Frozen: Theater Number 22

Από τις 22 μέχρι στιγμής παραστάσεις που έχω δει αυτή τη χρονιά/ σαιζόν, το Frozen (η πρώτη θεατρική παράσταση του Πάνου Κοκκινόπουλου) περιλαμβάνεται στην πρώτη πεντάδα. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, συνειδητοποίησα ότι τα έργα που έχω ξεχωρίσει φέτος αγγίζουν το καθένα μία πλευρά της ζωής μου, ξεκάθαρα. Το επάγγελμά μου (Η Συνέντευξη), τους οικογενειακούς δεσμούς (Ο Γυάλινος Κόσμος), τον έρωτα που θες να σε ελευθερώνει και να σε φυλακίζει ταυτόχρονα (Κατάδικός μου). Και πιο ειδικά, τη σχέση μιας κόρης με τη μαμά της (Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει) ή την προσπάθεια όλων μας να ξεφύγουμε από μία κατάσταση που οι ίδιοι επιλέξαμε (Κόκκινα Φανάρια). 

Το Frozen ήρθε να καλύψει αυτό το κομμάτι μου που αγαπά το μυστήριο, την εξιχνίαση και την αποκάλυψη της αλήθειας, μα κυρίως, τη συγχώρεση, με την οποία οι σχέσεις μας είναι ακόμη περίπλοκες. Σε αυτή την παράσταση, το θέμα της συγχώρεσης αφορά μία μάνα (Παναγιώτα Βλαντή) και τον απαγωγέα/ βιαστή/ δολοφόνο της κόρης της (Αντώνης Καρυστινός) -είναι πολύ σκληρό, πολύ συγκεκριμένο, πολύ πονεμένο αυτό το θέμα. Κι ανάμεσά τους μία ψυχίατρος (Μαρία Καλλιμάνη) η οποία προσπαθεί να επιβεβαιώσει (;) πως κανένας δεν είναι πραγματικά κακός και πως όλες οι κακές πράξεις είναι αποτέλεσμα κακοποίησης -ψυχικής ή σωματικής- στην παιδική ηλικία, πως οι δολοφόνοι δεν είναι κακοί γιατί απλά δεν έχουν συναίσθηση τι κάνουν. Κι αυτός, ο συγκεκριμένος δολοφόνος, δεν μετανιώνει, γιατί δεν βρίσκει λόγο να μετανιώσει, δεν καταλαβαίνει καν την έννοια της μετάνοιας. 

Δεν χρειάζεται να είσαι μάνα για να νιώσεις ταύτιση με την ηρωίδα. Αρκεί να έχεις βιώσει την απώλεια. Αρκεί να έχεις έρθεις αντιμέτωπος/η με το θέμα της συγχώρεσης και ο μισός σου εαυτός να λέει πως δεν θα συγχωρήσεις ποτέ αυτό που σου έκαναν και ο άλλος μισός να σου λέει πως αν συγχωρήσεις, θα λυτρωθείς. Συνήθως αναφέρομαι στη συγχώρεση για καταστάσεις πολύ πιο απλές από αυτή που θίγει το έργο (προφανώς). Για μία άσχημη συμπεριφορά, για μία προδοσία φίλου ή συντρόφου, για μία διάψευση προσδοκιών. Ακόμη κι εκεί, δυσκολεύομαι να συγχωρέσω -πόσο μάλλον, σε μία κατάσταση τόσο τραγική. Πολλές φορές, ως δημοσιογράφος όταν ρωτάω κάποιον "συγχωρείς;" συνήθως η απάντηση είναι "ναι". Σας το δηλώνω, μετά από αυτή την παράσταση, δεν θα ξανακάνω αυτή την ερώτηση. Η πραγματική έννοια της συγχώρεσης φαίνεται σε μια πραγματικά δύσκολη κατάσταση που εύχομαι κανείς να μην βιώσει.  

Διαβάστε μερικά  από όσα μας είπαν οι δύο από τους πρωταγωνιστές, Αντώνης Καρυστινός και Παναγιώτα Βλαντή (και χρησιμοποιώ πληθυντικό, γιατί συνεργάστηκα με τον συνάδελφο και φίλο Αστέρη)


Αντώνης Καρυστινός: "Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να 'δικαιολογήσω' τον χαρακτήρα που υποδύομαι. Δεν μπορείς να δικαιολογήσεις έναν δολοφόνο. Εγώ δεν δικαιολογώ όποιον συμπεριφέρεται με βία οποιασδήποτε μορφής. Απλά θίγονται προβληματισμοί σχετικά με το καλό και το κακό, με τους ηθικούς κανόνες μιας κοινωνίας. Ο άνθρωπος αυτός δεν έχει συναίσθηση του τι κάνει, δεν μπορείς ούτε να τον συγχωρέσεις, ούτε να τον καταδικάσεις". 

Παναγιώτα Βλαντή: "Ήταν δύσκολος ρόλος γιατί δεν ήθελα να βγει μελό. Ήθελα να βγει ο πόνος, αλλά να μην προκαλεί συνέχεια κλάμα. Ευτυχώς το έργο έχει χιούμορ και αυτό το βοήθησε πολύ. Ήταν μια μεγάλη πρόκληση για μένα και σαν γυναίκα, λόγω της μητρότητας, το θέμα αυτό 'κλωτσάει' μέσα μου. Επίσης, δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με την απώλεια, με το θάνατο. Παρόλα αυτά, για μένα κάθε ρόλος είναι δουλειά. Μετά το χειροκρότημα, ο ρόλος τελειώνει εκεί και είμαι πάντα η Παναγιώτα. Δεν μεταφέρω το ρόλο μου στο καμαρίνι".  

Frozen: Θέατρο Αγγέλων Βήμα, Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια 

Δείτε ακόμη σχόλια και σκέψεις για τις παραστάσεις:

Ο Γυάλινος Κόσμος

Τα Κόκκινα Φανάρια

Η Συνέντευξη

Κατάδικός μου

Fame

Δε Μ' αγαπάς. Μ' αγαπάς.

Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει

Χάρτινα Λουλούδια
Οι πιο δυνατές