Στις αρχές του φθινοπώρου είχα προκαλέσει (μετά από παρότρυνση...) τον εαυτό μου να δει όσο πιο πολλές παραστάσεις μπορεί και να γράφει για όλες, έστω λίγα λόγια. Πιστεύοντας ότι θα δω περίπου 30 παραστάσεις συνολικά μέχρι τον Μάιο, αποδέχτηκα την πρόκληση. Κούνια που με κούναγε. Είμαστε ήδη στις 36 και οι παραστάσεις δεν έχουν τελειωμό. Με αποτέλεσμα, φυσικά, να μην προλαβαίνω να γράφω για όσα βλέπω άμεσα. Ευτυχώς, ενόψει Βερολίνου, θα κάνω ένα διάλειμμα από τούτο το χόμπι για τουλάχιστον δέκα ημέρες και θα επιστρέψω στην αγκαλιά του πρώτου μου έρωτα, του σινεμά.
Μέχρι τότε σας γράφω για τη Φλαντρώ (οι παραστάσεις μόλις ολοκληρώθηκαν) και για τον Μένγκελε (κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Faust).
Η Φλαντρώ είναι μια αρχόντισσα. Μια -στερημένη ηδονών και απολαύσεων- αρχόντισσα, η οποία χήρεψε δύο φορές, κι έχει δύο κόρες από τους δύο γάμους της. Η Φλαντρώ, την οποία υποδύεται Λυδία Κονιόρδου που επίσης σκηνοθετεί την παράσταση, έχει -όπως και η ίδια η ηθοποιός- "εκτόπισμα", έχει δύναμη, έχει μια ενέργεια που δεν σου επιτρέπει να της αρνηθείς τίποτα, σχεδόν ούτε να την κοιτάξεις στα μάτια. Μέχρι φυσικά να βρεις την αχίλλειο πτέρνα της, που δεν είναι άλλη, από τα ίδια τα πάθη και τα απωθημένα της. Ή μάλλον, το πάθος της για έναν και μόνο άντρα, μήλο της έριδος ήδη για τις δύο κόρες της, και άτομο που προσωποποιεί το μίσος και την έχθρα του υπόλοιπου κόσμου. Ο έρωτας στην πιο δραματική, σκοτεινή του μορφή, σε αυτό το έργο -δυστυχώς- δεν μπορεί να τους λυτρώσει όλους.
Ινφο: Η Φλαντρώ αποφασίζει να δώσει στον νεαρό την μεγάλη της κόρη, ελπίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα τον κρατήσει κοντά της και συγχρόνως θα τον απομακρύνει από τη δεύτερη κόρη της, την οποία ζηλεύει και ανταγωνίζεται. Οι ενέργειές της όμως θα φέρουν τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που έχει υπολογίσει. Μπροστά στο αδιέξοδο θα επιλέξει την πιο ακραία και επώδυνη λύση.
2. Μένγκελε του Θανάση Τριαρίδη στο Faust σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου
Σύμφωνα με την Βικιπαίδεια: Ο Γιόζεφ Μένγκελε (1911-1979) ήταν Γερμανός γιατρός του στρατοπέδου εξόντωσης Άουσβιτς και διαβόητος για τα πειράματα που έκανε με ανθρώπους, τα οποία οδηγούσαν συνήθως στον θάνατό τους. Έμεινε στην ιστορία ως ο Άγγελος του Θανάτου (Todesengel von Auschwitz).
Αυτή η υπαρκτή προσωπικότητα-ενσάρκωση του απόλυτου κακού πρωταγωνιστεί σε ένα παιχνίδι (για μεγάλους) ψευδαισθήσεων και ηθικών επιλογών ανάμεσα σε δύο συνταξιδιώτες σε ένα βαγόνι τρένου, κάπου, κάποιο βράδυ. Η παράσταση στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις απίστευτες ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, του Λάζαρου Γεωργακόπουλου και της Μυρτώς Αλικάκη, που ενσαρκώνουν εκείνος τον Μένγκελε, κι εκείνη την Εσθήρ, μία Εβραία στην οποία εκείνος έκανε φριχτά πειράματα και δίνουν "μάχη" σώμα-με-σώμα, λόγο-με-λόγο, σε μία παράσταση που -τουλάχιστον για τους θεατές- φαινόταν πολύ δύσκολη στην υλοποίησή της, ώστε να μη χαθεί αυτό το "ταξίδι" στη μνήμη που περιγράφει ο συγγραφέας.
*Να προσθέσω, τέλος, ότι έχω μεγάλο θέμα με τους ανθρώπους που δυσαρεστούνται από μία παράσταση (εντάξει, γούστα είναι αυτά άλλωστε) και δεν μπορούν να την παρακολουθήσουν χωρίς να δείξουν σε όλους τους γύρω τους τα συναισθήματά τους. Φτάνει πια ο βήχας, το γέλιο χωρίς λόγο σε άσχετα σημεία ενός έργου, και τα ξεφυσήματα-εισπνοή-εκπνοή λες και σβήνετε κεριά σε τούρτα. Ούτε το παιδικό κοινό τόση εκδήλωση συναισθήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Write me your comments