Θέατρο 2015: 3 παραστάσεις να δεις

1. Ο Γλάρος του Α. Τσέχωφ- Θησείον, ένα θέατρο για τις Τέχνες
 "Τώρα το ξέρω, το καταλαβαίνω, Κώστια, πως στη δουλειά μας –στο παίξιμο ή στο γράψιμο– κείνο που αξίζει δεν είναι η φήμη, δεν είναι η δόξα, μήτε εκείνα που ονειρευόμαστε, αλλά το να μάθεις πώς να κάνεις υπομονή…" 

-περίπου έτσι κλείνει το έργο του Τσέχωφ, που δεν μπορείς να μην αγαπήσεις, να μην νιώσεις μέσα σου, να μη θες να σημειώσεις προτάσεις, να τις πάρεις μαζί σου και να τις μελετήσεις. Η σκηνοθετική ματιά του Κώστα Φιλίππογλου, που προσωπικά με αφήνει κάθε φορά εντυπωσιασμένη (κρίνοντας όχι μόνο από τον Γλάρο, αλλά και από τις προηγούμενες δουλειές του: Χάρτινα Λουλούδια, Μένγκελε, Τίρζα, Προμηθέας Δεσμώτης), εκθέτει τους ήρωες του έργου και παράλληλα τους αγκαλιάζει. Ίσως ένας πιο "ειδικός" μιλήσει για σωματικό θέατρο και εξηγήσει πώς επηρεάζει μια θεατρική παράσταση. Εγώ αισθάνθηκα τους ήρωες, είδα από την αδιαφορία και την πλήξη τους, μέχρι τον πόνο, την απελπισία, την ανασφάλεια και τη ματαιοδοξία τους. Τους είδα να ερωτεύονται μέχρι θανάτου, να μάχονται ο ένας τον άλλον, να απειλούν και να ικετεύουν. Τους είδα πεντακάθαρα. Τώρα αν αυτό ήταν λόγω μιας σωματικής προσέγγισης ή όχι, δεν το ξέρω. Αυτή η προσέγγιση πάντως που είδα, μου άρεσε. Να σημειώσω πως η Ναταλία Τσαλίκη με έχει παρασύρει στις θεατρικές επιλογές της τα τελευταία χρόνια, και κυρίως, μετά τον εξαιρετικό Γυάλινο κόσμο στο θέατρο Δημήτρης Χορν. Εξαιρετική όλη η ομάδα της παράστασης: Αλέξανδρος Λογοθέτης, Γιάννης Στεφόπουλος, Σοφία Γεωργοβασίλη, Ίριδα Μάρα, Γιάννης Καραούλης. 

2. Το Μυστήριο της Πολιτείας Χάμελιν - Θέατρο Πόρτα
Είναι βασισμένο στον Μαγικό Αυλό και την εξαφάνιση των παιδιών της πόλης Χάμελιν, υπό τους ήχους του αυλού. Το «Μυστήριο της Πολιτείας Χάμελιν» που παρουσιάζεται στο Θέατρο Πόρτα σε σκηνοθεσία του πάντα εξαιρετικού Θωμά Μοσχόπουλου και μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή (δεν τον ήξερα, αλλά οι μελωδίες του μου αποτυπώθηκαν στο μυαλό για μέρες), δεν είναι μια παιδική παράσταση. Δεν μπορώ να πω καν πως είναι μια παράσταση για παιδιά. Μπορείς να τη δεις κι εσύ που έχεις την ηλικία μου -απλά θα ήταν ιδανικό να έχεις μαζί σου ένα (τουλάχιστον) παιδί, γιατί θα το απολαύσετε και οι δύο περισσότερο. Θα ακούσετε ωραία μουσική ζωντανά στη σκηνή, θα δείτε ιστορία μέσα στην ιστορία και ήρωες που ενσαρκώνουν άλλους ήρωες και τελικά θα επιλέξετε ένα από τα τρία εναλλακτικά φινάλε που έχουν ετοιμάσει οι πρωταγωνιστές: ένα περιπετειώδες, ένα μυστηριώδες και ένα happy end (Το happy end μάλλον δεν πολυπροτιμάται τελευταία). Παίζουν (εξαιρετικά): Άννα Καλαϊτζίδου, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Χαρά Κότσαλη, Γιώργος Παπαγεωργίου, Σωκράτης Πατσίκας, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Ana Chifu

3. Κατερίνα του Α. Κορτώ - Θησείον Ένα θέατρο για τις Τέχνες 
«Ο γιος μου με βρήκε. Χαράματα Παρασκευής, πέντε μέρες πριν κλείσει τα εικοσιτέσσερα. Κατάλαβε πως είχα πεθάνει κι ας μην είχε αλλάξει τίποτα στον χώρο». 

Αν έχεις πολύ-πολύ ευαίσθητο στομάχι και θες να δεις κάτι τελείως ανάλαφρο ή να ξεκαρδιστείς στα γέλια, μην έρθεις εδώ. Και μην έρθεις επίσης, αν νομίζεις πως το θέατρο δεν επιδέχεται διαφορετικές εκδοχές, ερμηνείες ή αποτυπώσεις από τις "κλασικές" και καθιερωμένες. Αν δεν σου συμβαίνει τίποτα από τα δύο (που στο εύχομαι) μην τυχόν και χάσεις την "Κατερίνα" του Αυγούστου, του Γιώργου και της Λένας  -και λέω ότι "ανήκει" και στους τρεις γιατί το συναίσθημα που σου αφήνει η παράσταση αυτή όσο την παρακολουθείς αλλά και όταν τελειώνει, οφείλεται και στους τρεις. Στο κείμενο του Αυγούστου Κορτώ, βασισμένο στην αληθινή ιστορία της διπολικής μητέρας του που έδωσε τέλος στη ζωή της, στην ερμηνεία της Λένας Παπαληγούρα που όμοιά της δεν έχεις ξαναδεί, -τόσο πειστική και αληθινή που θες να τη ρωτήσεις "είσαι σίγουρη ότι όταν κλείνουν τα φώτα, είσαι καλά;"- και τη σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Νανούρη που εμπλέκεται στην παράσταση δίνοντας κυριολεκτικά και μεταφορικά φως στα σημεία που πρέπει. Κάπου μιλάει η Κατερίνα, σαν να ανακρίνεται, σαν να απολογείται, σαν να περιγράφει, να αφηγείται, να θυμάται απλά. Εκείνος την "φωτίζει", με συμπαραστάτη τον Λόλεκ που συνοδεύει μουσικά καθιστώντας τελικά απαραίτητη την παρουσία του.