Number 100

Όταν ξέρεις ότι γράφεις το εκατοστό σου post, εντελώς συμπτωματικά, για μερικά δευτερόλεπτα δεν ξέρεις τι να γράψεις, πώς να το ξεκινήσεις, πώς να περιγράψεις έστω τη χαρά σου, η οποία είναι μεγαλύτερη που κατάφερες να φτάσεις στον αριθμό 100, παρά για το ίδιο το περιεχόμενο του post. Παρ' όλα αυτά, έχω να σας διηγηθώ μια ιστορία... Μια ιστορία που της αρμόζει μόνο ο αριθμός 100. Κι αυτό, γιατί αφορά μία καρδιά που πολλές φορές σκορπίστηκε σε 100 κομμάτια και πάντα συναρμολογήθηκε εκ νέου. Και όχι, δεν ήταν μια πολύ ευαίσθητη καρδιά που πληγωνόταν ή γινόταν κομμάτια δυο φορές την ημέρα. Ήταν μια καρδιά που, ας πούμε ότι της άρεσε να δοκιμάζει τα όριά της, να βλέπει πόσους μπορεί να χωρέσει μέσα της και μέχρι πού μπορείς να την πειράξεις χωρίς να αντιδράσει. Κάπως έτσι -στα όρια- γίνονται οι "εκρήξεις", άλλωστε.  


1. 
Ήταν ένα απλό, καθημερινό βράδυ. Ήρεμο έξω, άγριο μέσα της. Ανυπόμονη, βιαστική, σαν κάτι να περίμενε που ούτε η ίδια δεν (ανα)γνώριζε. Πρώην πονεμένη και πληγωμένη και πλέον πιο συνειδητοποιημένη, κι όμως ακόμη (πάντα) ανοιχτή σε νέες εμπειρίες. Ή τουλάχιστον αυτό ήθελε να δείχνει. Μέσα σε μια μεγάλη παρέα, ανάμεσα σε φίλους και καινούργια πρόσωπα, με δυνατή μουσική και χαμηλό φωτισμό, ένα βλέμμα ήταν αρκετό για να παγώσει το χρόνο. Και μετά από αυτό το τόσο μικρό, παγωμένο χρονικό διάστημα, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Μια κουβέντα που ξεκινάει, στην αρχή με χιούμορ και γέλια και συνεχίζει με σοβαρότητα, προσήλωση, ενδιαφέρον, ώσπου να καταλήξει στην τρυφερότητα. Κι άλλα λόγια... Λόγια που φαντάζουν ειπωμένα την κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο μέρος, στο κατάλληλο άτομο. Λόγια σαν αυτά ήθελε να ακούσει προκειμένου να βεβαιωθεί ότι ακόμη μία παρόρμηση θα άξιζε τον κόπο. Μα ποιον ήθελε να ξεγελάσει; 
Όλα ήταν διαφορετικά το επόμενο πρωί. Ούτε πεταλούδες στο στομάχι αισθανόταν, ούτε ότι είχε σκαρφαλώσει στις Άλπεις, ούτε καν ότι είχε κάτι να πει, πέραν της τυπικής καλημέρας. Μα, από κάτι τέτοιες στιγμές αρχίζουν οι ρωγμές στις καρδιές... Και πού είναι όλα αυτά τα λόγια που φάνταζαν ιδανικά; Και πού είναι αυτό το διαπεραστικό βλέμμα που θα πάγωνε το χρόνο; Ποιος είπε τα περισσότερα παραμύθια: εκείνος, για να περάσει το βράδυ του μαζί της ή εκείνη στον εαυτό της για να νιώσει (πιο) ζωντανή; 

0. 
Μια άλλη φορά, αυτή, η ίδια καρδιά παραλίγο να φτάσει στο μηδέν. Και πάλι, μια στιγμιαία παρόρμηση ήταν εκείνη που θα αναλάβει το "φταίξιμο". Ένα 'γιατί όχι;', που σήμερα το ακούει και θέλει να φύγει τρέχοντας. Όλα έχουν ένα γιατί. Και όλες οι επιλογές έχουν μπροστά τους ένα ναι και ένα όχι. Μπροστά σε ένα τέτοιο ναι ή όχι, επέλεξε το ναι. Και αφέθηκε σε μια ερωτική ιστορία, σαν παράσταση που είχε μόνο μία πράξη. Τον γνώρισε στο εξωτερικό, σε ένα πολύ βιαστικό, μοναχικό ταξίδι που χρωστούσε στον εαυτό της και που ποτέ δεν μετάνιωσε που έκανε, ανεξάρτητα από τα όσα συνέβησαν, γιατί όσο το ζούσε, ένιωθε πραγματικά ευτυχισμένη... Κι αυτή η γνωριμία περιστρέφεται γύρω από ματιές, ενέργειες, χημεία, τα άστρα, τη μοίρα, το σύμπαν που συνομωτεί. Αυτά. Αξίζει, όμως, για μία νύχτα πάθους να γίνεις το τρίτο πρόσωπο μιας σχέσης; Αξίζει να μπεις έστω στη διαδικασία να σκέφτεσαι έναν αλλού δοσμένο άνθρωπο; Να φαντάζεσαι, χωρίς να έχει νόημα κανένα, τον εαυτό σου δίπλα του, στη θέση κάποιας άλλης, η οποία εκείνη τη στιγμή μπορεί να του ετοιμάζει ένα ρομαντικό δείπνο ή να έχει βγει στα μαγαζιά για να βρει την αγαπημένη του μπλούζα. Όχι, δεν αξίζει.  

0. 
Κι επειδή μόνο όταν φτάσεις στο μηδέν μπορείς να πάρεις φόρα και να αρχίσεις πάλι να μετράς προς τα πάνω, η καρδιά που συζητάμε, πήρε κι άλλες παράτολμες κι αβίαστες αποφάσεις, και έπεσε και σηκώθηκε και έσπασε σε ακόμη περισσότερα κομμάτια και είδε πως όσο τραβάς το σκοινί, τόσο περισσότερες είναι οι πιθανότητες να κοπεί. Και ερωτεύτηκε κι εκείνη πραγματικά, και αφέθηκε, και δόθηκε, και ένιωσε ολόκληρη. Και μετά το τέλος κι αυτού του κύκλου, ξανά μόνη, ανικανοποίητη, μισή, ξεκίνησε πάλι το ταξίδι της εξερεύνησης του εαυτού της και των άλλων, από την αρχή... 

*Movies: The End of the Affair, Unfaithful, Henry & June.