ΠΡΑΜΑΤΑ & ΘΑΜΑΤΑ
Το συναίσθημα που μου προκαλεί και μου αφήνει μία παράσταση είναι σαν να λέμε "το ήμισυ του παντός" ως προς την άποψη που τελικά διατυπώνω για αυτή. Αφήνω το κείμενο (που το θεωρώ ασύλληπτα σημαντικό), αφήνω τη σκηνοθεσία και τις ερμηνείες (που σαφέστατα καθορίζουν το αποτέλεσμα κάθε παράστασης), δεν προσέχω λάθη (δεν βλέπω λάθη και αντιπαθώ όσους κρατούν σημειωματάριο για να πουν πάντα το πρώτο αρνητικό που θα δουν μπροστά τους) και κρατάω αυτές τις σκέψεις που περνούν από το μυαλό μου την ώρα που παρακολουθώ την παράσταση,
αλλά και μετά, όταν οδηγώ προς το σπίτι μου.
Το Πράματα και Θάματα του Θοδωρή Αθερίδη (του οποίου, παρεπιπτόντως, συμπτωματικά δεν έχω χάσει παράσταση τα τελευταία χρόνια, από το Μια Μέλισσα τον Αύγουστο, και έπειτα) με έκανε να αισθανθώ "ελαφριά", πολύ ελαφριά -με την πιο θετική έννοια της λέξης. Ανάλαφρη δηλαδή από οποιοδήποτε βάρος. Όταν έξι άνθρωποι μπορούν να πουν μία απλούστατη ιστορία, κάνοντάς την περίπλοκη, και στο τέλος να τα ξεμπλέξουν όλα και να κερδίσουν και ένα ζεστό χειροκρότημα, τότε κι εγώ που τα κάνω καθημερινά μαντάρα, σε δεκάδες πράγματα της ζωής μου και παλεύω να τα ξεμπλέξω και να τα κάνω "μια απλή ιστορία", έχω ελπίδες. Αρκεί να γελάω. Όπως γέλασα στο Μικρό Παλλάς, με τον Γιάννη Ζουγανέλη (μεγάλη αγάπη), την Νάντια Κοντογεώργη, τον Λευτέρη Ελευθερίου και τους Θοδωρή Αθερίδη, Ιωάννα Τριανταφυλλίδη και Γιάννη Μπισμπικόπουλο. Στο Μικρό Παλλάς (Αμερικής 2 & Στοά Σπυρομήλιου)
ΣΥΡΑΝΟ ΝΤΕ ΜΠΕΡΖΕΡΑΚ
Τα παραπάνω ισχύουν και για το Συρανό Ντε Μπρεζεράκ του Εντμόν Ροστάν, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα (πόσες παραστάσεις έχει αναλάβει φέτος, έχασα το μέτρημα). Εδώ μου έμεινε η γλυκόπικρη αίσθηση που αφήνει ένας έρωτας -ακριβώς αυτή. Γιατί ο Συρανό (ερμηνευμένος από τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, μπροστά στο ταλέντο του οποίου χάνω τα λόγια μου, αλήθεια) υμνεί τον έρωτά του για τη Ρωξάνη (Σμαράγδα Καρύδη, πάντα υπέροχη), επιδεικνύοντας παράλληλα θάρρος και ηρωισμό και την "μαγκιά" του πραγματικά ερωτευμένου, του πραγματικού φίλου και του αληθινού πολεμιστή. Και μέχρι το τέλος, δεν αποκαλύπτει αυτά τα συναισθήματα, πιστός στην υπόσχεσή του να δώσει τα λόγια του στον ωραίο (μα χωρίς αντίστοιχο ψυχικό βάθος και εκφραστικά μέσα) Κριστιάν (Όμηρος Πουλάκης, επίσης πάρα πολύ καλός). Και ο βαθιά ερωτευμένος, μα άσχημος Συρανό, είναι ένας πολυτάλαντος, πανέξυπνος και υπέρμετρα ερωτεύσιμος τελικά τραγικός ήρωας. Γι' αυτό σας γράφω για "γλυκόπικρη" αίσθηση. Γιατί είναι απολαυστικός ο τρόπος που εκφράζεται ο έρωτας σε αυτό το έργο (που προσωπικά, το γνώρισα από την κινηματογραφική διασκευή του με τον Στιβ Μάρτιν και την Ντάριλ Χάνα -1987), αλλά τραγικές οι συνθήκες κάτω από τις οποίες τελικά αποκαλύπτεται. Να προσθέσω ότι από την πρώτη στιγμή της παράστασης ήθελα να βουρκώσω -όχι, όχι από τον έρωτα, αλλά από το βιολί της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, που συνοδεύει όλη την παράσταση. Πόσο υπέροχη η μουσική της! Και για να σας εντυπωσιάσω λίγο ακόμη, θα ενθουσιαστείτε με τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη και τα κοστούμια της Εύας Νάθενα. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Write me your comments