Ο εξορκισμός

Αγαπητοί «Χ»,

Μετά από σημαντικό διάστημα σιωπής, κι ενώ η ζωή μου γέμισε με πολλούς «Ψ» και «Ω», αποφάσισα -μιας και ένα από τους λόγους που διατηρώ αυτό το blog, είναι για να μπορώ να εκφράζω αυτό που σκέφτομαι, όταν και όπως το σκέφτομαι- να σας πω τα εξής: 

Δύο φορές μέσα στην ίδια μέρα, δύο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά και ως προς τη σχέση τους με εμένα, άτομα, μου είπαν ότι είμαι "πολύ καλό παιδί" -θεωρώ πως πρόκειται για το υπέρτατο κοπλιμέντο, ειδικά όταν αυτοί που το εκφράζουν, το κάνουν ξαφνικά, αυθόρμητα, ειλικρινά, γιατί εκείνη τη στιγμή αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που τους ήρθε στο μυαλό. Και δεν το θεωρώ κοπλιμέντο μόνο όταν με αφορά -αυτό αναζητώ κι εκτιμώ κι εγώ στους άλλους: τον πραγματικά καλό εαυτό τους (ακόμη κι αν είναι και κάπως τρελός και παράξενος και ιδιαίτερος και εκνευριστικός και λίγο ασυνάρτητος, αλλά στη βάση του καλός).

Δεν ξέρω αν είμαι καλή. Θέλω, προσπαθώ. Εσείς, όμως, Αγαπητοί «Χ» με βαφτίσατε «κακιά». Και πολύ καλά κάνατε, γιατί μου δίνετε μία πολύ σημαντική αφορμή να θυμηθώ αυτό που μου λέγανε από μικρή: «Όταν ασχολούνται μαζί σου, αξίζεις». Είμαι μία κακιά με αξία λοιπόν. Ξέρετε κάτι; Αν ήθελα να εκφράσω μία δυσαρέσκεια που έχω απέναντί σας, κι αν με ενδιαφέρατε τόσο ώστε να την εκφράσω, θα το έκανα ευθέως. Δεν θα αναζητούσα ούτε ύπουλους τρόπους, ούτε τρίτα άτομα, τα οποία θα μεταφέρουν «με καλή πάντα διάθεση», τα λεγόμενά μου. Ειδικά όταν πρόκειται για πρόσωπα με τα οποία μοιράστηκα στιγμές, καταστάσεις, συζητήσεις, ώρες, μέρες, ή και χρόνια, θα ήταν τουλάχιστον δραματικό και γελοίο να υιοθετήσω τέτοιες συμπεριφορές. 

Αυτές, είναι συμπεριφορές που ανήκουν σε πρόσωπα και ομάδες, με τα οποία εγώ συγκρούομαι και όταν αυτό συμβαίνει, παίρνω το ευαίσθητο στομαχάκι μου και το κουβαδάκι μου και πάω σε άλλη παραλία.  

Όχι, δεν είναι η σύγκρουση που με ενοχλεί -είναι η ματαιότητά της, όταν εξ' αρχής γνωρίζω ότι για να συγκρουστείς με κάποιον πρέπει απαραίτητα: α) να εκτιμάς την άποψή του, τη γνώμη του, τη στάση του, τη φιλοσοφία του ή β) να είσαι "εν βρασμώ ψυχής", και να συγκρούεσαι απλά για τη φάση της σύγκρουσης, για την έντασή της. Εγώ δεν αισθάνομαι ούτε εκτίμηση, ούτε «βρασμό» στην ψυχή μου.

Α, κι ακόμη κάτι, αγαπητοί «Χ». Ναι, έκανα λάθος. Έκανα λάθος γιατί προσπαθούσα να χτίσω σχέσεις που πίστευα ότι βασίζονται στην πραγματική ειλικρίνεια, την αμοιβαιότητα και την αγάπη (μεγάλη λέξη, τεράστια λέξη) και πως δεν θα διαλύονταν ακόμη κι αν τις χώριζαν δεκάδες χιλιόμετρα, μία χώρα, ένας Ατλαντικός. Επειδή όμως διαλύθηκαν, και διαλύθηκαν πολύ γρήγορα, έως και ραγδαία βίαια αλλά και σίγουρα απλά, επιβεβαιώνοντας πως είχαν ως βάση τους την άμμο (το συμφέρον, την προσωρινή ικανοποίηση ή την επιβεβαίωση και την ανάγκη), μήπως θα ήταν καλό να αναθεωρήσετε την έννοια του καλού και του κακού παιδιού και να στρέψετε το δαχτυλάκι σας προς άλλη κατεύθυνση;   

Εγώ το έχω κάνει ήδη. 

Γι' αυτό, αντίο αγαπητοί Χ

ΥΓ: Όσοι απορείτε από πού πηγάζει ο τίτλος περί "εξορκισμού", είναι απλό: Όταν γράφω για όσα με βαραίνουν, τα ξορκίζω.