Berlinale Films 2014

NYMPHOMANIAC VOL.I 

uncut version

Δεν είμαι η μεγαλύτερη θαυμάστρια του Λαρς Φον Τρίερ που υπάρχει εκεί έξω. Το Nymphomaniac μου άρεσε από την πρώτη κιόλας -υπέροχη- σκηνή  και διατήρησα αυτή τη θετική πρώτη αίσθηση μέχρι το τέλος της προβολής (διάρκειας δυόμισι ωρών, περίπου 25 λεπτά περισσότερο από την εκδοχή που βγήκε στις αίθουσες). Δεν σοκαρίστηκα, αντίθετα γέλασα σε αρκετά σημεία -ο Stellan Skarsgard σε συνέντευξη που του πήρα στη διάρκεια του φεστιβάλ είπε ότι θεωρεί το Nymphomaniac κωμωδία!. Και τι ωραίος ο συνδυασμός του μουσικού κομματιού με τις σκηνές έναρξης και λήξης. Πολύ άμεσα θα δω και το δεύτερο μέρος, με ανυπομονησία. 

LONG WAY DOWN

 Το Α Long Way Down του Pascal Chaumeil με τον Piers Brosnan, την Toni Colette, την Imogen Poots και τον Aaron Paul πραγματεύεται με χιούμορ και ρομαντική διάθεση τον θάνατο και την αυτοκτονία, την αγάπη και τη φιλία, και τη διαρκή επιθυμία μας να αλλάξουμε τα δεδομένα στη ζωή μας. Και φυσικά, τη συνήθειά μας να το βάζουμε κάτω όταν δεν το καταφέρνουμε. Οι γοητευτικοί -καθένας με τον τρόπο του- πρωταγωνιστές, ένα μεγάλο μέρος της ταινίας  γυρισμένο στην Τενερίφη, κι ένα φινάλε γλυκό και τρυφερό, όπως το χρειαζόμαστε πολλές φορές, ήταν αρκετά για να με κερδίσoυν.

CESAR CHAVEZ

 Το Cesar Chavez του Diego Luna με τους Michael Pena, Rosario Dawson, America Ferrera, John Malcovich έχει θέμα την ιστορία του Chavez και τον αγώνα του για τα δικαιώματα των εργατών των αγροκτημάτων στην Καλιφόρνια τη δεκαετία του '60. Δεδομένου ότι πολλά εκατομμύρια ανθρώπων ακόμη σήμερα δουλεύουν υπό συνθήκες εκμετάλλευσης, είναι από μόνο του αρκετό για να θες να δεις και να μάθεις και να εμπνευστείς από έναν άνθρωπο που προσπάθησε να αλλάξει τον κόσμο. Προσεχώς, θα δημοσιεύσω τη συνέντευξη που πήρα από τον σκηνοθέτη της ταινίας, Diego Luna. 

                                               IN ORDER OF DISAPPEARANCE

Το In Order of Disappearance του Νορβηγού Hans Petter Moland με πρωταγωνιστή (κι εδώ!) τον (νέο αγαπημένο μου) Stellan Skarsgaard πραγματεύεται με κωμικά στοιχεία τον θάνατο, τους οικογενειακούς δεσμούς, τον υπόκοσμο και την εκδίκηση, με φόντο ένα κατάλευκο από το χιόνι σκανδιναβικό τοπίο που δεν έχεις ξαναδεί σε ταινία καταδίωξης. Εμένα μου αρέσουν οι ιστορίες εκδίκησης, κι ας ξέρω ότι δεν αποδίδεται έτσι η δικαιοσύνη που ζητάμε. Όπως λέει και ο σκηνοθέτης, "αφού δεν μπορούμε να βρούμε το δίκιο μας, τουλάχιστον ας περάσουμε καλά!". 

STRATOS-TΟ ΜΙΚΡΟ ΨΑΡΙ 

Το Μικρό Ψάρι του Γιάννη Οικονομίδη με θέμα την κατάρρευση των ηθικών αξιών και... την εκδίκηση δεν είναι ανάμεσα στις αγαπημένες μου ταινίες αυτού του φεστιβάλ. Μου άρεσε η ιστορία, μου άρεσαν και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών -ασφαλώς του Βαγγέλη Μουρίκη που κρατάει την ταινία επάνω του, κι ας μιλάει λιγότερο από όλους- αλλά και της Βίκυς Παπαδοπούλου σε ρόλο που δεν την έχεις ξαναδεί, αλλά οι διαρκείς επαναλήψεις των ίδιων λέξεων στο σενάριο -κυρίως των βωμολοχιών- προκαλούσαν αντί για ταύτιση με τους ήρωες, τουλάχιστον γέλια. Οι υποτιτλιστές από ένα σημείο και μετά σταμάτησαν να μεταφράζουν ξανά και ξανά τον "μαλάκα". Επίσης έχω μια ένσταση ως προς το αν ο υπόκοσμος ή το περιθώριο είναι η αντιπροσωπευτικότερη ομάδα για να δείξει την κατάρρευση των αξιών σε μια ολόκληρη κοινωνία: την Ελληνική. 

ALOFT

Ο Περουβιανή Claudia Llosa επέστρεψε στην Berlinale χωρίς να περιμένει να κερδίσει ξανά (πήρε τη Χρυσή Άρκτο το 2009) αλλά αποφασισμένη τουλάχιστον να συζητηθεί. Κι έτσι έγινε. Επιστράτευσε στο καστ της μία Αμερικανίδα- την Τζένιφερ Κόνελι, έναν Ιρλανδό -τον Κίλιαν Μέρφι και μία Γαλλίδα -τη Μέλανι Λοράν, και γύρισε μία ταινία περί αγάπης, εγκατάλειψης, πίστης και θεραπείας στη Μανιτόμπα του Καναδά (κι αυτή σε χιονισμένο τοπίο). Η Τζένιφερ Κόνελι δίνει ξανά μια συγκλονιστική ερμηνεία ως μητέρα δύο αγοριών που αναζητά θεραπεία για την αρρώστια του ενός και στην πορεία ανακαλύπτει πως και η ίδια έχει θεραπευτικές ικανότητες τις οποίες αποφασίζει να αξιοποιήσει. Όταν βγει η ταινία στις αίθουσες από την Strada Films θα γράψω και τη συνέντευξη με τη σκηνοθέτιδα. Είπαμε πολλά. 

THE COURTYARD

Το The Courtyard του Pierre Salvadori με την υπέροχη Catherine Deneuve και θέμα τις ανθρώπινες σχέσεις, τη μοναξιά, τη φιλία, την παραίτηση, τη ζωή, προβλήθηκε στα πλαίσια των Berlinale Special Galas. Αυτή η ηρωίδα, η Mathilde που υποδύεται μου θύμησε σε πολλά τη μαμά μου: από τη μία αποφασισμένη να μην το βάλει κάτω, κι ας περνάνε τα χρόνια, κι ας μεγαλώνει, και από την άλλη κάποιες στιγμές να βρίσκεται στα όρια της παραίτησης, να φαίνεται τρελή στους γύρω της, παράλογη, και να μην μπορεί να εξηγήσει τι θέλει και τι της συμβαίνει. Την αγάπησα. Όπως και τον συμπρωταγωνιστή της Gustave de Kervern που υποδύεται τον Antoine, έναν άνθρωπο αποτυχημένο, χαμένο, που βρίσκεται ως θυρωρός σε μια πολυκατοικία και μέσα από τα δικά του μάτια παρουσιάζονται οι σχέσεις και οι συμπεριφορές των ενοίκων. 

BOYHOOD

O Richard Linklater ξεκίνησε πριν από δώδεκα χρόνια τα γυρίσματα αυτής της πρωτοποριακής ταινίας που ήταν ό, τι καλύτερο είδα στο φετινό φεστιβάλ. Ήταν ένα πείραμα. Μια προσπάθεια να ακολουθήσει την εξέλιξη και το πέρασμα ενός αγοριού, από την παιδική στην εφηβική ηλικία του και από εκεί στην ενηλικίωση. Παράλληλα, γύρω του αλλάζουν όλοι: οι χωρισμένοι γονείς του, η αδερφή του, οι φίλοι του. Όλοι μεγαλώνουν σε πραγματικούς χρόνους. Τα γυρίσματα, για να καταλάβετε, ολοκληρώθηκαν πέρυσι. Δώδεκα χρόνια σε δυόμισι ώρες. Δικαίως ο Linklater βραβεύτηκε με την Αργυρή Άρκτο Σκηνοθεσίας. Πόσο χάρηκα που του πήρα συνέντευξη! Όπως και του 20χρονου πια πρωταγωνιστή του, Ellar Coltrane και της Patricia Arquette (προσεχώς, εδώ). 

THE BEAUTY & THE BEAST/ La belle et la bête

Το φεστιβάλ για μένα ολοκληρώθηκε με ένα παραμύθι -δηλαδή ιδανικά, αν κρίνουμε από τη μεγάλη μου αδυναμία στα παραμύθια και κυρίως στα κλασικά παραμύθια (η πεντάμορφη και το τέρας είναι ανάμεσά τους). Η Lea Seydoux μετά τη Ζωή της Αντέλ μεταμορφώθηκε σε Πεντάμορφη και ο Vincent Cassell σε Τέρας. Ωραία πράγματα, αν και η συγκεκριμένη εκδοχή παραλείπει κάποια στιγμιότυπα και χαρακτήρες της ιστορίας (όπως το ρολόι και το κηροπήγιο), δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα σε άλλα που τουλάχιστον για εμάς τους -κολλημένους στη Disney- θεατές ήταν μια παράλειψη. 

Δείτε ακόμη
Berlinale 2014 Part I
Berlinale 2014 Part II
Berlinale 2014 Part III