Barcelona Alarm: Συνέντευξη με τον Γιώργη Χριστοδούλου

Skype. Αθήνα-Βαρκελώνη. Εκεί ζει, εμπνέεται και τραγουδά τα τελευταία δύο χρόνια o Γιώργης Χριστοδούλου, μετά από μία ήδη μακρόχρονη και επιτυχημένη πορεία στην Ελλάδα. Δεν ήταν στόχος του να φύγει. Στην πορεία, όμως, έγινε. 
Χρονολογικά, να πώς βρέθηκε στην Ισπανία, με δικά του λόγια. 

2007: Επειδή είχα ξεκινήσει να μαθαίνω Ισπανικά, αποφάσισα να κάνω ένα ταξίδι στη Βαρκελώνη να εξασκήσω τη γλώσσα. Ήρθα για μία εβδομάδα και ξετρελάθηκα με την πόλη και την ιστορία της. Ένιωσα σαν να ζούσα εδώ πάντα και είπα ναι, θα ήθελα να μείνω εδώ για κάποιο διάστημα ή και για το υπόλοιπο της ζωής μου.

2009: Μέχρι το 2009 πηγαινοερχόμουν. Έπαψα να πηγαίνω οπουδήποτε αλλού για διακοπές. Όσο γνώριζα την πόλη, τόσο πιο πολύ μου άρεσε. Συνάντησα τραγουδοποιούς και μουσικούς, όπως τον Jordi Maranges και μαζί κάναμε κάποιες πρώτες συναυλίες στην Αθήνα και μια περιοδεία στην Ισπανία και τη Μαγιόρκα.

2011: Δουλεύοντας από την Αθήνα ολοκλήρωσα τον δίσκο Flaneur που ηχογράφησα στην Αθήνα και κυκλοφόρησε στη Βαρκελώνη το 2011. Το φθινόπωρο του 2011 τον προώθησα στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη. Έμεινα 3-4 μήνες. Συμπτωματικά, όταν επέστρεψα στην Αθήνα η ιδιοκτήτρια του σπιτιού μου στην Πλατεία Μαβίλη μου ζήτησε να το αδειάσω γιατί το χρειαζόταν. Μέχρι τότε, από μικρό παιδάκι, δεν είχα αλλάξει ποτέ σπίτι. Στην αρχή πανικοβλήθηκα. Μετά σκέφτηκα: «Κι αν τα αφήσω όλα και πάω στη Βαρκελώνη;». Μέσα σε λίγες μέρες βρήκα σπίτι στη Βαρκελώνη. Το  θεώρησα ως καλό σημάδι. 

2012: Στις 4 Απριλίου 2012 εγκαταστάθηκα μόνιμα. Έφυγα φορτωμένος όσο δεν γίνεται. Πριν φύγω έκανα ένα μπαζάρ στο σπίτι και έδωσα τα πάντα: είχα 3.000 βινύλια, 1.500 βιβλία και 5.000 CD. Όσα δεν πήραν οι φίλοι μου, τα χάρισα σε έναν συλλέκτη. Κράτησα 20 CD και 20 βιβλία γιατί ήταν υπογεγραμμένα, όπως CD της Αρλέττας, βιβλία του Ντίνου Χριστιανόπουλου, του Παύλου Μάτεση. Αυτά δεν μου πήγαινε η καρδιά να τα αφήσω. Από τα υπόλοιπα, κράτησα τις αναμνήσεις. 

2013: Στα τέλη του 2013 κυκλοφόρησε ο δίσκος Barcelonauta. Με αυτό τον δίσκο ρίχνω άγκυρα εδώ. Είναι αφιέρωμα στον κοσμοπολιτισμό της Βαρκελώνης. Περιλαμβάνει τραγούδια που έγραψαν σπουδαίοι δημιουργοί εμπνευσμένοι από την πόλη στις δεκαετίες '20-'50. Έκανα δύο χρόνια έρευνα και συνεχίζω να ψάχνω, από περιέργεια πια. Έχω ανακαλύψει περίπου 300 τραγούδια αφιερωμένα στη Βαρκελώνη.

Είπαμε κι άλλα. Πώς είναι η ζωή για έναν καλλιτέχνη εκεί, τι μουσικές ακούει το κοινό και πώς ο Γιώργης βρέθηκε να πραγματοποιεί τις περισσότερες τηλεοπτικές εμφανίσεις που έχει κάνει ποτέ για την προώθηση ενός δίσκου. A! Και για την κομψότητα που μας λείπει από την σημερινή εποχή.

Καθένας χαράζει τη δική του πορεία, δεν υπάρχει συνταγή. Έγραψα τον δίσκο με μουσικούς που γνώρισα εδώ. Πήρα το υλικό στην Αθήνα για δέκα μέρες και έδωσα οδηγίες σε έναν ηχολήπτη να κάνει τις μίξεις και να μου τις στείλει. Βγήκε ο δίσκος με παραγωγή δική μου. Μάνατζερ δεν έχω. Έχω έναν άνθρωπο που διευθύνει τη διαφημιστική καμπάνια. 

Με την κρίση έχουμε χάσει τους τρόπους μας, τη φινέτσα, τη διακριτικότητα, το τακτ, την αβρότητα. Έχουν χαθεί ακόμη και οι λέξεις που περιγράφουν αυτούς τους τρόπους που είχαν οι παππούδες μας. Αυτές τις έννοιες ψάχνω στα παλιά τραγούδια. Και στα δικά μου τραγούδια, πρόθεσή μου ήταν να δημιουργήσω ένα σύγχρονο άκουσμα που να περιλαμβάνει την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής. Ζητούμενο μου είναι να έχουν φως τα τραγούδια.

Μου αρέσει να κρατάω τους ωραίους τρόπους που έχουμε κληρονομήσει από τους παππούδες μας, την ευγένεια, τη φινέτσα, την κομψότητα. Δεν αντέχω οτιδήποτε προσποιητό. Η κομψότητα μας έχει λείψει. Αυτό ψάχνω στη μουσική και στους τρόπους έκφρασης στη σκηνή. Δεν μου λέει τίποτα η συγκίνηση για τη συγκίνηση, ούτε το έτοιμο συναίσθημα. Ξαφνικά επάνω στη σκηνή βρίσκουμε ένα έτοιμο συναίσθημα, παθιαζόμαστε χωρίς λόγο. Μιλάμε για έρωτες που ήταν καταστροφικοί στη ζωή μας, και πόσο δραματικά είναι όλα. Δεν με αφορά αυτό. Θέλω μέσα από τα τραγούδια μου να βρω πώς μπορείς να μιλάς για έναν άδοξο έρωτα από μια φωτεινή και κομψή σκοπιά, χωρίς μελοδραματισμούς, χωρίς κλάψες. Δεν θέλω το φθηνό συναίσθημα. Ο τρόπος που είχαν οι παλιοί είναι ένα καλό όχημα για να μεταφέρεις την ατμόσφαιρα που θες.

Η μεγάλη διαφορά που υπάρχει με την Ελλάδα είναι ότι στην Ισπανία δεν ακούν όλοι τα πάντα. Ρωτάω συχνά τον κόσμο τι μουσική ακούει. Στην Ελλάδα φοβόντουσαν μήπως κακοχαρακτηριστούν. Η απάντηση ήταν «τα πάντα». Αυτό δεν υπάρχει εδώ. Ακούει καθένας ένα είδος. Το κοινό χωρίζεται.

Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα σε μια συναυλία φλαμένκο. Δεν έχω ξαναδεί τόσο προσηλωμένο κοινό, σαν να ήταν σε εκκλησία. Στο τέλος των τραγουδιών γινόταν πανικός, από σφυρίγματα και χειροκροτήματα. Στη διάρκειά τους, όμως, επικρατούσε σιγή. Εκεί πηγαίνουν σε συναυλία σαν να πηγαίνουν σε θέατρο. Οι περισσότερες συναυλίες γίνονται σε θέατρα. Δεν υπάρχουν τραπέζια, δεν υπάρχει ξηροκάρπι και ποτό. Αυτό με ενοχλούσε εδώ. Έπαψα να βλέπω τους αγαπημένους μου τραγουδιστές, γιατί δεν μπορούσα να πηγαίνω σε μαγαζιά με τραπεζοκαθίσματα, σαν ταβέρνες όπου όλοι μιλούσαν και δεν άκουγα τίποτα. Δεν γίνεται να τρως, να πίνεις, να μιλάς και ο τραγουδιστής να παριστάνει το soundtrack.

Στην καθημερινότητά μου, όταν δεν έχω πρόβες ή εμφανίσεις, ακούω μουσικούς και φίλους όπου παίζουν. Πηγαίνω βόλτες. Η Βαρκελώνη προσφέρεται για βόλτες, έχει πολύ καλό καιρό και υπέροχες γωνιές να ανακαλύψεις. Βλέπω ταινίες. Πρόσφατα είδα το Grand Budapest του Wes Anderson, που ήταν εξαιρετική ταινία. Λατρεύω το σινεμά. Είδα και το Inside Llewyn Davis των αδερφών Κοέν και ξετρελάθηκα. Επίσης, για πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω τηλεόραση. Έχει μαγκαζίνο με ωραία θέματα και σκηνικά, σίριαλ που μοιάζουν με ταινίες, βασισμένα σε νουβέλες. Δεν κάνουν σίριαλ μεγάλα, αλλά μίνι σειρές. Λίγες είναι οι σαπουνόπερες. Έχει κανάλια που μεταδίδουν όλη μέρα ταινίες. 

Όλες οι εμφανίσεις που έκανα σε εκπομπές είχαν σενάριο. Γυρίστηκαν σαν μικρά ντοκιμαντέρ. Έγινε η συνέντευξη, κάναμε επίσκεψη σε θέατρα της εποχής, σε ιστορικά μπαρ της εποχής, κάναμε διαδρομές σε παλιά καταστήματα που πουλάνε ακόμη παρτιτούρες... Πρώτη φορά βγήκα τόσο στην τηλεόραση για έναν δίσκο, γιατί πραγματικά το ήθελα. Όχι, δεν ρωτούν τίποτα προσωπικό. Ενδεχομένως να κάνουν μια ερώτηση για την κρίση στην Ελλάδα. Επίσης, δεν σου ζητάει κανείς  να πεις ένα εμπορικό ή ανεβαστικό τραγούδι. Λες όποιο θες. Και στην Ελλάδα υπάρχουν και υπήρξαν ωραίες εκπομπές, απλά η τηλεόραση ήταν ένα μέσο που δεν προτιμούσα. Κατά καιρούς, δεν είχα καν τηλεόραση. 

Από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι το Μία πορνογραφική σχέση με τον Σέρζεϊ Λόπεζ. Έχω γράψει ένα τραγούδι εμπνευσμένος από αυτή. Είναι Καταλανός και κάνει θέατρο εδώ. Είχα την τύχη να τον δω σε δύο παραστάσεις και είναι τέρας υποκριτικής. Μιούζικαλ ανεβαίνουν περισσότερο στη Μαδρίτη. Προτιμώ να παρακολουθώ ως θεατής, όχι να συμμετέχω. Έχω αφήσει πίσω μου το θέατρο. Δεν θέλω να σταματήσω αυτό που κάνω για κάτι άλλο.

*Αγαπημένα σημεία στην Αθήνα

Η πλατεία Μαβίλη, κάποιες διαδρομές στο Παγκράτι, η Πλατεία Προσκόπων, ο πεζόδρομος στο Θησείο, ο πεζόδρομος της Δράκου στο Μακρυγιάννη και ο λόφος του Φιλοπάππου.

*... και στη Βαρκελώνη

Η γειτονιά μου η Eixample Dreta και η Placa Sant Pere, όπου είναι απόμερα και όμορφα, Και φυσικά, η δημοτική βιβλιοθήκη κοντά στο σπίτι μου. Όταν είσαι βιβλιοφάγος, παραμένεις. Κάθε γειτονιά έχει τη δική της βιλιοθήκη. Είναι υπερσύγχρονες, με ίντερνετ, βιβλία, CD, περιοδικά, ταινίες. Είναι πάντα γεμάτες, κυρίως με νέους ανθρώπους. 



**Επόμενες εμφανίσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη (μαζί με τον κλαρινετίστα Juli Aymί)

Δευτέρα 19 Μαΐου | Κήπος Νομισματικού Μουσείου Αθήνας (Ιλίου Μέλαθρον) | Πανεπιστημίου 12

Τετάρτη 21 Μαΐου | Μουσική σκηνή Ξέφωτο | Λυκούργου 1-3, Λαδάδικα, Θεσσαλονίκη

Πέμπτη 22 Μαΐου | TIKI ATHENS | Φαλήρου 15, Μακρυγιάννη, Αθήνα

Δείτε και ακούστε τον Γιώργη σε αποσπάσματα από την τελευταία του δουλειά 

TVE - video:  http://www.youtube.com/watch?v=NjvNLtAuD-g TV3 - video :  http://www.youtube.com/watch?v=MQIzyVNQrg8

Αν αφήσετε το σχόλιό σας κάτω από αυτό εδώ το ποστ και κάνετε κι ένα share, θα μπείτε αμέσως στην κλήρωση για τα 2 αντίτυπα του Flaneur που χαρίζει το red studio. 
ΧΧΧ