just the way you look tonight

Γύρισα σπίτι. Είναι Παρασκευή.

Εάν δεν δούλευα επί 5 χρόνια σε περιοδικά που επιβιώνουν χάρη στο κουτσομπολιό (προσπάθησα πολλές φορές να απαντήσω σε πολύ κόσμο πως όχι, δεν είναι κουτσομπολίστικο, είναι lifestyle έντυπο, αφορά τους celebrities και διάφορα τέτοια, αστεία) θα έβριζα με πολύ μεγάλη άνεση, χαρά και ανακούφηση αυτούς τους άτιμους κουτσομπόληδες και θα τους έστελνα στο διάολο.
Όχι, συνήθως δεν βρίζω. Ούτε στο τιμόνι. Καμιά φορά, ίσως.

Γιατί αν ένα πράγμα μπορεί να με αποσυντονίσει και να μου κλονίσει τις ισορροπίες μου, είναι το κουτσομπολιό. Το κακό κουτσομπολιό. Γιατί, υπάρχει και καλό; Υπάρχει το αδιάφορο. Αυτό στο οποίο με έναν τρόπο συμμετέχουμε όλοι, αυτό της απλής παράθεσης των γεγονότων, όπως "το έμαθες ότι ο Χ και ο Ψ είναι ζευγάρι;" που ενίοτε συνοδεύεται και από κάποια σχόλια του τύπου "αυτός είναι άσχημος, τι του βρήκε;". Αυτά τα σαχλά που δεν μπορούμε (και δεν θέλουμε) να αποφύγουμε στην καθημερινότητά μας, και χωρίς τα οποία πολλοί δεν βρίσκουν καν θέμα συζήτησης. Αυτά δεν με ενοχλούν. Η κακία, όμως, και η υποκρισία, με τσακίζουν.

(Δεν ξέρω πώς γίνεται σε αυτό το blog και επιστρέφω μόνο όταν κάτι με έχει ενοχλήσει πολύ)

Συνήθως νταντεύω πολύ τον εαυτό μου, συχνότερα τον μαλώνω και τις περισσότερες φορές τον οδηγώ στην άμυνα και την επίθεση για να σταθεί όρθιος μπροστά στις "κατηγορίες". Δεν τον κανακεύω, όμως, χωρίς λόγο. Δέχομαι τις απόψεις, αντιμιλάω, ακούω την κριτική, ξανααντιμιλάω, αλλά ακούω. Αλήθεια. Τουλάχιστον δεν θέλω να κάνω αυτό που δεν θέλω να μου κάνουν. Είναι τόσο απλό. Μου το έλεγε η μαμά μου από παιδί και το ακολουθώ. Δεν θέλει πολύ προστακτική, έτσι μου βγαίνει.

Δεν δέχομαι το κουτσομπολιό που πηγάζει από τη ζήλεια, αυτό που μπορεί να με οδηγήσει ακόμη και στο ξεμάλλιασμα, ενώ δεν το έχω κάνει ποτέ, αυτό που κάποια μέρα θέλω και πρέπει να μου ξυπνήσει την κυρά-Κατίνα που κρύβω μέσα μου, η οποία θα τα κάνει όλα μπουρδέλο (ουπς, σόρι) και θα βουλώσει τα στόματα γιατί έτσι γουστάρει.

Ξέρεις τι σημαίνει, άτομα με τα οποία μοιράστηκες το ίδιο περιβάλλον επί χρόνια, που τους χαμογελούσες και το πίστευες, που τους έλεγες την ειλικρινή άποψή σου στα προβλήματά τους, που συμπορευόσουν σε ένα ταξίδι εμπειριών και εικόνων, να σε χτυπούν με τα λόγια (φυσικά, όταν δεν είσαι μπροστά για να απαντήσεις); Δεν είναι ότι είμαι κλαψιάρα, ούτε ζω στα ροζ συννεφάκια.

Στον δικό μου κόσμο, όμως, η αλήθεια, η ειλικρίνεια και η σταθερότητα σε αυτό που είμαι και πιστεύω, στις αξίες που υποστηρίζω και ακολουθώ και στους ανθρώπους που επιλέγω και συναναστρέφομαι, είναι ό, τι καλύτερο μπορώ να κάνω για να κοιμάμαι ήσυχη το βράδυ. 

Ας πούμε ότι το κάνω για την πάρτη μου κι εγώ. Για να κοιμάμαι καλά. Εχτές πήγα στο θέατρο "Ιλίσια Ντενίση" και είδα το "Θαυματοποιό" (εγώ και άλλοι 29 άνθρωποι). Τι ωραία που θα ήταν να γίνονταν θαύματα. Καμιά φορά σκέφτομαι -αφελώς και με παιδικότητα που δεν μου αρμόζει πια- ότι αν μπορούσα να ζητήσω κάτι, θα ήταν να διαβάζω τις σκέψεις των άλλων. Να ξέρω πότε με αγαπούν κ πότε όχι. Πότε με βρίζουν και πότε με θαυμάζουν. Τι βαρετό όμως που θα ήταν να τα ξέρεις όλα. Και τι απογοητευτικό, ταυτόχρονα, να συνειδητοποιείς ότι οι περισσότεροι ΔΕΝ ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΝ και ΔΕΝ ΣΕ ΘΑΥΜΑΖΟΥΝ.



Ξέρετε κάτι; Ούτε καν ο θαυματοποιός δεν πίστευε στα θαύματα.