Τhe Red Studio in Numbers

Για αρκετό καιρό από τότε που ξεκίνησα αυτό το blog, δεν έλεγα καν ότι έχω blog. Κατ' αρχάς, γιατί δεν ήξερα ακόμη τι ακριβώς κάνω και πού θα με οδηγήσει αυτό. Δεν ήξερα ούτε πώς να περιγράψω το blog μου, αφού τα ποστ του ήταν λίγα, σκόρπια και θύμιζαν περισσότερο ημερολόγιο έφηβης-στον-δρόμο-προς-την-ενηλικίωση παρά στιγμές μιας ενήλικης, δημιουργικής πραγματικότητας. 

Έγραφα πολύ αραιά, και τις περισσότερες φορές, μετά από μία κάποια συναισθηματική παρότρυνση να μοιραστώ σκέψεις -και με μία "ασφάλεια" πως δεν θα με κρίνουν και πολλοί, αφού ελάχιστοι τις διάβαζαν. 

Ώσπου το Κόκκινο Στούντιο, εκτός από πίνακας του Matisse, έγινε κι ένας χώρος που με αγκαλιάζει όσο ελάχιστοι στο διαδίκτυο. Τα κάποτε αραιά ποστ, έγιναν στη συνέχεια συχνές καταγραφές πολιτιστικών δρώμενων, συναντήσεων, ταξιδιωτικών περιπλανήσεων, σκέψεων, ερωτικών ιστοριών. Έγιναν κάτι που -τέλος πάντων- τουλάχιστον κάποιοι εκεί έξω πλέον αναγνωρίζουν. 

Ακόμη δεν βροντοφωνάζω ότι έχω blog, ακόμη ντρέπομαι αρκετές φορές όταν κάποιος με ρωτάει για τις ιστορίες μου, όμως τουλάχιστον εδώ μέσα, μπορώ να μοιραστώ με εσάς που με διαβάζετε ότι το κόκκινο στούντιο έχει φιλοξενήσει 222 ποστ (αυτό εδώ είναι το 223ο, για την ακρίβεια) και έχει δεχτεί 88.450 επισκέψεις, ενώ τον Φεβρουάριο ξεπέρασε τον εαυτό του και -θες το Βερολίνο, θες το θέατρο, θες ο καιρός, δεν ξέρω- άγγιξε τις 10.000 προβολές. 

Και γι' αυτό είμαι πολύ, πολύ χαρούμενη.

Ευχαριστώ :)  

ΥΓ: Ξαναφέρνω στο προσκήνιο ένα από τα πρώτα μου post, που με αντιπροσωπεύει πάντα. Εδώ.