Εσύ, πού πιστεύεις;

Μια Κυριακάτικη βόλτα σε ένα γαλήνιο μέρος, ένα Μοναστήρι, έξω από το Λουτράκι (για εσάς που γνωρίζετε, αναφέρομαι στον Όσιο Πατάπιο), μια σχεδόν καθιερωμένη ετήσια επίσκεψη, έτσι στα μέσα του Φθινοπώρου ή στις αρχές του Χειμώνα, που φέτος αργεί. Αργεί πολύ. Μια βόλτα που θυμάμαι να κάνω από παιδί με την οικογένειά μου, να αγναντεύω από ψηλά την πόλη, τη θάλασσα, το πράσινο βουνό, να αγοράζω συχνά μικρά φυλαχτά (από το κακό, από το μάτι, από την αρνητική ενέργεια) και να δοκιμάζω τις αντοχές μου στα δεκάδες σκαλοπάτια που μεσολαβούν από το δρόμο, μέχρι τον προαύλιο χώρο του μοναστηρίου...   

 Και προσεύχομαι. Πάντα. Στο καλό... Σε ό, τι καλό υπάρχει εκεί έξω, σε ό, τι όμορφο, σε ό, τι μπορεί να φέρει μηνύματα αγάπης, ηρεμίας και ευτυχίας. Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται Θεός, ή ενέργεια, ή άστρο φωτεινό, πάντως σίγουρα, αν το πιστεύεις πολύ, θα σε ακούσει, θα φανεί... Έμαθα να πιστεύω ακόμη και στην ίδια την έννοια της πίστης. Και φυσικά, στην αφοσίωση στον καλό σκοπό, στην αγάπη την αληθινή, στην οικογένεια, την ουσιαστική προσπάθεια, στην (αλληλο)υποστήριξη, στην αλήθεια, στην ειλικρίνεια, στον αγώνα υπέρ της αυτογνωσίας. Πιστεύω στο ολοκληρωτικό δόσιμο. Στην ευτυχία. 

Πιστεύω. Εσύ, πού πιστεύεις;

Δείτε παρακάτω και μερικές φωτογραφίες από την όμορφη βόλτα μας, με τις αγαπημένες μου μαμά Angie και δίδυμη αδερφή, Σταυρούλα.