Berlin(ale) 2014: Part I

Αυτό το συναίσθημα της πρώτης φοράς πόσο αναζωογονητικό είναι! Η πρώτη μου φορά στο Βερολίνο και ταυτόχρονα, το πρώτο μου Φεστιβάλ Βερολίνου έχουν ήδη -κλισέ, το ξέρω- γεμίσει τις μπαταρίες μου, κι ας είμαι μόλις τρία 24ωρα εδώ. Ναι, από εδώ σας γράφω, από ένα πολύ ζεστό διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης, δίπλα στο Tiergarten για όσους γνωρίζουν καλύτερα. 

Οι μέρες, λοιπόν, ξεκινούν από τις 7:30 το πρωί και τελειώνουν αργά το βράδυ, μετά τα μεσάνυχτα, όταν πια επιστρέφω με πονεμένη πλάτη και πονεμένα πόδια, αλλά τόσο, μα τόσο γεμάτη. Στο ενδιάμεσο προσπαθώ να προλάβω τις ταινίες που θέλω να δω, τις συνεντεύξεις Τύπου, τις άλλες συνεντεύξεις -όπως αυτή που πήρα στον Michel Gondry (H αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού), και φυσικά να περιηγηθώ στην πόλη όσο περισσότερο μπορώ (γρήγορα συνειδητοποίησα πως και έναν μήνα να έμενα εδώ δεν θα προλάβαινα να δω όσα θέλω και αξίζει να δει κανείς) αλλά και να νιώσω τουρίστρια τρώγοντας, πίνοντας και ψωνίζοντας (ζητάω πολλά από 24 ώρες, είναι φανερό, αλλά ευτυχώς είναι και η magic mom εδώ και βοηθάει πολύ την κατάσταση!). 

Το Βερολίνο είναι γεμάτο κόσμο. Η Potsdamer Platz, όπου είναι η έδρα του φεστιβάλ είναι στολισμένη, φωτισμένη, γεμάτη αφίσες και σινεφίλ που κάνουν ουρά από το πρωί κάθε μέρα στην είσοδο του εμπορικού Arkaden για να αγοράσουν εισιτήρια για κάποια από τις ταινίες (είναι ίσως το μόνο φεστιβάλ που επιτρέπει στο κοινό, πέρα από τους δημοσιογράφους και τους παραγωγούς, να παρακολουθήσουν ταινίες). 

Εγώ παρακολούθησα μέχρι στιγμής τις δημοσιογραφικές προβολές των ταινιών: 1) Nymphomaniac Vol I *un-cut version του Λαρς Φον Τρίερ (μου άρεσε πολύ, και ακόμη περισσότερο ο ίδιος ο Λαρς που εμφανίστηκε με t-shirt που έγραφε Persona non Grata, αναφερόμενος στην αποβολή του από το φεστιβάλ Καννών το 2012). 

2)  Το Α Long Way Down του Pascal Chaumeil με τον Piers Brosnan, την Toni Colette, την Imogen Poots και τον Aaron Paul (κουκλιά και ταλαντούχοι και οι δύο τελευταίοι) και θέμα τον θάνατο, την αυτοκτονία και τη φιλία (κι αυτό μου άρεσε, ήταν τρυφερό και πρωτότυπο!). 3) Το The Order of Disappearance του Νορβηγού Hans Petter Moland με πρωταγωνιστή τον Stellan Skarsgaard και θέμα τον θάνατο και την εκδίκηση (μου άρεσε, και τόσο χιόνι σε ταινία καταδίωξης δεν έχω ξαναδεί!) 4) Το The Courtyard του Pierre Salvadori με την υπέροχη Catherine Deneuve και θέμα τις ανθρώπινες σχέσεις, τη μοναξιά, τη φιλία, την παραίτηση, τη ζωή (επίσης μου άρεσε γιατί ήταν γλυκιά, πολύ!), 5) Το Μικρό Ψάρι του Γιάννη Οικονομίδη με θέμα την κατάρρευση των αξιών και...την εκδίκηση (μου άρεσε ο Βαγγέλης Μουρίκης και η Βίκυ Παπαδοπούλου σε ρόλο που δεν την έχω ξαναδεί, αναμένονται διακρίσεις λένε τα "πηγαδάκια") και 6) Το Cesar Chavez του Diego Luna με τους Michael Pena, Rosario Dawson, America Ferrera, John Malcovich, με θέμα προφανώς την ιστορία του Chavez και τον αγώνα του για τα δικαιώματα των εργατών των αγροκτημάτων στην Καλιφόρνια τη δεκαετία του '60. (μου άρεσε πολύ!). 

Ο Michel Gondry εκτός από μέλος της κριτικής επιτροπής,  ήρθε στο Βερολίνο για να παρουσιάσει και το animation ντοκιμαντέρ για τον Noam Chomsky Is the Man Who is Tall Happy. Με αυτή την αφορμή τον συνάντησα. Θα σας γράψω σύντομα περισσότερα!