Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Eρωτικές Ιστορίες: Let go

Blue Valentine
Το έχω ξαναπεί (και ξαναγράψει): μερικές φορές πρέπει απλά να αφήσουμε το παρελθόν πίσω μας και να κοιτάξουμε μπροστά. Ή μάλλον, όλες τις φορές.

Το παρελθόν είναι ένα ακόμη μάθημα στο ημερολόγιο του μυαλού μας. Έφυγε, όμως. Πάει. Μόνο κερδισμένοι αξίζει να βγούμε από αυτό. Ούτε να το θυμόμαστε και να κλαίμε, ούτε να το εξιδανικεύουμε, ούτε να θέλουμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Κάπως έτσι γίνεται και με τα πρόσωπα του παρελθόντος. Πρέπει να φύγουν. Να μείνουν εκεί. Πόσες φορές κι εγώ γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα πίσω, πιστεύοντας πως θα δω -τι; κάποιο θαύμα;- μια καλύτερη εκδοχή αυτού που άφησα πίσω μου. Μα πόσο τραγικά λάθος έκανα. Όχι μόνο δεν υπήρξαν ποτέ βελτιωμένες εκδοχές, αλλά οι εικόνες ήταν έως και θολές, υπενθυμίζοντάς μου ότι είναι πια πολύ μακριά, πολύ.. Ακόμη κι αν το παρόν μας δυσαρεστεί, ακόμη κι αν δεν είναι αυτό που φανταζόμαστε ή θα θέλαμε ή ελπίζαμε πως θα έχουμε, ακόμη και τότε, μπορούμε μόνο να παλέψουμε για το καλύτερο αύριο. Όχι να ανοίξουμε ξεχασμένα σεντούκια, παραμυθιάζοντας τον εαυτό μας, λέγοντάς του πως κάπου εκεί, ανάμεσα στα παλιά μας αντικείμενα θα βρούμε κάτι καλύτερο από το τώρα. Κάτι στο οποίο χρωστάμε μια ακόμη ευκαιρία. Είναι σαν να θες να πετάξεις τον ωραίο σου μοντέρνο και μεγάλο καθρέφτη επειδή ράγισε ελάχιστα στη μια άκρη, για να επαναφέρεις έναν παλιό, σκονισμένο, θαμπό καθρέφτη, πιστεύοντας πως θα βλέπεις το είδωλό σου καλύτερα. Δεν γίνεται. Μπορείς όμως να επισκευάσεις τον καθρέφτη σου.
Why isn't love enough? (Closer)
Η Μ. και ο Σ. συναντήθηκαν σε ένα μέρος τυχαίο, αλλά σε timing κατάλληλο: πονεμένοι και οι δύο από το παρελθόν τους, παρασυρμένοι από παροδικούς δεσμούς και απογοητευμένοι. Όχι όμως τελείως. Ένα κομμάτι τους ήλπιζε ακόμη στην ύπαρξη του άλλου μισού και στην αγάπη που, επιτέλους, έρχεται κάποια στιγμή, και είναι σωστή. Τα κομμάτια του παζλ ενώθηκαν γρήγορα και παρά τις υπαρκτές (όπως σε όλες τις σχέσεις) δυσκολίες, γρήγορα βρέθηκαν να ζουν μαζί, να ονειρεύονται μαζί και να σκέφτονται πόσο τυχεροί υπήρξαν που ήρθε ο ένας στη ζωή του άλλου. Οι πόνοι του παρελθόντος έδειχναν πια γιατρεμένοι για τα καλά, ξεχασμένοι σχεδόν, αφημένοι στη λήθη. Η Μ. και ο Σ. βάδιζαν πια ευτυχισμένοι σε ένα δικό τους, καινούργιο μονοπάτι, μακριά από τα δύσβατα μονοπάτια που ξεχωριστά είχαν περπατήσει πριν. Ώσπου ο "πόνος" του Σ. μια μέρα επανήλθε, βρέθηκε μπροστά του ξανά, κι εκείνος κλήθηκε να τον αντιμετωπίσει και πάλι: ή να τον απορρίψει, σαν να μην τον είδε ποτέ, ή να λυγίσει. Και λύγισε. Και βγήκε από το κοινό μονοπάτι, νομίζοντας πως δεν ήταν το σωστό. Ενώ εκείνο, το παλιό, το πονεμένο, το απωθημένο, αυτό το μονοπάτι αξίζει ακόμη μια ευκαιρία. Κι όλα αυτά τα όνειρα; Οι στιγμές; Τα λόγια; Αυτό το μοίρασμα που ήρθε και έκλεισε τις πληγές τι ήταν; Ένα γιατρικό; Τι τέλος να δώσει κανείς σε αυτή την ιστορία; Να πει ότι ήταν ένα σύντομο ξέσπασμα που συνέπεσε με μια συνάντηση από το παρελθόν ή ότι ο πόνος τελικά είναι πιο ελκυστικός από την πραγματική ευτυχία; Ότι η Μ. και ο Σ. θα συνεχίσουν να περπατούν κρατώντας πιο σφιχτά τα χέρια τους ή η Μ. θα μείνει μόνη και ο Σ. κατ' επιλογήν θα ξαναπονέσει; 
Lust,Caution
PS: Οι ταινίες από τις οποίες διάλεξα τις εικόνες είναι μερικές από τις αγαπημένες μου ιστορίες αγάπης. Οι ήρωες του Blue Valentine προσπάθησαν αλλά δεν τα κατάφεραν, κι έτσι κράτησαν στο μυαλό τους τις καλές στιγμές τους και άφησαν το παρελθόν τους πίσω. Στο Closer η αγάπη δεν είναι αρκετή για να κρατήσει δύο ανθρώπους μαζί, γιατί υπάρχει και ο πόθος. Είναι όμως αυτή ευτυχία; Και στο Προσοχή, Πόθος (Lust, Caution), ο πόθος γίνεται έρωτας, όμως οι πράξεις των ηρώων καθοδηγούνται μέχρι τέλους από άλλα ένστικτα. Σωστό ή λάθος; 

Η αγάπη νικά. 
Το παρελθόν μένει πίσω. 
Just let go.

***Ο διάλογος περί του θέματος συνεχιζεται στο the-yellow-buses

8 σχόλια:

  1. Ανώνυμος14/1/13, 3:43 μ.μ.

    πολύ μου άρεσε!η αλήθεια είναι ότι κάνω κι εγώ το ίδιο λάθος κι όταν το παρόν δεν είναι καλό ψάχνω στο παρελθόν τις στιγμές που έζησα με κάποιους ανθρώπους,ακόμα κι αν με πόνεσαν,για να βρω εκεί το καλύτερο...πόσο λάθος!αλλά όλοι αυτό δεν κάνουν?σαν να μην πιστεύουν ότι αύριο,στην επόμενη γωνία σε περιμένει κάτι καλύτερο και πρέπει να ξεθάβεις και να αναμοχλεύεις τα περασμένα και να σκέφτεσαι''μήπως με τον ...θα ήμουν ευτυχισμένη?μήπως έκανα λάθος που δεν του έδωσα ευκαιρία??θα μ' αγαπήσει άλλος όπως αυτός?''και άλλα τέτοια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Ανώνυμε και σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου!
      Η αλήθεια είναι ότι δεν πιστεύω πως το κάνουμε όλοι. Γιατί απλούστατα ΣΠΑΝΙΑ η απάντηση στα ερωτήματα "μήπως έκανα λάθος που δεν έδωσα ευκαιρία", "μήπως περνούσα καλύτερα με τον/την πρώην" ή "μήπως δεν μαγαπήσει άλλος/η έτσι" είναι ναι. Συνήθως η απάντηση είναι ΟΧΙ. Αν άξιζε κάποιος την ευκαιρία, θα την είχε, κι αν μας έκανε ευτυχισμένους θα ήμασταν μαζί του. κι αν μας αγαπούσε τόσο πολύ, πάλι θα είχε βρεθεί άκρη. Άρα, για να έχουμε φύγει, σημαίνει πως κάτι από αυτά δεν υπήρχε.

      Διαγραφή
  2. Συμφωνώ με τον Ανώνυμο, έτσι γίνεται. Επειδή, όπως λέει, δεν πιστεύουμε ότι στην επόμενη γωνία, ώρα, υπάρχει κάτι καλύτερο που μας περιμένει, που μας αξίζει. Είναι η ανασφάλειά μας, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, η έλλειψη εκτίμησης και αγάπης προς τον εαυτό μας που μας κάνει να αφήνουμε αυτές τις ελλείψεις να παίζουν το ρόλο του "κακού" (κακοτυχίας, ατυχίας) στη ζωή μας. Και ως συγγραφέας το κατανοώ, επειδή κι εμείς οι συγγραφείς "τρεφόμαστε" από τέτοιες καταστάσεις για να πλάσουμε χαρακτήρες.

    Συμφωνώ όμως και με τη Ναταλία, που εδώ αντιπροσωπεύει την υγιή, ζωντανή, αγωνιστική και εν τέλει ωφέλιμη για τον καθένα ξεχωριστά αντίληψη. Είναι οι σκέψεις που πρέπει να κάνουμε, τα ερωτήματα που πρέπει να θέσουμε, όταν βρεθούμε σε μια τέτοια κατάσταση. Και τότε απομένει ένα και μόνο ερώτημα που αφορά μονάχα στο παρόν: Τι δεν πάει καλά, τώρα, μ' αυτόν τον άνθρωπο, με μένα;

    Όλα στη ζωή είναι, κι ο καθένας έχει το δικό του χωροχρόνο ωριμότητας.

    Αγγελική

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ κι εσένα, Angie, που μοιράζεσαι τόσο ωραίες και βαθιές σκέψεις στο σχόλιό σου!!! Χαίρομαι που ένα μικρό ποστ γίνεται πηγή διαλόγου και σκέψεων! Κι εγώ, όπως είπα, πιστεύω πως όλοι πιστεύουμε κατά καιρούς ότι το παρελθόν είναι ως και ιδανικό, αλλά το θαύματα γίνονται στο μέλλον!

      Διαγραφή
  3. You are right Natalia...let the past go...everytime,it"s gone,you can"t change it so why dwell on it,forget the bad,remember the good.
    Believe me,there will come a time when you don"t even remember it at all.
    Live for today,not the past and not the future.
    Yesterday is today"s past,today is tomorrow"s past and tomorrow is today"s future.
    I read that somewhere!! love it!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Loved it, too! I love certain things from my past, especially childhood memories and my travels around Europe. of course, every experience counts, but i feel we don't have to bring them back, but create new!!!!

      Διαγραφή
  4. μελανουρι27/2/13, 12:10 π.μ.

    Ποσο μα ποσο με εκφραζεις! Περνω αυτη φη φαση εδω και 4 μηνες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. μα όλοι την έχουμε περάσει.. τη γνώμη μου τη διαβάζεις, ας μην την επαναλάβω... let go. αν κάτι από το παρελθόν μπαίνει χωρίς λόγο στο δρόμο σου, απλά σου κρύβει το μέλλον..

      Διαγραφή

Write me your comments