Μεσάνυχτα

Έβλεπα Iron Man στην τι βι, αρνούμενη πεισματικά να παρακολουθήσω τα κανάλια που προβάλλουν σόου και ριάλιτι. Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ. Ο γόης, το κακό παιδί που έκανε comeback ενώ είχε πιάσει πάτο λόγω εξαρτήσεων και φυλακίσεων. Το λάπτοπ ανοιχτό. Στο facebook έλαβα ένα μήνυμα από έναν γνωστό, ο οποίος με ξέρει ελάχιστα -γνωστός, λέμε, απλά γνωστός-, και θέλησε με ειρωνεία να μάθει πώς δεν βαριέμαι να αναναιώνω με ποστ τη σελίδα μου και να βγάζω φωτογραφίες, υποστηρίζοντας ότι δεν έχω ζωή, ενώ είμαι ξύπνια κοπέλα, και έχω κολλήσει με το fb.

Αν τον είχα μπροστά μου, μπορεί να είχαμε πιαστεί μαλλί με μαλλί. Στη συνέχεια σκέφτηκα πως είχε σε ένα μέρος δίκιο. Γιατί αν δεν υπήρχε το fb και δεν είχα δώσει την δυνατότητα σε αυτόν, όπως και σε πολλούς άλλους, να παρατηρούν καθημερινά τι κάνω και πόσες φωτογραφίες ανεβάζω -με τους πραγματικούς μου φίλους, από την πραγματική μου ζωή-, δεν θα μπορούσε να πει λέξη για μένα.

Θα ήταν ένας απλός γνωστός. 

Και δεν με πειράζει η λέξη, γιατί καθένας έχει την άποψή του. Με πειράζει ο τρόπος, το θράσος, η άνεση που μπορεί να αποκτήσει κανείς και να σχολιάσει οτιδήποτε του κατέβει στο κεφάλι, καταφέρνοντας στο φινάλε να δείξει πως εκείνος δεν έχει ζωή και προτιμά να ασχολείται με το τι κάνουν οι άλλοι.

Τι ωραίο βράδυ Κυριακής. Βροχή έξω. Ησυχία. Μία ταινία δράσης με την ελάχιστη -απαραίτητη πάντα- δόση ερωτισμού μεταξύ του ήρωα και του κοριτσιού του, χωρίς το οποίο δεν θα ήταν εκεί που είναι, γιατί εκείνη είναι ο αφανής ήρωας και ο μοναδικός άνθρωπος στη ζωή του. Μία βραδιά που δεν απαιτούσε πολύ σκέψη και προβληματισμό. Απλά χαλάρωση και απόλαυση.

Ουφ.

Ακόμη και η διαδικτυακή κοινότητα θέλει επιλεκτικότητα. Θέλει λίγους και καλούς. Δεν γίνεται να ανεβάζεις αποσπάσματα από τη μελωδία της ευτυχίας, ή τους αγαπημένους σου διαλόγους από ταινίες, όπως αυτός μεταξύ του Τζουντ Λο και του Μάικλ Κέιν στο Sleuth (-What kind of parts do you play? -Killers, mostly. Sex maniacs. Perverts) και κάποιος εκεί έξω, στον οποίο στην τελική δεν απευθύνεσαι, να στο χαλάει, έτσι απλά.

Oh, shit.

Αυτός θα ήταν ένας καλός λόγος για να διαγραφώ από το fb. Ναι, ναι, θα ήταν επαρκής.

Ή να διαγράψω, γενικά, από τη ζωή μου, όσους μου τη χαλάνε. Γιατί μπορώ.