις υπόλοιπες που όσο κι αν θεωρούμε τους εαυτούς μας μαχητές, στο τέλος υποκείμεθα στα ίδια ακριβώς πρότυπα που απορρίπτουμε.
Η Λ* μας ευτυχώς δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία.
Χωρίς να στρέφει την προσοχή επάνω της, χωρίς να φωνάζει, χωρίς να διαμαρτύρεται, χωρίς να υποκινεί εντάσεις, χωρίς να εκμεταλλεύεται τους γύρω της, χωρίς να υψώνει την φωνή της, χωρίς να προκαλεί, χωρίς να θέλει όλα να περιστρέφονται γύρω της, με την μεγάλη της καρδιά, με την αστείρευτη υπομονή της, με την αδήριτη ανάγκη της για γνώση, για εξέλιξη, για αυτοβελτίωση, μας δίνει μαθήματα ύπαρξης, ουσιαστικής ύπαρξης. Εμείς οι «τολμηροί» και loud δεν πιάνουμε μία μπροστά της, όταν τολμάει και πιστεύει στις δυνάμεις της και τα καταφέρνει. Εμείς οι «ισχυροί» δεν πιάνουμε μία μπροστά της όταν λυγίζουμε και εκείνη μας δικαιολογεί και μας χωράει και χωράει και αυτούς που μας πλήγωσαν ακόμα ή μας φέρθηκαν σκάρτα. Και συγχωρεί και εκείνους που την ίδια την κακομεταχειρίστηκαν και αδιαφορεί για την κακία και σνομπάρει την δημοσιότητα που όλοι λαχταράμε και την αναγνώριση, παρά μόνο εάν προέρχεται από την ικανότητα και την δουλειά. Αυτή η κοπέλα, η φίλη μας (η μαμά ή ίσως η γιαγιά μας) κουβαλάει μια αληθινή σοφία που είναι δυσεύρετη πλέον και τόσο ντελικάτη που μονάχα να την χαζέψεις μπορείς.
Είναι θηλυκό γνήσιο που δεν μεταχειρίζεται την φύση του για να επιτύχει τους στόχους της, που σιωπηλά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς «κοιτάξτε με» και λοιπές ανάγκες προβολής, πορεύεται με τέτοια τρομερή ψυχική δύναμη που συγκινεί.
Ο άνθρωπος που δεν σου παραπονέθηκε ποτέ γιατί πάντα φροντίζει να φωτίσει εσένα και τις ανάγκες σου και τους φόβους και τις ανησυχίες σου και να αφήσει στην άκρη τα δικά του μικρά ή μεγάλα ζητήματα, που χαίρεται μαζί σου, σε στηρίζει στα καλύτερά σου και σε στέργει με καλοσυνάτη αυστηρότητα στα στραβά σου, που σε μαλώνει χωρίς ποτέ να γίνεται επικριτικός και πάντα σκέφτεται διπλά και τριπλά μην τυχόν άφησε έστω και την παραμικρή υπόνοια που μπορεί να σε πλήγωσε ή να σε τραυμάτισε, μάλλον (ή τουλάχιστον στα μάτια μου) είναι σπουδαίος.
Και για εμένα η Λ* είναι ένας τέτοιος άνθρωπος που με τιμά με την φιλία του και τυχαίνει να είναι και γυναίκα.
Γυναίκα σαν αυτές που ελάχιστες μπορεί να γνωρίζουμε.
Έι λοιπόν Λ* είμαστε proud for you!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Write me your comments