Υπάρχει Συνέχεια

Οι σκέψεις του τελευταίου τριμήνου ήταν οι πιο περίπλοκες, ενίοτε οι πιο απαισιόδοξες, οι πιο τρελές, οι πιο ανεξέλεγκτες που έχω κάνει ποτέ.

Ευτυχώς, για τις πράξεις μου, δεν θα χρησιμοποιούσα ακριβώς τους ίδιους χαρακτηρισμούς. Αναρωτιόμουν.. Πώς γίνεται να ισορροπήσεις ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, σε αυτά που είχες και αυτά (τα πολύ λιγότερα) που έχεις; Πώς να ταιριάξεις τα όνειρά σου με την γενικότερη κατάσταση της χώρας και της κοινωνίας μας που (σχεδόν) απαγορεύει την είσοδο στους ονειροπόλους; Πώς να αποδεχτείς πως στη θέση της εξέλιξης, το πιθανότερο (στην καλύτερη περίπτωση) είναι να μπει η σταθερότητα; Η πλήρης σταθερότητα. Ούτε μπροστά, ούτε πίσω. (Είπα, στην καλύτερη περίπτωση..) Και μέσα σε όλα αυτά, αδιάκριτα εισέρχονταν στο μυαλό μου σκέψεις παραίτησης, εγκατάλειψης των πάντων, και της χώρας μας μαζί. Και στο αποκορύφωμα όλων αυτών, οι μικρές, χαριτωμένες (χαχα!), ανεπιθύμητες κρίσεις πανικού. Ποια είμαι; Πού πάω; Τι στόχο  και τι νόημα έχει η σημερινή μου ημέρα; Φοβάμαι. Για έναν άνθρωπο που χαρακτηρίζεται από τον διαρκή δυναμισμό και την ακατάπαυστη προσδοκία της επόμενης όμορφης στιγμής της ημέρας, αυτό ήταν μάλλον ένα βαρύ πλήγμα.

Αποφάσισα να κάνω κάτι που θεωρούσα πολύ δύσκολο, κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ σε μεγάλο βαθμό: Υπομονή.

Δεν ήμουν μόνη, δεν είμαι μόνη (έχω γράψει ξανά για την Ασπίδα Προστασίας μου, ε;), δεν κατέρρεε μόνο ο δικός μου κόσμος. Εξάλλου, ο μικρός μου πλανήτης, όπως του Μικρού Πρίγκηπα, εξακολουθούσε να αποτελείται από τους ανθρώπους που έχω και με έχουν εξημερώσει, από αυτούς που είναι μοναδικοί στον κόσμο αυτό, τον άσχημο, τον σκληρό, τον πληγωμένο. Αυτοί, λοιπόν, οι αγαπημένοι μου με έπεισαν χωρίς λόγια (αλλά και με λόγια, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής) ότι η υπομονή θα ήταν ο καλύτερος σύμμαχός μου. Σύμμαχοι έγιναν και όλοι μου οι συνάδελφοι, αυτοί με τους οποίους μοιραζόμουν τις περισσότερες ώρες της ημέρας, τις πιο πολλές σκέψεις και τα άγχη για το αύριο και το μέλλον της εταιρίας που εργαζόμασταν αλλά το δικό μας, του καθενός ξεχωριστά. Ναι, είναι αλήθεια, ο δεύτερος αυτός πλανήτης μας (ο επαγγελματικός), κατέρρευσε. Δεν άντεξε τα "πυρά" του νέου συστήματος, δεν άντεξε ούτε καν το δικό μας βάρος, κι ας τον στηρίζαμε μέχρι τέλους, κι ας φροντίζαμε να επιβιώσει.       

   

Κάποιοι υπήρξαν πιο τυχεροί -ανάμεσά τους κι εγώ- ή πιο ικανοί, ή πιο απαραίτητοι στον μικρόκοσμό τους. Ή απλά έτσι ήταν γραφτό να έρθουν τα πράγματα.

Εμείς λοιπόν, βρεθήκαμε σε μία άλλη οικογένεια -κι ας μας λείπει και η παλιά!-, σε ένα καινούργιο περιβάλλον, σε μία νέα πραγματικότητα που απαιτεί προσαρμογή, αφοσίωση, νέα θεμέλια και νέους στόχους. Ήρθαμε ακόμη πιο κοντά, μας αισθάνθηκα πιο αγαπημένους, πιο δεμένους από ποτέ. Καθένας μας ξεχωριστά, αλλά και όλοι μαζί συνειδητοποιήσαμε πως δεν υπάρχει τίποτα πιο ικανοποιητικό από την αίσθηση της νίκης, της επιβίωσης, της σωτηρίας, της συνέχειας...

ΥΠΑΡΧΕΙ Συνέχεια.