27 χρόνια πίσω, λίγο μετά το Πολυτεχνείο

Στις 17 Νοεμβρίου είναι η επέτειος του Πολυτεχνείου. 

Παραλίγο να γεννηθώ εκείνο το βράδυ.

Τελικά, γεννήθηκα τα ξημερώματα της 18ης Νοεμβρίου. Τρία λεπτά μετά τη δίδυμη αδερφή μου. Η μαμά μου λέει ότι το πρωί της 17ης Νοεμβρίου 1985 -ημέρα Κυριακή- έσπασαν τα νερά. Ο γιατρός είπε ότι δεν είναι πολλά τα νερά κι ότι μπορούσε να περιμένει. Το απόγευμα, κατά τις 5 η ώρα, ο γιατρός αποφάσισε ότι ήταν ώρα να μεταφερθεί στο μαιευτήριο να γεννήσει τα διδυμάκια της. Την βάλανε στο ασθενοφόρο. Μαζί ήταν η συχωρεμένη η γιαγιά μου. Ο μπαμπάς μου -στο αυτοκίνητο-, δεν οδηγούσε, γιατί έτρεμαν τα πόδια του. Οδηγούσε ο θείος μου. Ο δεύτερος μπαμπάς μου.

Από τον Ασπρόπυργο και μετά, ακινητοποιήθηκαν στην κίνηση εξαιτίας των διαδηλώσεων και των πορειών διαμαρτυρίας. (Εμείς μέσα στην κοιλιά, περιμέναμε να βγούμε, να δουμε το φως μέσα σε αυτή τη φασαρία).

Φτάσανε στις 8:30 το βράδυ. Στο "ΗΡΑ", στο Χολαργό.

Ήταν όλα έτοιμα για το χειρουργείο -ξέρανε ότι θα γινόταν καισαρική, κατά πάσα πιθανότητα, λόγω της δίδυμης κύησης. Κατά τις 2 το πρωί, την οδήγησαν στο χειρουργείο. Η Σταυρούλα γεννήθηκε στις 3. Εγώ, μετά από 3 λεπτά. Οι γονείς μου δεν ήξεραν ότι ήμουν κοριτσάκι. Δεν φαινόταν. Ήταν έκπληξη. Οι γιατροί είχαν πει ότι θα είμαστε ένα κι ένα, γιατί οι παλμοί οι δικοί μου ήταν πιο αδύναμοι και λένε ότι του αγοριού είναι πιο αδύναμοι από του κοριτσιού.

Γεννηθήκαμε πρόωρα. Σκορπιοί, με ωροσκόπο Ζυγό.

Η μαμά μου λέει ότι ήμουν ένα υγιειέστατο και ζωηρό μωρό που όμως έπρεπε να μπω στη θερμοκοιτίδα γιατί ήμουν ελλειποβαρές. Το κεφάλι μου ήταν ζουπηγμένο γιατί η Σταυρούλα καθόταν επάνω μου μέσα στην κοιλιά. Η μαμά μου είχε ήδη σκεφτεί πως σε περίπτωση που μου μείνει ελάττωμα, θα μου έκανε περμανάντ όταν μεγαλώσω και θα φούντωναν τα μαλλιά από την πλευρά του "ελαττώματος". Η Σταυρούλα είχε πολλά μαύρα μαλλιά. Εγώ ήμουν καραφλό μωρό -τρεις μακριές ξανθές τρίχες- τις είχαν μετρήσει οι γονείς.

Μία φίλη λέει ότι ήμουν το πιο άσχημο μωρό που είχε δει.

Κάθε χρόνο, βάζω τη μαμά μου να θυμηθεί την ίδια ιστορία. Και μετά τη μαλώνω όταν κλαίει.

"Ουφ. Πάλι κλαις; Δεν βαρέθηκες; Σταμάτα". Όχι, δεν βαρέθηκε. Ούτε θα βαρεθεί.

Ευτυχώς...

xxx