(Δεν) Είμαι τα Insta-Stories μου

Σε βλέπω χαμογελαστό με φόντο ένα ηλιοβασίλεμα. Σε βλέπω μελαγχολικό μπροστά σε μία ξύλινη πράσινη πόρτα, ή σε βλέπω γελάς με την παρέα σου φορώντας τα μαγιό σας. Σε βλέπω να χαϊδεύεις μια ξαπλωμένη γάτα, να πίνεις ένα πράσινο κοκτέιλ που δεν έχω ξαναδεί, να κάνεις πατίνια ή να τρέχεις στο πάρκο. Σε βλέπω πότε ασπρόμαυρο, πότε χρωματιστό, πότε από κοντά, πότε από μακριά, πότε την πλάτη σου και πότε τους κοιλιακούς σου, πότε το βλέμμα σου αυστηρό, πότε γλυκό, πότε αστείο. Ξέρω  τι δουλειά κάνεις, ξέρω πού βρίσκεσαι τελευταία, αν έχεις ταξιδέψει κάπου ή τι βιβλίο διαβάζεις. Μπορώ να αντιληφθώ τη μουσική που σε συντροφεύει, καταλαβαίνω ποιοι είναι οι κολλητοί σου, πόσα μαγιό έχεις ή αν φοράς αστείες σαγιονάρες. Α, ξέρω και τα αποφθέγματα με τα οποία ταυτίζεσαι, μέσα από αυτά μαντεύω αν είσαι χαρούμενος ή θυμωμένος, αν απογοητεύτηκες τελευταία ή αν βρίσκεις φοβερά άβολο το να συναντάς παλιούς συμμαθητές σου και να μην έχεις τίποτα να πεις μαζί τους. Καταλαβαίνω, επίσης, αν είσαι μόνος ή όχι στην προσωπική σου ζωή, και πώς αυτό μεταφράζεται σε ποτά με τους φίλους ή σε ρομαντικές φωτογραφίες με το αντικείμενο του πόθου να κοιτάζεστε στα μάτια ή να τσουγκρίζετε τα ποτήρια με το κρασί σας. 

Στην πραγματικότητα δεν σε ξέρω.   

Δεν ξέρω αν είσαι ρομαντικός και σου αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα, αν κρυφά ζωγραφίζεις ηλιοβασιλέματα τα βράδια, ή αν απλά είναι ωραίο να ποζάρεις με φόντο ένα τέτοιο, δηλώνοντας χαρούμενος που ζεις το ελληνικό καλοκαίρι. Δεν ξέρω αν είσαι μελαγχολικός ή αν απλά σου πάει αυτό το προφίλ στις φωτογραφίες. Αν σου άρεσε πραγματικά αυτή η πράσινη ξύλινη πόρτα, αν είναι όνειρό ζωής σου να αποκτήσεις ένα σπίτι στις Κυκλάδες ή αν απλά ήθελες να δημοσιεύσεις μία φωτογραφία εκείνη τη στιγμή για να τη δει κάποιος άλλος. Δεν ξέρω καν αν είσαι φιλόζωος, αν ταΐζεις τις γάτες στον δρόμο ή αν απλά θες να τις φωτογραφίζεις, γιατί έτσι. Δεν ξέρω πώς είναι η φωνή σου, πώς είναι το άγγιγμά σου και πώς γελάς -με τι γελάς;-, δεν ξέρω αν το αυστηρό σου βλέμμα σημαίνει ότι είσαι ένας αυστηρός τύπος που παίρνει τη ζωή του πολύ στα σοβαρά ή αυτοσαρκάζεται. Έχεις χιούμορ; Είσαι στ' αλήθεια ευαίσθητος; Τι αγαπάς πραγματικά, πίσω από όλα αυτά τα #love και τα #αγαπώ που απευθύνονται πότε σε τοπία, πότε σε κάποιον περίεργο τύπο που είδες στον δρόμο ή στην παραλία, πότε σε ένα σκυλάκι αγνώστου στο οποίο αφιέρωσες τυχαία μερικά λεπτά. Πώς είσαι όταν συναναστρέφεσαι άλλους; Σ' αρέσει να γνωρίζεις ανθρώπους και να τους μιλάς; Να δημιουργείς δεσμούς, όπως η "αλεπού" και ο "μικρός πρίγκιπας"; Τι σε συγκινεί; Κι αν ονειρεύεσαι να φτιάξεις μια φάρμα και να μεγαλώνεις την οικογένειά σου σαν "το μικρό σπίτι στο λιβάδι", πώς μεταφράζεται αυτό φωτογραφικά; 

Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν σε ξέρω και δεν με ξέρεις. Δεν μπήκα στη διαδικασία να σε μάθω ούτε εσύ να μάθεις εμένα. Έβγαλα τα συμπεράσματά μου, μέσα από αυτά που έδειξες σε μένα και σε όλους τους άλλους φωτογραφικά ή βιντεοσκοπημένα. Νιώθω πως σε ξέρω, όπως κι εσύ, μέσα από το κοινωνικό προφίλ σου, όπως αντιλαμβανόμαστε για κάποιον που μόλις γνωρίσαμε αν είναι πχ. ευγενής ή αν μιλάει πολύ, ή όχι. Τίποτα άλλο. Προσπέρασα την αύρα σου, την ενέργειά σου, τις σκέψεις σου, τις ομορφιές ή τις ευαισθησίες σου που δεν απαθανατίζονται και δεν καταγράφονται. Προσπέρασα το χαμόγελό σου και τις παραξενιές σου, δεν σε αντιμετωπίζω σαν έναν άνθρωπο λευκό χαρτί, μπορεί να είσαι ένας ινφλουένσερ ή ένας ακόμη μέσα στους δεκάδες που βλέπω καθημερινά και μετά από μερικά δευτερόλεπτα ξεχνάω. Είσαι μία αλεπού ανάμεσα σε όλες, δεν σε εξημέρωσα, δεν με εξημέρωσες, δεν δημιουργήσαμε δεσμούς. 

Και λυπάμαι που επειδή βλέπουμε ο ένας τον άλλο μέσα από το κινητό μας, να βγαίνουμε ή να διασκεδάζουμε, να χορεύουμε, να είμαστε κοινωνικοί και πλούσιοι σε φίλους, συμπεραίνουμε ότι κανείς μας δεν έχει ανάγκη από άλλους "φίλους" ή δεσμούς. Λυπάμαι που δεν υπάρχει λέξη που να αποτυπώνει το διαδικτυακό φλερτ -γιατί δεν είναι φλερτ αυτή η ανταλλαγή μηνυμάτων που ούτε στα 15 μας απολαμβάναμε, λυπάμαι που η αλήθεια μας εξαντλείται σε συνομιλίες που ξεκινούν με αφορμή ένα Insta-Story που ανεβάσαμε. Λυπάμαι που δεν σε ρώτησα αν στ' αλήθεια σ΄αρέσουν οι γάτες και τα ηλιοβασιλέματα, τι βρίσκεις πραγματικά ξεκαρδιστικό και ποια παραξενιά σου (δεν) θες να αποβάλλεις. Λυπάμαι που δεν συστηθήκαμε κανονικά, παραδοσιακά, ξεπερασμένα ίσως, με μια χειραψία, να ακούσεις πώς προφέρω το όνομά μου, κι εγώ πώς σε φωνάζουν πέρα από το κωδικοποιημένο σου όνομα στα social media. Κι αν είσαι ο άγνωστος Χ, για τον οποίο πάντα υπάρχει χώρος σε μια καθημερινότητα "γεμάτη" δράση, όπως προδίδουν οι φωτογραφίες μου, λυπάμαι που δεν στον έδωσα. 

ΥΓ: Προς εκείνους που δεν γνώρισα όπως πραγματικά είναι, ενώ θα ήθελα, απολογούμαι. Προς εκείνους που νόμιζαν με τη σειρά τους πως με ξέρουν, επειδή "ακολουθούμε" ο ένας τον άλλο στα social media, εγώ ξέρω ότι δεν είσαι το λάικ σου, ούτε το ίνστα-στόρι σου, ούτε ο άσπρος τοίχος από τον οποίο μας χαιρετάς σήμερα. Ούτε κι εγώ είμαι. 

Πάμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα τώρα;